Voor ik aan deze reis begon was ik voor een ding bang. Dat ik geen contact met andere zou kunnnen maken, dat ik eenzaam zou worden, je kent het wel. Voor de rest was ik nergens bang voor. Alleen dat ik alleen zou zijn. Vandaag ben ik precies 4 maanden van huis weg en om heel eerlijk te zijn; ik heb mij nog nooit langer als een kwartier alleen gevoeld op mijn dag in Kuala Lumpur na dan.Soms wil ik zelfs graag even alleen zijn, net als deze week. Soms lukt het gewoon niet om alleen te zijn.

Ik was nog steeds met mijn vrienden Jessica en Pim. Intussen kende we elkaar al een week. We sliepen bij elkaar op de kamer en hadden het naar ons zin. Het begon mij te vervelen. Het ging mij kriebelen. Ik wou weg uit de sitiuatie waar ik in zat. Zoals ik al vertelde, is op elke plek waar je komt een overvloed aan toerisme. Iets wat heel confortabel is maar ook dat begon mij te irriteren. Daarom ben ik op maandag avond gaan 'winkelen'. Ik ben opzoek gegaan naar een excursie waarbij ik ergens moest overnachten en de natuur zou kunnen zien. Na een beetje shoppen kwam ik uit bij een groene excursiegroep die vanalles organiseerde. Ik koos ervoor om een trekking te gaan doen van 3 dagen en 2 nachten bij lokals slapen. Ik had hem geboekt omdat er al 4 andere mensen in die groep zaten. Lekker gezellig dacht ik. Dan hebben we een slaapkamer met verschillende bedden en een vuurtje in het midden. Volgens mij is dat het enige wat ik dacht. Ik had totaaal geen idee wat mij te wachten stond.

De volgende dag werd ik om 9 uur met een tuktuk opgehaald. De andere aanwezige: een guide, een assisent omdat dit zijn tweede keer was, een stel uit oosterijk die dokerter en proffesor waren, een man uit taiwan die politie agent was en een man uit belgie die advocaat was. Goed, het was weer eens wat anders. Met zijn 7e hebben we 2 uur in de tuktuk gezeten om vervolgens midden in de bergen gedropt te worden met eten voor de aankomende 3 dagen en ongeveer 25 liter water. Iedereen zag er mooi uit met bergschoenen en dure trek jassen. Ik stond in mijn hempje en mijn nikes aan. Iedereen had al trekkingen van te voren gedaan, ik was totaal groen. Maar ik had mezelf beloofd mij niet te laten kennen. Geen enkel moment zou ik als laatste van de groep lopen. Geen moment!

De eerste dag hebben we 5 uur gelopen. Het was zwaar. Het water guste van mijn hoofd, ik was kleddernat maar ik heb het gehaald. De natuur was prachtig. Geen aangelede wegen maar echt tussen door de struiken en kleine modderpaatjes lopen. om 4 uur kwamen we in ons eerste dorp aan dat bestond uit 25 bamboo huisjes. Wij hadden een kamertje waar we met zijn 7e naast elkaar op de grond konden slapen. O my god, dat had ik niet verwacht. Ik was er lichtelijk gepikeerd over omdat ik nog 2 wandel dagen voor de boeg had en mijn slaap goed kon gebruiken. De mensen in het dorp waren ook niet echt vriendelijk. Niemand zei iets en iedereen keek ons aan. Blijkbaar hebben deze mensen ongeveer om de 2 maanden een groep die komt slapen dus voor hun was het ook best bijzonder. Ik voelde mij zwaar ongemakkelijk. Helemaal toen ik mij even wou opfrissen en met de andere vrouwen mijzelf in de rivier ging staan wassen. Ik had een doek om mijn lijf en stond me flink te schobbben net als iedereeen, alleen had ik toeschouwers. Maar goed, ik ben Jolien, heb 3 maanden in een weeshuis gezeten en weet als geen ander hoe ik kinderen die niet zoveel hebben kan vermaken. Ik heb een fotoshoot gehouden en muziek met ze geluisterd. De kinderen voelde zich op hun gemak en de volwassenen begonnen het ook boeiend te vinden. Ik voelde mij ook meer op mijn gemak. Om 6 uur werd het donker. Pikdonker. Er werd een vuurtje gemaakt en we gingen rond het vuur zitten. Ik was moe, had zoveel nieuwe indrukken gezien dus ik denk dat ik het daarom dood normaal vond dat er een vrouw met een keiharde dode hond kwam aanlopen om die in het vuur te houden. Ik heb zitten kijken hoe ze de hond aan het roosteren waren totdat zijn huid los kwam. Heb ook wat fotos genomen. Toen gingen ze naar de rivier, waar ik mij heb staan wassen om de organen uit de hond te halen. Voorons was het genoeg n we gingen om 7 uur naar bed. We lagen daar. Ik gezellig tussen de oosterijks vrouw en de taiwaneese man in toen we 3 gruwlijk grote spinnen ondekte. Zo groot hebik ze nog nooit gezien.De eigenaresse van de hut haalde z weg. Die konden ze morgen lekker opeten. Naja, ik kan mij niet herinderen dat ik mijn hoofdkussen heb aangeraakt en heb 12 uur lang achter elkaar geslapen. Op naar een nieuwe trekdag.

