Waar ben ik aan begonnen?!

Dat is een vraag die al meerdere keren langs gekomen is in mijn gedachten de afgelopen twee dagen.
Het afscheid op Brussel was voor mij iets te heftig. Achter de Douane heb ik mij echt even moeten vervrouwen op het dames Toilet. Daarna ben ik stoer het vliegtuig ingestapt met mijn kapotte hart. Het was een pracht vlucht. Naast mij zat een kleine, bolle man van een jaar of 40 die ging wandelen in Nepal. Ook hij moest in Qatar overstappen. Het eten was heerlijk, er was een tv scherm waar op ong. 200 films stonden, spelletjes kon spelen, je kent het wel.
Het voelde qua service alsof ik in de eerste klas zat. Na een prima vlucht van 7 uur kwam de skyline van Doha in zicht. Prachtig! Allemaal gebouwen die in de glim stonden. Shanghai is er niks bij. De warmte die op mij af kwam toen ik het vliegtuig uitstapten was onverdragelijk. Ik was blij dat ik weer naar binnen kon. Na een klein uurtje in Doha geweest te zijn ben ik op het vliegtuig naar Kenia toe gestapt. Naast mijn zat Demian, een ontzettend lieve Tanzaniaan,
die verdomd veel op Charles Barkely leek. Het vervelende was alleen dat het intussen 1 uur in de nacht was en Charles niet stopte met praten. Hij is tot half 5 door gegaan totdat ik hem vertelde dat ik graag wou slapen. Hij bood mij heel aardig aan dat ik met mijn hoofd op zijn schoot mocht liggen maar dat heb ik vriendelijk afgeslagen. Aan de andere kant zat een vrouw uit Tanzania dus het eind van het verhaal is dat ik geen oog dicht gedaan heb. Ik heb echt een
vervelende vlucht gehad.

De Visumdienst (God weet hoe dat heet) was ik zo door. Ze hebben niet eens mijn doorreis ticket hoeven zien. Het vliegveld zag er lullig uit met af en toe een winkel met grote sloten ervoor. Niet echt zoals Brussel of een ander mooi vliegveld. Mijn tas had ik zo te pakken dus eigenlijk is mijn reis vlekkenloos verlopen. Toen ik zenuwachtig de aankomst hal ik kwam lopen stond er recht voor de deur een mooie lange jongen man lachend naar mij te zwaaien met mijn
naam in zijn handen. Hij stelde zich vriendelijk voor als Maxwell en bracht mij en mij tas naar zijn auto. Samen zijn wij gaan rijden naar Ruiru. Op de weg was het ontzettend druk met auto´s en wandelaars. Je moet niet vergeten dat het nu 7 uur in de ochtend is en dat iedereen naar hun werk ging. Overal zag ik kinderen die naar school gingen. Onderweg heb ik geen groene boom gezien en alles was droog en zanderig. Het zou een pracht bestemming voor Walter en Marleen zijn
In Ruiru aangekomen ben ik samen met Maxwell naar de supermarkt geweest en hebben wij water, koeken en een sim kaart gekocht. Hij heeft mij prima geholpen en gezorgd dat ik geld op die telefoon heb. Daarna zijn we verder gegaan naar het weeshuis. Ik was intussen zo moe. Op dat moment was ik 24 uur wakker. Op het terein van het weeshuis aangekomen was het stil. Iedereen was naar school en het personeel was er niet. Er was alleen een mama die het hek voor ons open deed.
Mama´s zijn vrouwen die daar permanent wonen en er altijd voor die kinderen zijn. Hun houden van die kinderen en die kinderen van hun. Ze wassen ze, stoppen ze in bed, gewoon alles wat een mama doet. Ik werd naar Ilse en Jenny gebracht die net uit hun bed kwamen en Maxwell en de mama lieten mij alleen. Ons Guesthouse ziet er lelijk uit. Ijskoude douche, betonnen muren en betonnen vloeren. Ik ging even buiten zitten en dacht hardop: Waar ben ik aan begonnen?

