Het voelt dubbel. Het afscheid van Jenny en Ilse. Het maakt mij bang en onzeker. Met wie moet ik nu in de avond eten? Alleen? Waar dan? Iedereen zit met zijn 2e of meer te eten.Ik ga toch niet alleen aan een tafel zitten? Ga ik dan mijn avonden in de hotelkamer spenderen? Zo vaak kom ik niet in Afrika. Maar goed, ik ben de afgelopen dagen met mensen in aanraking gekomen waarvan hun problemen toch wel een klein tikkeltje heftiger zijn als de mijne. Dus je hoort mij niet klagen.

Het afscheid vond zondagmiddag plaats. Van Malindi zijn ze om 6 uur naar Nairobi gevlogen om vervolgens om 12 uur weer naar Amsterdam te vliegen. Zaterdag avond hebben we een goede afsluiter gehad en zondag middag hebben we lekker gelunchd met zijn 4e. Jimmy had alleen geen idee wat voor pizza hij moest bestellen omdat hij nog nooit van de ingredienten gehoord had. Die eet al 20 jaar lang iedere dag Ugali.Na onze lunch heb ik Jenny en Ilse een goede knuffel gegeven en zijn hun 3 in de tuktuk gestapt en ik op de moter naar Ria. Dat waren Jenny en Ilse. Zomenteen ga ik Jimmy uitgezwaaid die met de bus terug naar Ruiru vertrok. Dat is raar. Jenny en Ilse zie ik natuurlijk nog wel. Jimmy mischien niet. Ik ga zo ook even een hapje eten maar dan word het toch wel erg stil.

Afgelopen week heb ik echter al een hele hoop in mijn eentje gedaan. Na onze komst in Malindi dacht ik even verliefd op het plaatsje te worden. Je heb hier zoveel vrijheid, het is hier zo wam en waar de line; 'Negers zijn lui vandaan komt', ben ik nu wel er achter. Ik vond Malindi geweldig. Tot we naar het strand gingen. Er schijnen nogal veel eenzame Italiaanse vrouwen naar dit kustplaatje te komen. Op het strand kan je dan een 'lekkere' vent oppikken tegen betaling. Het strand zit hier dus vol met mannenhoeren! Nou dat hebben we gevoeld. Als we in de zee lagen, zagen we ze al aan de waterlijn op ons wachten. Als je hier over straat loopt dan word je bijna elke toeristenkraam ingeduwd. Ik moet wel zeggen dat ze dat op een vriendelijke manier doen. Als je in een tuktuk zit dan roepen ze vanaf de straatkant naar je. Malindi is een badplaats voor verwende toeristen en zo word je ook behandeld. Voor mij was het wel even wennen na het rustige, bescheide, stoffige dorpje Ruiru. Ilse begon mij al warm te maken om naar Ethiopie te reizen als ik het hier niks vond. Ik werd warm bij de gedachten en zag dat wel zitten. Gelukkig zorgde Ria ervoor dat ik woensdag het bordje toerist van mijn nek af kon halen.

De kinderen hebben nu zomervakantie en dat betekend dat ze allemaal naar 'huis' gaan. Niemand heeft een echt huis natuurlijk maar het kan een tante zijn, een oude buurvrouw of een vrijwilliger. Alle kinderen zijn nu thuis behalve een paar. Die hebben echt helemaal niemand om naar toe te gaan en blijven dus in het weeshuis. Zo heb je Jospeh & Jospeh van een jaar of 10, die tweeling zijn, Twee zusjes van 12 en 14 en een handje vol highschool jongens. De hele dag hangen ze een beetje rond en kijken tv. Er was een korte organisatie voor nodig maar ik heb kunnen regelen dat we met zijn alle naar het strand gingen. De bus vol geladen met een rot lucht van mannen zweet vertrokken we. Het was een ontzettend gezellige middag. Ilse en Jenny zijn ook gekomen en ik heb geen beachboy gezien. Ik heb op friet en een soda getrakteerd ( van het donatiegeld, niet heel nuttig maar iedereen heeft vollop genoten).

