Toen ik de grens overging van Laos naar Vietnam heb ik mijn nieuwe vriendengroep ontmoet. In eerste instantie vond ik ze niet leuk. Ik heb mijn best gedaan om ze wel leuk te vinden. Het is mij gelukt. De twee fransen waren absoluut mijn favorieten maar die zijn vrij snel weer weg gegaan. Toen was ik alleen met mijn zogenaamde vrienden. Eigenlijk zat ik vanaf het moment dat ik Vietnam binnen kwam niet lekker in mijn vel. Voor een zeer onverklaarbare reden. Was het heimwee naar huis? Was het, het land dat mij niet aansprak? Was ik reismoe? Ik wist totaal niet wat er aan de hand was maar ik had het zo moeilijk met iets onverklaarbaars. Ik kon nergens echt van genieten.

Ik was gestrand in de plaats die Hue heette samen met mijn 3 vrienden. Samen hadden we ook weer heel veel andere vrienden die voornamelijk uit engelse mensen bestond. Met een grote groep hebben we een dagje in Hue gechild en zouden de volgende dag met zijn alle door gaan naar Hoi an. Hoi an is een shop whahala. Hier kun je pakken op maat laten maken. Prachtige jurken, trouw jurken en het kost allemaal bijna niks. Een paar uur voor vertrek zat ik een beetje sipjes voor mij uit te staren vanuit mijn hostel naar de straat. Het regende. Ik dacht dat ik mischien moest stoppen met reizen. Mischien moet ik mijzelf een paar weken op een plek neer zetten en daar chillen. Ik ren zo hard van de ene plek naar de andere plek om de hele wereld te ondekken maar mischien is dat wel helemaal niet de goede manier. Omdat ik in een grote groep zat verloor ik mijn zelf inisatief. Ik ondernam geen dingen zelf meer en huppelde achter de menigte aan. pfff. Toen werd ik wakker gemaakt uit mijn dagdroom. Daar stond hij voor mijn neus. Heeeey Jolien!!! Wat doe jij hier, wat leuk dat ik jou hier zie. Het was Pim. Ik was blij om Pim te zien. Pim was mijn beste vriend in Laos samen met Jessica. We hebben elkaar geknuffeld en hij vertelde dat Jessica en hij allebei een andere weg genomen hadden. Hij was weer alleen. Ik heb met hem afgesproken om hem weer te ontmoeten in Hoi an. Want mijn bus kwam er net aan waar ik met mijn engelde vriendengroep in moest stappen.

Ik heb geen kleren nodig. Mijn tas is al veel te zwaar met kleren. Hoi an is dan een levensgevaarlijke plek om je te bevinden. Overal zijn winkels waar ze kleding voor je maken en overal word je naar binnen getrokken door de vietnamezen. Ik had de kracht om tegen iedereen nee te zeggen terwijl de vrienden rond mij heen verder gingen reizen met de gala jurken die ze op maat lieten maken en de verschillende maatpakken die maar 45 dollar waren. Langzaam zag ik hun tassen dikker en dikker worden. We gingen natuurlijk ook weer uit. Ik was zo in de war. Ik kan het niet beschijven omdat ik zelf totaal geen idee wat er aan de hand was. Ik zei tegen mijzelf; mischien is het de vier en een halve maand dip. Dat het een fase is van mijn reis waar ik door moet komen. De engelse werden langzaam weer dronken. Vergeet niet dat ik Kenia nooit vergeet. Iedere dag denk ik aan het land. Aan de mensen. Ieder avond moet ik weer naar alle die reizigers kijken die met al hun spaargeld op reis gaan om antwoorden in hun leven te krijgen en drinken iedere avond hun spaargeld op. In de tussentijd heb je die lieve Kenianen waarvan deze bier drinkende mensen heel wat kunnen leren. Maar dat weten ze niet... Het was frustrerend. Ik had langzaam (veel te langzaam) in de gaten dat ik totaal niet bij deze mensen pas maar weetje, het is een grote groep, het is veilig om je in een grote groep te bevinden. In die avond waarin we weer uitgingen zat ik met 3 engelse te praten over een heel erg saai onderwerp wat hun heel erg grappig vond. Ik zat er bij en ik lachte. Ik betrapte mijzelf erop dat ik zo verschikkelijk nep aan het lachen was. Ik zat daar maar een beetje toneel te spelen. Toen besefte ik dat ik de groep moest verlaten omdat ik niet van neppe mensen houd en ik was zelf een nepperd aan het worden.

De volgende dag kwam Pim. Ik was blij met zijn gezeldschap. Ik heb uren tegen hem aan zitten zeiken en mijn beklacht zitten doen. Pim is een nederlander en heeft dezelfde karakter eigenschappen als ik dus hij kon mij heel goed begrijpen en heeft er voor gezorgd dat ik weer een redelijk leuke dag had. Al had ik weinig inisatief om echt iets leuks te gaan doen. Ik vertelde Pim dat ik het zeer onfatsoenlijk vond van mijzelf om mijn engelse vrienden zonder iets te zeggen achter te laten en dat ik vond dat we in de avond nog wel even iets met ze moesten drinken. Samen liepen we door de prachtige straatjes van Hoi an waarvan ik totaal niet genoot. Toen is het toch een vietnamees gelukt om ons haar winkel binnen te trekken en ben ik overgehaald om een bikini te kopen. Ik had er toch een nodig dus het was een goede inverstering die op de hand gemaakt was.

