Het had ook nooit zolang goed kunnen gaan. Ik vond het zo bijzonder dat ik zoveel geluk heb gehad de afgelopen 3 maanden. Ik kon het niet voorstellen en zat er eigenlijk op te wachten dat het fout ging gaan. Maar zo ontzettend veel ongeluk in zo'm korte tijd had ik echt niet verwacht!

Eigelijk begon het al zondag. Toen ging ik met de jongens wandelen naar het mooiste plekje van Ruiru (heel erg lelijk) Ik was knal rood van de zon en dat is niet lekker als je de volgende dag het vliegtuig in moet. Toen we terug kwamen van onze 3 uur durige wandeling zag ik dat mijn geld en cocoalde weg was. Het was in totaal maar 8 euro maar de cocolade was caramel. Dat vond ik toch behoorlijk erg. Ik verdenk mama er van.

De volgende dag wou ik natuurlijk al mijn vrienden tot ziens zeggen maar dat ging niet want ik had geen beltegoed meer. Beltegoed kopen ging ook niet want mijn geld was gejat. Pinnen kon ook niet want het pin automaat was kapot. Ik kon dus mijn vrienden niet bellen, geen eten kopen, mijn overnachtignen niet betalen, mijn taxi niet. Al met al een hoop frustratie en organisatie. Gelukkig heb ik hulp gekregen en heb ij geld geleend van iemand maar mijn vrienden in malindi heb ik niet meer gebeld.

Oke, in de avond kwam Maxwell mij ophalen. Hij was de eerste man die ik zag toen ik hier aankwam en hij is ook de laatse. Pijnlijk dus. Hij heeft mij op het vliegveld gezet en heb daar gewacht tot 11 uur in de avond want toen vertok mijn vliegtuig naar Dubai. In het vliegtuig natuuurlijk weer een traantje gelaten toen ik mijn favorieten land kleiner en kleiner zag worden. Naast mij zat een ontzettend dikke, lelijke, onvriendelijke Azieaat die naar zweet rook. Toen we 10 minuten in de lucht zaten begon hij met snurken en dat heeft hij de 5 uur durende vlucht vol gehouden. Hij stonk nog meer uit zijn mond.

Oke, geen oog dicht gedaan die nacht en om half 6 stond ik op de straten van Dubai. De stad sliep nog maar het was er warm. Ik heb rond gewandeld. Mensen liepen langs mij heen zonder op te kijken, hoi te zeggen, of een praatje te maken. Ik ging ergens ontbijten maar de vrouw achter de kassa keek mij niet eens aan. De stad was een en al modern en iets van culuur was er niet. Iedereen liep hard (de Kenianen hebben mij echt moeten uitleggen hoe ik langzaam moest lopen, relaxt) Ik voelde mij heel eenzaam en alleen. De hitte kon ik niet aan en ik was erg moe. Ik heb een dag ticket metro gekocht en heb ik de metro gaan zitten. Die rijden boven de grond dus dat was wel leuk. Kon ik mooi even die lelijke stad bekijken.

Na een uur nog maar eens een broodje gegeten en even papa en mama gebeld. Toen ik had opgehangen kwam er een man naar mij toe die uit Belgie kwam. Hij hoorde mij praten dus vond het gezellig om een praatje te maken. Hij zat in dezelfde situati als ik en moest de hele dag op zijn vliegthuig wachten. Hij vond Dubai trouwens wel helemaal geweldig. In Dubai heb je een skihal(?!?) den dat wou hij graag vandaag gaan doen. Mischien vond ik het leuk om mee te gaan? Ik vertelde hem dat ik het erg duur vond en dat ik daar mijn geld niet aan uit wou geven. Waarop hij zij dat hij het heel graag zou willen maar het alleen niet zo zag zitten, hij was een zaken man (eentje die bisniss class vliegt) en bood aan om te trakteren. Ach ja, waarom ook niet, laten we dan maar gaan skieen in de woestijd. Zo ben ik samen met een 40 jarige man die op Jim Carry lijkt en zich ook zo gedraagd wezen skien. Het was onzettend gezellig en ik vergat dat ik moet was. Om 3 uur ging hij was om zijn vliegtuig te halen. Ik nog een beetje door Dubai geslenterd (niet buiten, je kan heel Dubai rond lopen in Aircondition, zodat je niet in de hitte hoeft te lopen) en daarna ging ik ook naar het vliegveld. Het is een lelijke stad maar wel heel leuk om een keertje te bezoeken als je in een sitiati zit zoals ik zat. Je komt er een keer en daarna nooit meer.

