Vorige week woensdag heb ik mijn laatste verhaal met moeite online gegooid. Ik zat alleen thuis (mijn nieuwe prachtige huis) met ontiegelijke buikpijn. Ik had zoveel moeite om mij te kunnen concentreren op de laptop. Ik had het bloedheet en mijn kleren waren drijfnat. Ik liep naar de keuken om wat water te drinken en werd super duizelig. Ik ging weer zitten en kreeg het ijskoud. Dan nog die buikpijn. Het deed zoveel pijn! Aangezien ik van mijzelf vind dat ik een ontzettend gezond lichaam heb en werkelijk nooit ziek ben was het voor mij reden genoeg om na 3 uur buikpijn al gelijk naar het ziekenhuis te gaan. Met 2 dikke vesten aan ben ik om 10 uur er naar toe gegaan. De engergie om een titel op mijn verhaal te zetten had ik niet.
In het ziekenhuis werd er een zwangerschapstest(?! ik zei dat het absoluut niet nodig was maar dat werd genegeerd), een bloed test en een urine test gedaan. Na ander half uur wachten kreeg ik de uitslag. Een agressieve infectie in mijn urine die al over gegaan was naar mijn bloed. Niks erg dus. Geen cholera waarbij je binnen 4 uur dood kan gaan. Ik ben met een hoop medicijnen en een hoge rekening weer terug naar mijn bed gegaan om de volgende ochtend weer fris wakker te worden.

Na die woensdag begon de donderdag. De allerlaatse donderdag in Malindi. Daarna de allerlaatste vrijdag in Malindi. Ik ben de dingen gaan doen die ik graag nog wou doen. Zo wou ik heel erg graag nog naar Watamu. Dat is een klein badplaatsje onder Malindi. Met een busje ben ik daar heen gegaan en heb er een beetje rond gelopen. Om 2 uur had ik een afspraak gemaakt met Nelleke. Zij is een Nederlandse vrouw van ongeveer 50 jaar die daar net een crisesopvang geopent heeft. Ik vond het heel erg leuk om te kijken naar iemand die net aan zo'n project begon. Ik zou het ook heel leuk vinden als jullie even op haar website kijken zodat ze naams bekendheid krijgt. Haar website is: www.stichtingjua.org
Punt 2 was mijn haar. Mijn punten moesten nodig verzorgd worden dus ik ging naar de kapper. Ik heb haar heel duidelijk gevraagd of ze wel weet hoe ze het haar van een mzungu(blanke) moet knippen. Dat wist ze uiteraard en een uur later liep ik de kapsalon uit met een verkracht kapsel. Mijn pony is nu wel 3 cm lang en het eerste wat ik mis sinds ik hier ben ik mijn eigen kapster. Voor de rest heeft Omar nog gebeld om te praten. Gewoon om een gezellig praatje. Ik snap ook wel dat hij gewoon nogal onzeker was en hij het goed wou maken maar dat hij zich te stoer voelt om sorry te zeggen. In ieder geval heb ik hem in mijn hart al lang vergeven en we hebben een gezellig gesprek gehad. Je moet een piraat gewoon nooit vertrouwen.
Ook wou ik graag nog een keer op Outreach. Dat heb ik samen gedaan met een ander nederlands stel. Het was leuk om onze ideeen en gevoelens zo samen te kunnen delen. Het was voor mij een ontzettend heftige dag en ik heb ontzettend veel gezien dat ik moet verwerken maar nog geen tijd voor gehad heb dat te doen.

Daarna begon het afscheid. Ik heb een hekel aan afscheid. Eigenlijk wil ik gewoon altijd weglopen zonder doei te zeggen maar dat voelt weer niet fijn. Het voelde alsof ik 2 dagen een begrafenis had. Ik moest doei zeggen tegen de meisjes, die nu voor 3 weken werken hebben bij Ali. Ik heb een kleinigheidje voor ze gekocht en ze alle geluk gewenst. Daarna moest ik doei zeggen tegen Ali. Hij heeft mij getrakteerd op Lunch. Daarna moest ik naar het weeshuis. Daar heb ik doei gezegd tegen de kinderen. O wat deed mijn hart zeer en wat was mijn keel smal. Ik belde Pieter op, om mij op te komen halen wat een half uur duurde. Een half uur wachten nadat je afscheid genomen hebt is op zijn zachts gezegd, gewoon niet fijn. Daarna ben ik weer terug naar de stad geweest om Ria en Fester te ontmoeten. Samen hebben we pizza gegeten en ze hebben mij naar de bus gebracht om te vertrekken. Wat een rotdag zeg. Om 8 uur 's avonds vertrok mijn bus naar Mombasa. Ik zeg je gewoon eerlijk, ik heb 2 uur lang in die bus zitten janken. Het was donker en ze deden toch alle lichten uit. Ik moest er alleen even op letten dat ik niet te veel snotter geluiden maakten. Dat had ik gelukkig goed onder controle. Ik was ontzettend blij toen ik Mombasa zag, want 10 uur lang in de bus zitten helemaal alleen had ik echt niet getrokken. Ik denk dat mijn brain tegen die tijd helemaal kapot was.