Tussendoor ben ik nog 2 dagen naar Nha Trang geweest, een zeer onboeiende en niet inspirerede plek met een lange kust met strand en een gigantische boulevard. Heerlijke plek om je boek uit te lezen op het strand. Het feit dat het 2 volle dagen hagelde was wel een beetje jammer. Het feit dat mijn ipod op de slaapzaal is gejat is helemaal teleurstellend. Reizen zonder muziek is behoorlijk stil.

Daarna ben ik naar Mui ne gegaan. Zonder Pim. Die moest ergens anders heen. Hij ging samen met Diego en Aurelie uit Chili, een stelletje die we de avond daarvoor ontmoet hadden. Ik ben alleen vertrokken. De bustocht was een geestelijke kwelling. Ik zou zo graag met mama en papa lekker even op de rode bank willen kletsen. Maar ik weet dat ik na 7 dagen dat ook weer beu ben. Daarnaast ben nog lang niet klaar om naar huis te gaan. Ik heb nog zoveel landen te bezoeken, zoveel dingen te leren, zoveel dingen die ik nog wil doen. Ik ben er nog niet klaar voor, mijn reis is nog niet klaar.

Na een paar uur kwam ik Mui ne binnen rijden. De zon scheen zo har. Dat had ik al 5 dagen niet meer gezien. Naast mij zat Eline uit Amsterdam samen met Lien uit Gent. Mui ne is ook een strant plaats waar de favorieten bezigheden kitesurfen, golfsurven en windsurfen zijn. Ik kwam daar in een sfeer terecht! Eline en Lien waren al twee weken vriendinnen en nodigde mij uit om een kamer te delen. Ik werd zo gelukkig door mijn omgeving. De golven zijn gigantisch, overzal zie je leuke surf winkels en schelpen winkels en leuke barretjes met surfboards als tafels. Om maar niet te praten over het andere geslacht dat over die stranden loopt. We gingen met zijn3e een drankje drinken toen ik mijn naam hoorde roepen. Pim, Diego en Aurelie waren intussen ook in Mui ne aangekomen en schoven bij onze tafel aan. Ik voelde mij intens gelukkig met deze mensen om mij heen, op deze plek in Vietnam.

Ik zit nu voor mijn derde dag in Mui ne. Ik ben verliefd op de plaats. Ik heb 5 geweldige vrienden die niet iedere avond bezopen naast de bar hoeven te liggen. Vandaag hebben we 3 moters gehuurd en gaan we de omgevind bekijken, iets wat ook geweldig moet zijn. Om mijn ipod ben ik lichtelijk in rouw maar ik weet dat het vervangbaar is. Ik werd mijn muziek toch wel een klein beetje beu. Ik hou van het volk vietnam. De meeste toeristen praten slecht over ze omdat ze zo direct zijn en aggresief je benaderen maar ik kan er om lachen. Zo ging ik een paar dagen geleden mijn was doen. De vrouw vroeg veel te veel geld naar mijn zin dus ben ik weg gelopen. Ze zei; hey come back. Ik luisterde niet en liep verder. Ze begon te scheeuwen. Come Back!!! Ik liep de hoek om en ze stond te krijsen dat ik terug moest komen. Ik ben niet gegaan maar ik heb me rot gelachen om haar pit. Ze hebben hier allemaal pit. Ze roepen naar je, scheeuwen naar je, maken grapjes met je. Het is raar want de 2 landen die mij het minst trokken voor ik kwam waren Vietnam en Kenia. Nu zijn het mijn favorieten landen.

Ik heb dus deze afgelopen weken heel veel geleerd. Het maakt niet uit of je in Nederland, Kenia of zuid oost Azie zit. Het gaat erom met welke mensen je zit. De plek maakt het niet, het zijn de mensen. Ik was blind en had totaal niet in de gaten (mischien stiekem in mijn hart wel maar wou ik het niet zien) dat ik met een de verkeerde mensen mijn reis vierde. Ik ben toch blij dat ik uit de groep gestapt ben, iets wat heel veel mensen in die groep niet doen omdat het zo 'wel veilig' is. Ik heb daarna gelijk mijn full moon party geanuleerd. Ik vond het super stom van mijzelf om zo snel en gestresst te gaan reizen om op 10 december op een feest te zijn voor een avond. Cambodia boeid mij super veel en het zou zonde zijn om zo'n boeiend land in 5 dagen te gaan doen omdat ik zo nodig op een party eiland moet zitten voor een avond. Ik heb dus totaal geen stress meer en doe het gewoon op mijn gemakje. Ik ga nu weer lekker terug naar het strand want daar liggen mijn vrienden op mij te wachten.

Tot de volgende email!! xxxxx een zeer bewuste en gelukkige Jolien