Weer vol goede moed gingen we er tegen aan. Tot dat het om 10 uur begon te regenen. We hadden eenjungle tocht, Echt door de jungle. Iedereen haald zijn berschermer voor zijn rugzak te voorschijn en trok zijn regenpakken aan. Ik had maar een broek meegenomen! maar nogmaal, ik zou mij niet laten kennen. Na een uur was het niet meer mogelijk om normaal te lopen. De hele grond was blubberig en spek glad. We moesten naar benee omdat we hoog in de bergen zaten. Ik viel om de meter. Het was zo vermoeiend om je zo te concentreren om niet te vallen en als je dan toch valt dan kost dat zoveel enrgie. We hebben er 2 uur over gedaan om dat stuk naar benee te komen. Ik was drijf en drijf nat. Toen kwamen de rivieren. we moesten er 4 tot onze knieen over steken. na de eerste kwamen we er achter dat onze lichamen helemaal vol zaten met bloedzuigers. Na elke rivier namen we een pauze om de beesten van ons lichaam af te kijrgen. Na de tweede rivier spote de guide een bloedzuiger om mijn borst. Of hij die er af mocht halen? Ja nutuurlijk graag (weet je hoe moeilijk het is om die dingen er af te krijgen) ik trok mijn shirt omhoog en zat helemaal onder. De man uit taiwan had pijn aan zijn billen en die zat helemaal onder op zijn kont. Daar stonden we dan, ik in mijn bh met 2 guides de mijn bestaste en de taiwanees in zijn onderbroek te gillen van de pijn (mietje). Intussen was het regenen gestopt en zettte we onze verschikkelijke tocht voort. Na 8 uur kwamen we aan in het volgende drop. 80 huisjes. Het huis waar we in sliepen was groter. Midden in de kamer maakte ze vuur, dat was fijn want ik had het zo koud. Helaas toe ik mijn tas open deed zag ik dat alles nat was. Mijn pyjama, mijn vast, mijn lakenzak, mijn sokken. Ik had niks. Ik was kapot en moest vanacht weer op de grond gaan slapen. Ik heb de hele avond naast het vuur gezeten om alles te drogen. Het is engiszins gelukt. Om 8 uur ben ik weer meteen in slaap gevallen in mijn rook pyjama en rook lakenzak. Korps mariniers is hier werkelijk niks bij.

De laatste dag is makkelijk zij ons guide. We hebben een normale, aangelegde zand weg en we hoeven alleen maar naar benee te lopen. Chill! 4 uur lang. Weet je wel niet hoe dodelijk het voor je lichaam is om 4 uur lang naar benee te lopen? Toen we uit eindelijk terug in Luang prebang waren wat ik helemaal kapot. Nog nooit in de geschiednis van mijn spieren hebben ze zoveel pjn gehad. Mijn knieen en kuiten waren kapot door het naar benee lopen, ik zat onder de blauwe plekken van het vallen van de dag ervoor, mijn rug deed pijn van 2 dagen grond slapen en ik zat helemaal vol met rode plekjes van de bloedzuiger. En ik was zo gelukkig dat ik dit gedaan had!

Pim en Jessica liepen nog steeds rond in Luang prebang maar vertrokken de volgende dag. Ik wou graag nog een dagje blijven om te herstellen en mijn was te doen. Zo heb ik een heerlijke dag alleen gehad. Ik heb er zo van genoten. Tempels bezocht, lekker gechild, gegeten. Ik deed geen enkele moeite om in contact met andere te komen. Savonds ging ik bij de nachtmartk eten en naast mij stond een oude vrouw die mij vertelde hoe mooi ik eruit zag. Ik werd rood. Ik vroeg of ze samen wou eten. We hebben samen gegeten en ze vertelde mij dat ze Karen uit Hawai was en 70 jaar oud was. Ze was in haar eentje 6 weken aan het rondreizen. Ze was zo gek als een deur. Ik vertelde haar dat ik de volgende dag de boot naar Noung Kiew wou nemen en ze ging mee. Zo heb ik gisteren een 8 uur durige boottocht gehad samen met oma. Rond 4 uur kwamen we aan in eeen super schattig dropje waar ik Pim en Jessica weer ontmoet heb. Samen met hun en oma hebben we lekker gegeten en hebben we plannen gemaakt. Ik denk dat we zeker nog een week bij elkaar blijven. Intussen in mijn lichaam langzaam aan het hersellen. Als ik opsta voel ik mij nog steeds een oud wijf. Mijn spieren doen nog steeds pijn maar het gaat al beter. Je kan zeggen wat je wilt maar ik heb toch echt wel het echte Laos gezien.