Na 2 uur reed ik Mombasa binnen en daar stond mijn andere Lamu vriend op mij te wachten. Hij moest de volgende dag in Nairobi zijn dus ik had 2 keuzes. Of ik was alleen in Mombase, of ik ging met hem mee naar Nairobi. Nairobi heb ik nog helemaal niet gezien en hij heeft er 5 jaar gewoond dus mijn keuze was snel gemaakt. Voor Mombasa kom ik wel een andere keer terug. De overige 8 uur heb ik samen met Baji gespendeerd. Ik heb zowat de hele reis geslapen in gruwelijk mooie stoelen in een gruwelijk mooie bus. In Nederland rijden zulke mooie bussen niet. Om 6 uur in de ochtend kwamen we in Nairobi aan. Het was nog pikken donker. Nairobi is een enge stad zegt iedereen maar ik was niet bang. Ik had mijn bodygard van 1.90 naast mij lopen dus alles zou wel goed komen. Hij liep in het donker op het midden van de straat. Wat een idioot. Ik ging op de stoep lopen. Oei, dat was een beetje dom. Hij begon te scheeuwen dat ik onmiddelijk in het midden van de straat moest gaan lopen en of ik wel helemaal lekker in mijn hoofd was om op dit tijdstip op een stoep te gaan lopen. Ik wist niet hoe snel ik naar hem toe moest rennen en het liefst had ik eigenlijk zijn handje vast willen houden.

Afijn, ik ben naar een hotel gegaan en heb wat bijgeslapen tot ik om 10 uur in de ochtend zo fris als een vogel was. Na mijn bodygard weer ontmoet te hebben vertelde hij dat hij wat boeken op de markt moest kopen voor zijn winkel in een of andere buurt en dat hij graag mijn wensen wou weten. Mijn wens: De foto van Nairobi zien. Nairobi zoals Nairobi is. Geen Musea, geen toeristen plekken. Gewoon Nairobi. Dus zo zijn we eerst naar de ghetto gegaan om naar de boekenmarkt te gaan zoals Baji's wens was. Na 10 minuten kwam hij er achter dat het helemaal niks werd. Omdat ik naast hem stond vroegen ze 10 keer zoveel voor de boeken. Overal werd mzungu gescheeuwd alsof ik een ware pop artiets was. Ik zag dat Baji zijn zelfvertrouwen groeiden. Hij werd stront arrgorant. Volgens mij was hij zo trots als een pauw dat hij de bodygard voor een blanke kon spelen. Het was in ieder geval een gezellig middag, die overgegaan is in een avond zonder al te veel bier ( ik heb geleerd van mij fouten ) maar ik heb wel een paar leuke tenten in Nairobi kunnen bewonderen.

De volgende ochtend werd ik in een busje gegooid richting Ruiru. Ik heb duidelijk gevraagd of het veilig was en ja, het was veilig. Ik zelf had nooit in mijn leven die bus kunnen vinden in die rare stad waar ik in totaal 3 andere blanke gezien heb. Daar vertrok ik. Ik ken de weg. Op naar Ruiru. Naar het begin. Ik kwam aan en het was vies. Het water was koud. Er was geen palmboom meer. Mijn voeten zijn weer zwart. Mijn neus doet pijn van al het stof dat erin zit. Mijn matras is ontzettend dun. Het is hier ontzettend saai. Toen ging ik naar de school waar alle kinderen waren. Ze kwamen met zijn alle op mij afgerend en er was een meisje van 3 dat riep; Jolien!! You are back!!! Mijn god, dat kleine prul wist mijn naam nog. De hele middag lang ben ik geknuffeld en hebben we gekletst. Het feit dat Ilse en Jenny er niet meer waren konden de kleintjes niet begrijpen. Toen ik vertelde dat ze terug naar Nederland zijn gegaan snapte ze het helemaal niet meer. Zijn ze ziek dan? vroegen ze. Volgens mij snappen ze het nog steeds niet. Zo ontzettend primitief hier en toch zoveel liefde. Dat is ontzettend bijzonder.

Vanavond heb ik de avond met Jimmy zitten chillen en nu ben ik eindelijk sinds dinsdag ochtend alleen. Ik heb nog geen seconde de tijd gehad om Malindi te verwerken. Nairobi dus al helemaal niet. Ik ga zo maar een slapen denk ik, want morgen moet ik gelijk beginnen met mijn grote Ruiru project. Mijn hoofd trekt het allemaal niet meer denk ik. Ik hoop dat ik in het saaie, liefdevolle Ruiru een beetje tot rust kan komen en 3 oktober relaxt kan vertrekken. Het voelt of ik weer thuis ben.

Je horen van mij!!

ps. Ik heb nog een paar nieuwe fotos in de map Malindi gezet. Die moeten toch wel even bekeken worden?