Het einde komt in zicht. Op 10 maart vlieg ik naar Brussel toe. Die ticket heb ik ongeveer een jaar geleden al gekocht met het idee om de datum te veranderen. Dat ga ik niet doen maar ik wil niet naar huis. Ik denk ieder uur van de dag aan thuis. Het lijkt me heerlijk om weer naar de Albert Hijn te gaan. Een biertje in de Spyke te drinken of gezellig op visite gaan bij alle mensen die ik heb gemist. Maar ik weet nog veel beter dat de tweede keer Albert hein dood normaal is en de derde keer irritant. Dat ik na 3 biertjes in de Spyke, dat cafe ook weer beu ben en op visite bij bekende na de eerste 10 minuten weer zo is alsof je nooit weg geweest ben. Met andere woorden, ik vind het dood eng om naar huis te gaan en zie er als een berg tegen op.

Daarom gedraag ik mij nu dus een beetje raar. Ik heb het gevoel alsof ik over 3 weken dood ga en werkelijk alles uit mijn leven moet halen wat erin zit. Dan zit ik in Nepal in het goede land. Het is het land van het avontuur. Trekkingen, klimmen, raften, paraglidingen, bungeejump en idiote bustochten. Alles is mogelijk in dit land.

Over mijn eerste dagen in Nepal wil ik niet te veel woorden vuil maken. Het was heerlijk. Lekker comfortabel, schoon en vriendelijk maar niks bijzonders. De reizigers kwamen overal weer te voor schijn en ik kwam weer terug in het oude ritme van reizen. Dat betekend dat ik niet iedere avond alleen op mij kamer met een boekje zat. Op mijn derde dag in Nepal ben ik met 6 andere mensen de bus naar Pokara gepakt. Vanuit daar kan je ontzettend veel dingen doen en kun je ontzttend veel info over Nepal krijgen. Ik plande in de ochtend mijn avonden niet meer dus ik had geen idee wat ik in Pokara moest doen. Ik vond het al gezellig om met zijn 7e in een lokale bus te zitten. Naast mij zat een vrouw met 3 kippen in een doos op haar schoot en in het gangpad stond een man met een geit aan een touw. Zo heb ik ongeveer 9 uur door de prachtige bergen van Nepal gereden. Teminste, toen vond ik dat bergen. Als ik er nu aan terug denk waren het maar wat heuveltjes.

In Pokara heb ik een beetje aangeuteld. Ik had 2 vriendinnen uit Canada en die raden mij aan om de Annapurna trek te doen. Die hadden ze zelf 2 jaar geleden gedaan en ze vonden hem geweldig. Het is een trekking die in totaal 10 dagen duurt. Annapurna is een berg. Nummer 7 van de wereld volgens mij. Je loopt dan naar het beroemde basecamp. Vanuit het basecamp ga je beginnen de bergen echt te beklimmen. Je overnacht in theehuizen. Dit zijn primitieve maar fijne huisjes in de bergen en daar kan je ook eten. Ik heb een gids gehuurd en heb mij suf gekocht aan goede trek spullen. Ik had werkelijk geen idee wat mij te wachten stond. Alleen dat ik pijn zou krijgen aan mijn knieeen. Ik had namelijk al een trekking ervaring in Laos.

13 Februari vertrokken we. Prem en ik. Prem was ongeveer 55 jaar en had een hele boze gezichts uitdrukking met pret oogjes. Hij had een grote mut op met een bal aanhet einde. Hij had wat weg van een kabouter. De eerste dag kwamen we andere trekkers tegen. Op onze weg maakte we af en toe een praatje. Het was allemaal vrij gemakkelijk. Ik vond het zelf een beetje saai. Het was helemaal geen mooie natuur maar ik kwam langs allemaal huisjes met kippen, buffelos, groente tuintjes en baby bedjes in de tuin. Die dag hebben we 800 meter omhoog gelopen en na 7 uur kwamen we aan inhet eerste thee huis waar ik lekker een douche heb genomen. Ik voelde een blaar op mijn voet ontstaan. Ik had nieuwe schoenen en mijn tante vertelde mij, voor ik vertok; pas op blaren. Ik moest lachen en klikte haar bericht weg. Onder de douche dacht ik; ze heb gelijk. Voor ik naar bed ging heb ik een lekker glaasje zelf gestookte wijn gedronken van ongeveer 30% en ben lekker gaan slapen.

Dag 2 was super easy. Soms zag ik bekende mensen, soms leerde ik nieuwe kennen. Ik leerde ook 2 nederlandse jongens uit Leiden van mijn leeftijd kennen. Ze hadden een zak met Hasj bij. Pfff die Nederlanders. Na een tijdje kwam ik er achter dat ze niet de enige waren. Het was heel normaal om een zak Hasj bij je te hebben tijdens een trekking in Nepal. Een flinke goed gevulde zak kost ook nog niet eens 5 euro. Prem, mijn kabouter, kon mij er alles over vertellen. Hij wist precies hoeveel illegale vluchten er uit Nepal vlogen om andere landen van Nepaleese hasj te verzien. Goh, boeiend vond ik het. In de avond trok ik mijn schoen uit en zag dat mijn blaar gigantisch was. Het ging steeds meer pijn doen, tot in mijn agilispees aan toe. Ik ging van ellende naar bed en kon niet slapen vanwege die k*t blaar. Ik dacht toen, je kan maar beter snel dood gaan dan een hele lijdensweg door te moeten gaan.