Intussen heb ik ook mijn eigen moterman aan de haak geslagen. Stel je voor dat hier 200 tuktuks rond rijden en 100 moters. Waar je ook loopt, je kan er altijd een aanspreken. Een tuktuk is niet prettig. Mijn borsten doen super pijn als ik op die rot weg richtig het weeshuis achter in dat ding zit te stuiteren. Een moter is ook goedkoper. Zo kwam ik op woensdag ochtend Pieter tegen. Hij bracht mij voor 80 cent naar het weeshuis en ik heb zijn nummer gevraagd. Om het na een uur al weer kwijt te raken. Jammer voor Pieter. De volgende ochtend zwaaide ik naar een moterman en die bracht mij weg. Ik heb zijn nummer niet gevraagd want ik raak het toch kwijt. De volgende dag sprak ik weer een ander aan. Toen ik aan het eind van de dag, rond een uur of half 7 terug naar het hotel liep zwaaiden er heel lief een moterman naar mij. Wat leuk dacht ik; Dat is die dude die mij vanochtend naar het weeshuis gebracht heeft! Ik was van plan om te lopen maar liet mij door hem terug brengen. Bij het hotel aangekomen zei hij; Je heb mij nooit meer gebeld. Wat toevallig zeg, bleek dat het Pieter was. Ik was zijn gezicht al lang vergeten. De volgende ochtend bel ik hem op, zodat hij mij weer naar het weeshuis kan brengen, kom ik er achter dat hij mij de andere 2 keren ook al gebracht heeft! Ik dacht dat ik intussen bij 5 verschillende mannen op de moter gezeten had, maar het is de hele tijd Pieter. Malindi is niet groot. Haha.

Mijn voeten mochten ook wel eens een opknap beurt krijgen. Ze zaten vol eelt en stof van het vieze Ruiru dus ik ging op zoek naar een pedicure. Lang heb ik niet gezocht. Ik vroeg aan Jimmy of hij iemand wist. Hij stuurde mij naar naar Esther. Zijn twee jaar oudere zus van 22. Ze werk hier in Malindi in een beautysalon voor rijke Italiaanen. Ik ging dus naar haar bekakte werkplek op donderdag morgen. Daar stond nog een kleiner meisje als Jimmy maar met precies dezelfde grote lach en vrolijk gezicht. Ze heeft mijn voeten prachtig opgepimpt en voorzien van een mooie kleur. Ik vind het zielig voor haar dat ze aan die voeten van al die rijke blanke zit terwijl zij al 22 jaar Ugali eet.

Denk niet dat ik alleen maar een beetje mooi heb zitten doen, gechild op het strand heb en op moters gereden heb. Vanaf woensdag ochtend ben ik lerares. 7 jonge dames heb ik in mijn klas die uit het outreach project komen (outreach leg ik een andere keer uit) Ze kunnen niks en hebben niks. Mischien een hut en HIV maar dat is dat ook wel. Na 2 dagen les gegeven te hebben kwam ik er ook achter dat ze geen engels konden. Lachen konden ze ook niet. Chagerijnig kijken wel. Ik heb ze geprobeerd perspectief te tekenen, kleuren te mengen en letters te tekenen. Ik zie weinig tot geen vooruit gang. Fester, de nederlandse man van Ria heeft mij verteld dat hij ontzettend blij is als ik in ieder geval 1 meisje aan werk zou kunnen helpen. Ik heb er nu 2 die in ieder geval rechte lijnen kunnen zetten en 1 die alle 3 de dagen aanwezig geweest is. Het is zwaar maar ik vind het een ontzettend grote uitdaging. Ik blijf jullie absoluut op de hoogte houden van dit interessante project. Ria zegt als ik hier succes mee boek hoef ik in Nederland absoluut geen leraren opleiding meer te volgen. Mischien word ik wel lerares als ik terug kom.

Heel veel liefs uit een ontzettend bijzonder Kenya.

Ps. Voor alle thuisblijvers die zo ontzettend sympatiek zijn geweest om ook aan die lieve kinderen te denken die jullie niet eens kennen, ik heb een briefje op de bus gedaan. Heb je nu na een aantal weken nog niks moet je het even vertellen hoor.