Goed, het was me een drukke week. Ons project in Ruiru ligt even stil. Wij zijn samen met Ria en Fester, hun twee witte kinderen en Tim, onze ingehuurde chaffeur, die wel iets weg heeft van die vent van de Lassie reclame en echte meisjes uit de jungle op pad gegaan. Tim is alleen minder dik en geen Surinamer maar een Keniaan natuurlijk. Met zijn 8e zijn wij onverwacht naar Nyamira gegaan. Ilse is vorige week donderdag erg ziek geworden. Denk daarbij aan koorts, verwardheid en een verteringsstelsel dat helemaal overhoop ligt. Zaterdag was ze nog niet opgeknapt, dus zijn Jenny en Ilse samen naar het ziekenhuis gegaan. Daar bleek dat ze buik Tyfus had. Na een hele hoop medicijnen mee gekregen te hebben, kon ze toch mee naar Nyamira. Sinds dien gaat het weer goed met haar en ik ben blij dat ik er voor ingeent ben.

Maar goed, ik wou vertellen over Nyamira. Nyamira is een gebied dat vlak bij lake Victoria ligt. Als ik mij niet vergis is dat het grootste meer van Afrika, maar dat weet ik niet zeker. In 2007 is er hier in Kenia een hoop rottigheid gebeurd en ook in het gebied rondom Nyamira. De regering is in contact gekomen met Ria en Fester en heeft hun gevraagd daar ook een weeshuis te willen openen. Met veel financiele hulp zijn ze daar mee akkoord gegaan. Uiteraard staat een weeshuis er niet in 7 dagen. In Januari is er aan de bouw begonnen en nu is hij bijna af. Nu slapen de 48 kinderen die ze nu hebben in een huur woning.

Na een prachtige tocht door Kenia van 7 uur kwamen wij daar aan. Ik vond het verschikkelijk. Die 48 kinderen straalde iets uit wat niet lekker voelde. Ze lachten dan wel, het voelde gewoon niet leuk. Ria heeft mij onderweg naar Nyamira verteld dat het allemaal zwaar getraumatiseerde kinderen zijn. Veel van hun zijn gevonden tussen de thee plantages omdat ze zich daar verstopten voor het geweld en zo niet gevonden konden worden. Ze vonden het leuk om ons te zien toen we naar hun toe gingen en om aan ons te zitten maar ik was blij dat ik na een uur weer weg kon. Het liefst wou ik al die kinderen beet pakken en een potje janken. Dat is natuurlijk super niet de bedoeling en zo raar zijn. hahaha. Nu staan er nog 50 kinderen op de wachtlijst die met spoed onderdak moeten hebben daar. Voor hun is er op het moment geen ruimte. Ik vraag mij af waar die kinderen nu zijn.

Nu zijn de dus kei hard aan het werk aan het echte weeshuis, zodat die kinderen niet meer in dat kleine huurhuis hoeven zitten en er 52 andere wezen ook een dak boven hun hoofd kunnen krijgen. Ze bouwen er 10 huizen waar 10 kinderen in kunnen wonen. Aan ons de vraag of we 'even' ieder huis konden voorzien van een decoratie om het een beetje op te vrolijken. Ilse haar idee was simpel. Rode achtergrond, zwarte dieren op de voorgrond, en je bent klaar. We hebben kei hard gewerkt met als resultaat 10 simpele maar mooie decoraties. Hopelijk kunnen de kinderen er volgende maand in. Nu is die plek natuurlijk een grote bouwput. Als je op Blessed Generationkijkt zie je foto´s van de bouw van het weeshuis.

Net als ik op verschillende plekken in Nederland tussen de bouwvakkers heb gestaan, is dat ook in Kenia gebeurd. Iedere ochtend kwam die aannemer ons oppikken vanuit het hotel en reed ons naar het niuwe weeshuis. Onderweg kwamen we langs alle winkels en mensen op straat. Echt waar, bijna iedereen staat 'Blanke!' naar je te roepen en dan zwaaien ze. Echt raar. Ik zeg toch ook geen Nigger!! tegen mensen in Nederland. De tocht door Nyamira, van het hotel naar het weeshuis is prachtig. We zaten op 3 km hoogte vlak bij Lake Victoria en het was er ontzettend groen. Het leek een beetje op de natuur van het Junglebook. Ook allemaal van die ronde klei huisjes met daken van stro. Bij het nieuwe weeshuis was het kei hard werken. Tussen alle keniaanse bouwvakkers stonden we net zo hard te werken. Fotos worden ook online gezet. Ik kan natuurlijk allemaal niet horen wat er in het Swahillis gezegd word maar de bouwvakkers waren buitengewoon vriendelijk. Echt, ik kan niks negatiefs over hun zeggen. Er is er een die mijn nummer durfde te vragen maar dat is dan ook echt het enige.

Zoals ik al vertelde zijn onze avonden vrij saai. Er word geadviseerd niet op straat te lopen van wege gevaar en geen verlichting. Als er continu 'Blanke!' naar je word geroepen nodigd het ook niet echt uit om alleen over straat te lopen. Maar Tim heeft ons de laatste avond in Nyamira mee genomen naar het cafe. Tim is dus groot en breed en een echte Keniaan uit hartje Nairobi dus ik vond het prima. Het was erg gezellig en heb heerlijk twee keniaanse biertjes gedronken. Tim geeft ook Safaris, dus hebben wij een nieuwe date met hem gemaakt en gaan over 2 weken eens een keer de toerist uit hangen.
Op donderdag morgen reden we weer onze prachtige, zeven uur duurende tocht terug met zijn 8e. Door het decor van het jungle boek, de bergen uit, langs de Masei Mara, een groot nationaal park, langs Massaai mannen en vrouwen, richting Nairobi. Daar had Ria een verassing voor ons. Ze wou ons nog een half uur ergens mee naar toe nemen. We reden een poort door en kwamen op de giraffe boederij! Er wonen daar 9 giraffe die daar eten krijgen en chillen. Prachtig stuk grond waar ze op lopen, heel erg groot. Er stond daar een gebouw op palen waar je de beesten zelf kon voeren en aaien. Het was niet erg druk en ik ging met mijn handje Giraffe voer naar boven. Heel voorzichtig mikte ik een stukje in zijn bek. Zijn lange tong kwam er uit. Later kreeg ik meer zelf vertrouwen en liet ik die lange tong van dat beest over mijn hand heen gaan. Iek!! hahaha, een verzorger gaf mij een leuke tip. Stop een brokje in je mond en laat het aan hem zien. Jongens, ik heb nu toch heel wat meer kus ervaring als de meeste van jullie want ik heb heerlijk met Kelly de Giraffe staan tongen. Ze had een ontzettend zachte en roze tong en kuste heel voorzichtig het snoepje uit mijn mond. Het was heerlijk!