Ik ben mijn tas uit gaan pakken en ben gaan douche onder de koude douche met het gevoel van: Waar ben ik aan begonnen? Waarom moet ik nu per se mijn hebben en houden achter laten om de wereld te zien en terecht te komen in een betonnen bunker en de droogte. Mijn neus zat vol met stof. Om 12 uur kwam de dokter om mijn een rondleiding te geven. Ilse en Jenny gingen mee. We liepen langs alle slaapzalen van de jongens en de meisjes. De school staat aan de overkant van de straat.
Daar zijn wij ook naar toe gelopen. Op het terrein stond een grote mooie boom en het zat er vol met kinderen in school uniformen. Ilse en Jenny kenden ze al dus daar kwamen ze naar toe rennen. Ik vond het erg bijzonder om door de school heen te lopen en was erg onder de indruk. Toen het lunchtijd was gingen wij samen met de dokter naar de eetzaal om daar samen met de kinderen te eten. Ik was populair!! Ik ben nog nooit zo populair geweest. Ik ging aan de tafel zitten met jongens tussen de
vijf en zeven jaar. Weet je wat het is, ik kan hier wel alles vertellen maar dat komt niet over. Je moeten zelf even langs gaan. Het zijn geen negertjes die daar in het weeshuis zitten maar het zijn Esther, Valentijn en Bernard die daar wonen. Het zijn personen die allemaal vrolijk en blij zijn. Ze zien eruit alsof ze dol gelukkig zijn. Ilse en Jenny hebben al een paar dossiers mogen bekijken en wat daar in staat is niet leuk. Die kinderen kunnen nooit gelukkig zijn zou je dan denken.

De kleintjes vinden het leuk om te knuffelen en je witte vingers te tellen, de schoolkinderen vinden het leuk om met je te spelen en te rennen en de meisjes van 13, 14 ongeveer hebben mijn haren gedaan en vinden het heerlijk om over jongens te praten. Ze gaan een mooie Keniaan voor Ilse zoeken omdat die niemand heeft. Een grote, gespierde met een mooie witte lach. We hebben ons rot gelachen. Ilse en Jenny hebben namelijk een relatie maar dat gaan ze die kinderen natuurlijk niet vertellen.
In de avond zijn we naar een klaslokaal gegaan en is er een welkomslied voor mij gezongen. Er was geen leraar of mama bij. Dit hebben ze zelf georganiseerd. Daarna moest ik voor de klas gaan staan en vertellen wie is ben, wat mijn hobbies zijn en ik moest dansen. Dansen?! Ik ging echt niet dansen tussen al die lenige dames. Ik heb dus een jongen gepakt en wij zijn gaan stijldansen. Het is dat hij donker was anders was hij rood geworden. De mensen en kinderen hier hebben mij ontzetten warm
onthaald. Op een heel bijzondere manier. Ik voel mij ook heel bijzonder en kan niet beschijven wat er allemaal in mij omgaat. In de avond ben ik om 7 uur dood moe EINDELIJK naar bed gegaan. Bijna 48 uur heb ik het vol gehouden. Nu gaan we plannen maken wat wij hier gaan doen. Waarschijnelijk blijven wij hier 3 weken. Ik ben nu uitgerust en voel mij heel blij. Ik weet zeker dat ik het hier een tijdje vol ga houden. Die koude douche, die betonnen vloeren en die Tl buizen boeiend mij niet.

Later!!!!

Ps. Mijn nederlandse telefoon werkt niet. Smsen lukt dus niet. Met mijn Keniaanse nummer kan ik niet naar Nederland bellen. Smsen volgens mij wel maar weet ik ook niet zeker of die wel aankomen. Dat vind ik jammer. Ik hoop dat ik beter bereik in Malindi heb.

pps. Kijk voor Ilse en Jenny hun beeld over Kenia op ilsestarreveld.waarbenjij.nu en jennyeerhart.waarbenjij.nu