Ik heb heerlijk gerelaxt in Mui ne. Ik had het ook leuk gevonden om en watersport te gaan doen maar ja, ik wil morgen nog niet naar huis, ik ben een krent, ik vond het gewoon veel te duur. Ik heb een goede tijd met mijn vrienden gehad. We hadden een scooter gehuurd, hebben de omgeving ondekt en een boete gekregen. Een boete! Waarom? Omdat niemand in bezit was van een vietnamees moter rijbewijs. We hadden allemaal ons eigen rijbewijs mee en ons internationale rijbewijs maar nee, dat was niet goed. Het moest een Vietnamees zijn. Engels konden ze niet. De K****e agenten. Het engie wat ze konden is een briefje ophouden waarom stond dat we 15 doller moesten betalen. Dan zit er niet veel anders op dan 15 doller betalen. Daarna mochten we zonder probleem verder rijden zonder rijbewijs.

Diego en Aurelie uit Chili waren een nacht eerder als ons vertrokken. Ik vertrok samen met mijn Nederlandse crew, gerepersant door 1 belg de dag daarna naar Hoi chi mihn city. Het is de officele naam. De mensen in het noorden noemen het ook Hoi chi mihn city. De naam heeft de stad gekregen na de val van Sagion op 30 april 1975. De mensen in het zuiden noemen de stad nog steeds met vol trots Saigon. Aangezien het feit dat ik Saigon veel cooler vind klinken als Hoi chi mihn city, noem ik het ook Saigon. (even een stukje geschiedenis van mij, er volgt meer)

Mijn chilieense vrienden hadden al een hotelletje geboekt voor Pim, Eline, Lien en mij dus we waren weer gezellig met zijn 6e. Saigon viel mij helaas zwaar tegen. Ik had een stad met een karakter verwacht. Leuke straten, mooie winkeletjes, grote parken. Helaas, het was een stad met gigantische wegen waar iedere dag miljoenen scooters overheen rijden. De stad bezit 7 miljoen inwonders en 10 miljoen moters. Gekkehuis. De stad heeft vrijwel geen bezienswaardigheden op een katolieke kerk na. Dat alles heb ik de eerste dag, tijdens een stadswandeling ondenkt. De tweede dag heb ik samen met Lien en Eline een dagtrip naar de 'tunnels' en naar het warmuseum geboekt.

De vietnamezen hebben een gigantisch tunnel netwerk onder de grond gebouwd tijdens de oorlog. Zo zouden de niet zichtbaar zijn voor de Amerikanen die vanuit de lucht naar ze zochten. Het tunnel netwerk is meer als 200km lang en nu word er grof geld verdiend aan al de toeristen die ook even in de tunnels moeten lopen. De dag was belachelijk toeristisch ingedeeld. Werkelijk alles was nagemaakt en niks was meer echt. Het hoogte punt was de tunnel met een diameter van 50 cm waar we doorheen mochten kruipen om te 'ervaren' hoe de vietnamezen onder de grond geleefd hadden tijdens de oorlog. Het meest irritante vond ik nog wel de schoten die je continu overal hoorde. Voor 2 doller kon je in de park namelijk 10 kogels kopen en met een AK47 op de schietbaan schieten om het echte oorlogs gevoel te krijgen. brrr

Niet veel an dus. Maar als je op vakantie ben ik Vietnam is het ook weer een beetje stom om zo'n belangrijk stukje geschiedenis over te slaan. Wij wouden nog meer leren dus onze trip ging verder in het War Museum. Ik heb er maar 1 woord voor: Verschikkelijk!! De gruwelijkste fotos waren er te zien. Wat de Amerikanen allemaal met de vietnamezen gedaan hebben zorgt ervoor dat je moet overgeven. Gelukkig liet het museum 2 kanten zien en heb ik bijna moeten huilen om die arme Amerikaanse jonge mannen die verplicht naar Vietnam moesten om te vechten en hoeveel mannen er nu nog steeds getraumatiseerd thuis op de bank zitten, of zelfmoord hebben gepleegd. Ook kregen we fotos te zien van de meest misvromde kinderen die op de dag van vandaag nog steeds gebrogen worden dankzij alle napalm bommen. Ja, het was een gezellig dagje.

Mijn vriendengroep ging allemaal andere kanten op. Op Eline na. Die wou naar Cambodja. Samen met haar ben ik de volgende dag met de boot de grens over gegaan. Dit hadden we via een organisatie geboekt dus we hadden nog wat dingen te bezoeken. Aan de grens hebben we overnacht in een drijvend hotel en we hebben een krokodillen farm bezocht (dat heb ik helemaal niet in de folder gelezen!) Ik heb dus $1,5 betaald om naar opgehoopte krokidillen te kijken die vervolgens worden opgegeten en tassen van worden gemaakt. De dag daarna zijn we Cambodja ingevaren. Een naar mijn idee prachttig land met een iets wat vervelende geschiedenis.

