De vrijheid begon op 20 juli. In de ochtend heb ik gefunctioneerd als Nanny voor de 2 blonde kinderen en in de middag ging ik naar het Guest house. Daar heb ik Jonathan opgepikt, die daar aan het werken was. De hele week had ik al enige onderzoeken gedaan naar het aanschaffen van een scooter. Jonathan zou mij helpen. Met zijn 2e zijn we naar het centrum gelopen dat ongeveer een half uurtje duurt. Daar zat Leo, de Muzungu, remember? Leo zou mij ook helpen. Een scooter van 400 euro?Daar zou Leo wel even 300 euro van maken. We zijn met z’n 3e heel Malindi door gereden in Leo zijn dikke wagen. Ik heb mij rot gelachen. Kenianen lijken niks te willen verkopen. Elke “zaak” waar we kwamen was de baas weg. Hij komt over een uurtje, werd er iedere keer gezegd. Op die manier verkoop je natuurlijk niks. Uit eindelijk kwamen we bij een goede vriend van Leo terecht die een motor handeltje heeft. Leo heeft wel 300 goede vrienden (toch ook wel makkelijk om vrienden te maken en geen vijanden) Leo deed zijn toneelstuk door met zijn armen te zwaaien en heftig nee te schudden, Jonathan kon alles verstaan wanneer de verkopers in Swahili begonnen te praten. Ik heb genoten van die 2. Uit eindelijk heb ik een scooter gekocht. Een hele nieuwe. Over 5 maanden willen ze hem terug kopen van mij. Dat zien we tegen die tijd wel weer, riep Leo terwijl hij zelfverzekerd en nog steeds met zijn arme zwaaiend zijn grote bak weer instapte. Maak je maar geen zorgen hoor Jolientje, die scooter gaan wij voor flink wat knaken weer doorverkopen.

Leo had zijn werk weer verricht, liet ons 2e weer achter en schuurde weg. Een klein vrouwtje kon nog net op tijd voor zijn auto weg springen. Jonathan was in zijn element. Hij mocht ten slotte rijden, terug naar het Guest house. Ik durfde het niet. Ze rijden hier aan de verkeerd kant en ze houden zich niet aan de snelheid limiet. Ik kan niet schakelen dus ik wou eerst oefenen. Intussen was het 7 uur en pikken donker. Geen tijd om als Muzungu nog dingen te ondernemen. Zeker niet als je 23 bent, blond en vrouw. Maar ik kon Jonathan toch niet meer helemaal terug laten lopen naar zijn hut 5km verderop? Dennis is de bewaker van het Guest house in de nacht en hij stond ook mijn nieuwe aanwinst voor de deur te bewonderen. Weetje wat Jolien, we brengen hem samen naar huis. Dus daar gingen we. Jonathan voorop, Dennis in het midden met zijn jurk aan (Massai) en ik helemaal achterop. Hup de bushbush in. Overal zaten de mensen voor hun klei hutjes met kaarsjes aan. We reden door het doolhof van hutjes achter het toeristische Malindi. Jonathan hebben we gedropt en beloofd dat we hem morgen weer op kwamen pikken. Toen was het mijn beurt. Ik mocht gaan rijden door alle modder wegen en donkere straatjes. De Massai klom bij mij achterop. Jolien, het is hier best gevaarlijk maar je hoeft niet bang te zijn hoor. Ik heb mijn mes bij me. Hij haalde een gigantisch mes uit zijn jurk gemaakt van buffel hoorn. Heerlijk! Wat was ik een vrij vrouw. Dennis heeft mij “thuis” afgezet en is weer terug gelopen om het onbewoonde Guest house te gaan bewaken.

De volgende dag kreeg ik om 7 uur in de ochtend een smsje. Van mijn belangrijke Chinese vrienden. The Big Boss all the way from China was hier. Ze wou die ochtend nog het weeshuis zien. Stress (Keniaanse stress, dus dat stelt niet zoveel voor) Ria kon niet, Fester kon niet. Er werd een besluit genomen. Die Chinezen smsen mij, die willen contact met mij. Nou dan moest ik daar ook maar even lief naar ze gaan lachen en ze te woord staan. Pff Ik was zenuwachtig. Voor ik werd opgehaald door de chauffeur van het centrum ben ik eens even flink wezen poepen. Doeeeeei riep Ria mij na. Heel veel plezier. Toen ik aankwam stonden ze al te wachten. De Chinezen. Bakken van auto’s hadden ze. 4 super luxe grote wagens stonden er op het terrein. 7 Chinezen stonden daar.Ik heb mijn functie hopelijk goed uitgevoerd. Ik heb flink staan lachen, vriendelijk staan knikken en nog meer telefoon nummers uitgewisseld. Nogmaals, echt zakelijk vond ik mijzelf niet overkomen maar ik heb het idee dat, dat de Chinezen niet heel erg veel uitmaakte.

Weer een dag later kwam Marian, mijn Nederlandse vriendin met een idee. De ingang van het weeshuis ziet er verschrikkelijk uit. Daar zal ik nog wel foto’s van online zetten. Laten we die gaan schilderen zei ze. Ik wil het wel betalen. Nee zei ik. Dat doe ik. Mijn oma heeft mij 50 euro gegeven om goed te investeren en ik denk dat ze dat een goed project vind. Zo gezegd zo gedaan. In de middag kwam ik aan en zouden Marian en ik met zijn 2e de klus klaren. Vanzelfsprekend kregen we hulp van de ingang bewaker, zijn vriend en Marian haar taxi chauffeur. Tussendoor sta ik dus met Marian nog even de ingang te decoreren. Want gewoon een nieuw verf laagje erop zetten doen we natuurlijk niet. We gaan er iets moois van maken. Het maakt mij niet uit. Ik ben toch zo vrij als een vogeltje. Ik pas gewoon lekker mijn scooter en rijd er even naar toe.

Tegenwoordig zit ik in het guesthouse. Het is nog niet bewoonbaar maar dat maakt mij niet zo uit. Het is ontzettend gezellig. Er lopen de hele dag door mensen in dit huis. Ik heb een buiten gewoon sociaal leven en heb niet eens tijd om aan Nederland te denken. Dat doe ik dus ook niet. Ik denk wel dat ik het heel erg vind als de verbouwing hier klaar is en ik hier in mijn eentje ga zitten. Maar goed, tegen die tijd heb ik weer andere bezigheden om mij mee bezig te houden. Genieten jullie allemaal maar van het prachtige weer. Hier is het hartje winter dus heel erg koud. Er zijn zelf Kenianen die met handschoenen aanlopen. Ik begrijp het wel. Heel vervelend om een winter te hebben van 25 graden. Stelletje idioten.