Vanaf dat moment begon alle ellende echt. Ik wou mij inchecken om naar Kuala Lumput te vliegen maar ik had geen goed ticket. Ik moet even terug gaan en een nieuw ticket kopen. Ik schok. Mijn hart begon sneller te kloppen en voor de eerste keer in 3 maanden wist ik ineens weer wat stress was. Ik ga jullie niet het hele verhaal vertellen over die tickets want het is ingewikkeld en erg saai. Het kwam er op neer dat ik een ticket Bangkok-Delhi voor 600 euro moest kopen. Ik begon spontaan te janken. Die vrouw kreeg medelijden met mij en ging volgens mij beter haar best doen. Uiteindelijk had ze er een voor 400 euro. Ik had niet heel erg veel keus maar ik had het geld niet op mijn rekening. Dan maar mijn creditcard gebruiken. Ik had dat kreng nog nooit in mijn leven gebruikt dus wist mijn pincode niet en die wou ze wel hebben. Intussen had ik nog ander half uur voor vertrek van het vliegtuig. Ik belde mama en papa die natuurlijk allebei aan het werk waren en mijn pincode ook niet wisten. Al het ongeluk wat ik op dat moment kon hebben had ik. Helemaal niks zat mee, ik moest op het internet wat dan ook niet werkte. Ik vroeg een man of ik zijn computer mocht gebruiken en dat ik in de stress zat. Hij vroeg waar ik vandaan kwam en uit beleefdheid vroeg ik waar hij vandaag kwam. Hij kwam uit Ruiru!!! Ik begon weer te janken. In ieder geval heeft deze man mij ter vergeefs proberen te helpen met werkelijk alles maar het ging niet. Uit eindelijk heb ik 2 minuten voor de check in ging sluiten een ticket kunnen kopen voor 400 euro. Ik zat in het vliegtuig.

In het vliegtuig een paar hazenslaapjes gedaan maar nog steeds niet echt. Weer zat ik te janken (ik heb nog niet een keer, niet in een vliegtuig gejankd deze reis) Papa en mama die dan zo lief gelijk van alles probeerde te regelen. Ik was helemaal over de rooie en oververmoeid. Eindelijk kwam ik vanochtend om 6 uur in Kuala Lumpur aan. Ik was zenuwachig om naar de immigraite dienst te gaan. Toen ik daar kwam werd er nisk gevraagd! Ze hoefde niks te zien! ik kreeg gelijk een papier in mijn paspoort. In eerte in stantie was ik natuurlijk hardstiikke blij, maar nu, hoe langer ik er over nadenk, hoe rader ik het ga vinden dat ik die ticket moest betalen.

Ik ging er vanuit dat mijn rugzak wel niet op de lopende band zou liggen maar dat was gelukkig wel het geval. (goh het zit eens mee) Helemaal kapot ging ik in de speaceshuttle zitten richting het centrum. Ik keek naar mijn tas en zag dat er aan gerommeld was. Huh? Ik keek nog een keer goed en toen zag ik dat de laptop weg was (sorry ilse! ik heb je vanochtend gesmst maar ik weet niet of je hem gekregen heb). Mijn tranen waren tijdens de vlucht opgedroogd maar nu liep ik weer jankend naar het politie bureau. Daar deed ik mijn verhaal. Toen ik klaar was, was het even stil en daarna begonnen die K*T lui mij gewoon uit te lachen. Dacht ik nu echt dat hun iets voor mij konden doen. Ik had mijn tas 48 uur niet bij mij gehad. verslagen ben ik weer in die shuttle gestapt naar het hostel dat ik in mijn boek had uitgekozen.

Het hostel was schoon, prachtig en vriendelijk mensen. Ik ben gaan douche (ik stonk een uur in de wind naar al de lagen oud zweet die ik verzameld had) en ben om 9 uur mijn bed ingestapt. Om 2 uur in de middag ben ik wakker geworden en ben nu aan het chillen. Ik doe gewoon waar ik behoefte aan heb op het moment en niks anders. Even verwerken en ik hoop dat ik vanaf morgen eindelijk een beetje kan gaan genieten van Azie. Ik snap echt niet waar ik die aan verdiend heb. Echt niet.

Het is natuurlijk wel erg snel om na 2 dagen weer gelijk een verhaal online te gooien maar ik heb even de behoete om al mijn elende te delen met andere hoor. Allemachtig wat een dagen. Niet te geloven. Als het geluk nu niet terug komt dan moet ik snel naar huis komen denk ik hahahaha.

Tot een beter bericht vanuit Malaysia!

PS. Ik zit hier in een internet cafe met 60 dikke azieaten om mij heen die allemaal aan het gamen zijn. Het is een zwarte ruimte en het lawaai van de games is te bizar! Ik durf er niet zo goed een foto van te maken maar ik geniet hier toch wel een beetje van. Erg grappig!