Kijk, Cambodja staat in mijn top 2 van landen die ik boeiend vind. Ik ben super nieuwsgierig naar de cultuur en weet wat voor horror het land heeft meegemaakt. Het leek mij prachtig om dit allemaal te kunnen zien. We kwamen aan toen het al donker was. Eline vind ik super. We hebben samen een kamertje genomen en zijn vrij vroeg naar bed gegaan omdat we behoorlijk moe waren. De volgende dag hadden we een programma. De beroemde Killing Fields bezoeken en daarna nog even het museum er achter plakken. Ik zou hier hele verhalen kunnen typen over de geschiedenis van Cambodja maar dat in niet de intensie van mijn blog, het is veel tekst, en het verveeld de mensen die wel weten wat er met het land gebeurd is. Daarnaast schaam ik mij dood dat wij nog nooit in de geschienisles over dit land gepraat hebben (is het te ver weg ofzo) en vind ik het ook enigzins beschamend, als je als lezer geen idee heb waar ik over praat. Ik wil dan als tip geven om op google te gaan zoeken naar woorden als Pol Pot en rode khmer. Of als je jezelf verveeld bekijk dan een filmpje zoals The Killing Fields.

Dit land is door een drama gegaan tussen 1975 en 1979. Totaal nog niet lang gelden dus. Ik loop over straat en denk bij iedere Cambodjaan die ik zie; wat zou hij mee gemaakt hebben? Wie zou hij allemaal verloren hebben? Het straatbeeld in Pom Phem is raar. De mensen zien er vrolijk uit, je ziet dat alles bloeid maar je ziet ook zoveel elende. Samen met Eline en nog twee andere meisjes zijn we dus naar de Killing Fields gegaan. Dit is het grootste massa graf in Cambodja. Er zijn nog honderden andere maar dit is dan de grootste. Ik voelde mij enigzins beschaamd toen een kerel van ongeveer 30 jaar ons in zijn tuktuk naar zijn geschiendnis bracht. Ik schaamde mij, dat ik als toerist naar de ellende van dit land ging zitten kijken. De killing fields waren heftig. 3 op de 8 mensen zijn vermoord in de 4 jaar tijd dat Pol Pot aan de macht was. Iedereen die er ook maar enigzins slim uitzag werd vermoord. Zachte handen? vermoorden. Bril? Vermoorden. Onbegrijpelijk. Het meest verschikkelijke wat ik zag die dag was de Killing boom. Hier tegen werden de babys kapot geslagen. Toch was het raar. De zon scheen, het was ontzettend stil, het gras was mooi groen en ik zag honderde vilnders. Nog nooit in mijn leven heb ik zoveel vlinders bij elkaar gezien. En ze waren allemaal zo mooi. Allemaal vlogen ze boven de massagraven waar 1000de mensen onder liggen. Iedere maand komen er nog wel stukken kleren of botten naar boven door de regen..

Nadat ik aardig in de rouwstemming zat zijn we doorgegaan naar het museum. Ik schok mij kapot toen we daar aankwamen. Dit was geen mooi museum dit leek wel op een martelhuis. Het waren gigantische grijzen, lelijke, vuile gebouwen. Na binnenkomst bleek het ook een martelhuis museum geweest te zijn. Oke, gezellig. Ik heb de meest gruwlijke fotos gezien. In Europa heb ik het idee dat ze echt rottige dingen niet gepast vinden om te laten zien. Hier niet. Hier zag je van alles op de fotos. Ik kreeg hoofdpijn en ben halve wege het museum maar gestopt en ben buiten op een bankje in het zonnejte gaan zitten met het uitzicht op de martelhuizen. Toen we door onze tuktuk man weer terug naar het hotel gebracht werden moesten we stoppen. Een van de meisjes hield het niet meer en heeft midden op de drukke straat staan overgeven.

Intussen is het avond en heb ik met Eline een heerlijk hapje gegeten in een redelijk duur restaurant. We moesten de dag even verwerken. De rede waarom het restaurant zo duur was is prachtig. Het word onder begeleiding, gerund door kinderen/jong volwassen die op straat leven. Een super mooi project. Zoiets zou ik ook wel willen opzetten. Voor de rest zit Pom phen behoorlijk vol met hoeren en zwervers. Heel veel hoeren trouwens. Zoveel heb ik er tergelijk nog niet gezien. Tussen de zwervers zitten helaas ook heel veel kinderen die continu bij mij bedelen. Ik trek dat niet hoor. Het is een eng land. Cambodja. Ik vind het zo teleurstellend dat het ook zo'n onbekend land is in Nederland. Gelukkig heeft Cambodja ook nog de beroemde Ankor Wat ( jeweetwel, van de Tomb Raider spelletjes) die ik de aankomede dagen ga bezoeken. Ben benieuwd hoeveel zwerf kinderen ik daar aan zou treffen.