De volgende dag heb ik mijn probleem in de groep gegooid. Iedereen gaf advies wat ik met deze blaar moest doen. Iemand vroeg zelfs of ik ging stoppen met de trekking. Uiteindelijk had ik een grote blaar pleister gekregen en zijn Prem en ik weer vertrokken. Het was een ramp die dag. Ik kon wel janken. Iedere stap die ik zette deed zoveel pijn. We gingen ook weer een heel stuk naar benee dus mijn knieen deden hardstikke zeer. Mijn rugzak was veel te zwaar dus de spierpijn in mijn schouders was ook veel te veel. Mijn tas is kapot. Ik ben een beugel ergens in Laos kwijt geraakt waardoor mijn tas niet genoeg steun geeft. Ik dacht; voor wie loop ik hier eigenlijk? Moet ik die kabouter bewijzen wat ik kan? Doe ik dit om thuis een mooi verhaal te hebben? Ik kon wel janken. De volgende dag kwamen we bij een punt aanwaarbij je naar benee kon gaan, terug naar de stad, of omhoog, de bregen in. Ik ging voor omlaag. Bij een nieuw theehuis aangkomen, met nieuwe mensen deed ik mijn schoen uit. De blaren pleister. Wat gingen we er mee doen? Niemand wist het. De druk van de blaar was intussen te voelen tot in mijn kuit dus ik besloot om hem eraf te halen. Ik vond het alleen te pijnlijk dus Prem deed het. Hij snokte hem er in een keer af. Al het vocht spoot in zijn gezicht en het bloed gutste uit mijn blaar. Ik had een gigantische wond. Iedereen zei; oooooo en ik zat te lachen. Ik weet niet waarom ik lachte. Het was verschikkelijk. Wie gaat er nu een tocht doen die nog 7 dagen duurde met een gigantsche wond op haar hiel?

De dag daarna ging een stuk beter. De wond was goed bedekt, de druk was weg dus het viel allemaal mee. De spierpijn was er nog steeds maar mijn vrienden groep werd steeds groter. Toen ik van Prem moest kiezen om naar boven in de bergen te gaan of naar benee koos ik toch om naar boven te gaan. Het was een leuke dag. Heerlijk in de natuur wandelen met mijn nieuwe vrienden die ik steeds weer ergens anders tegen kwam, iedereen na de lunch vollop aan de hasj en voor het slapen gaan een zelf gestookte wijn. Intussen zat ik al zo 1500 meter hoger.

De nachten sliep ik ontzettend slecht. Eerst dacht ik dat het was omdat ik in een slaapzak sliep. Later bleek dat hoogteziek te zijn. Ik werd iedere nacht ongeveer 7 keer wakker. Maakt niet uit. Het was alleen fijn als het weer ochtend was. Vanaf dag 4 hadden we geen douche meer. Ik was te lui om een schone onderbroek aan te trekken en ik had geen zin om in mijn blote gat te staan met min 10. Vandaar dat ik op dag 5 vrolijk huppelend in mijn vieze onderbroek weer verder ging. Daar kwamen Prem en ik terecht in een sneeuwstorm. Hij had zijn muts op en ik vond het fijn om naar hem te kijken. Alleen de kerstman ontbrak nog in het decor. Prem vond de sneeuwstorm niks en wou stoppen om ergens te overnachten. Ik niet. Ik was helemaal in mijn nopjes. De adreline schoot door mijn lichaam heen. Prem had moeite om mij bij te houden. Ik genoot zo hard. Die avond heb ik geen wijn gedronken. Intussen waren we zo gigantisch hoog en dan word het afgeraden om alcehol te drinken.

De volgende dag was het de grote dag. Het eind punt was de basecamp. Dat is het eindpunt. Daar zijn 2 thee huizen en thats it. Voor de rest word je omgeven door alleen maar bergen. Bergen met super veel sneeuw. De grootste bergen in de wereld. Er hing geen wolkje aan de lucht. Het landschap was helemaal wit. Prem liep ongeveer 10 minuten voor mij maar we konden gewoon met elkaar praten. Het was een doodse stilte. Om 13:45 was ik aan de top. Ik voelde mij zo goed. Al de dingen waar ik mij druk om maakte, boeide mij niks meer. Ik voelde mij de rijkste vrouw op de hele wereld. Het maakte mij geen hol uit dat ik dit hele avontuur helemaal alleen moest houden. Ik denk dat het een van de meest bijzondere momenten in mijn leven was. De avond moest een feestje zijn. In hoeverre je het een feestje kan noemen want iedereen gaat om 8 uur naar bed. Niet voor mij. Mijn gezicht stond helemaal strak. Op mijn lippen ontstond een giganische blaar. Ik was echt belachelijk verbrand. Alleen rond mijn ogen niet. Dat kwam omdat ik een zonnebril droeg.

De volgende dag gingen we weer helemaal naar beneden. Ik heb nog wat mooie fotos proberen te schieten maar ze zijn lang niet zo mooi als wat mijn verwende ogen gezien hebben. Met mijn rode kop, spierpijn, wond op mijn hiel, blaren op mijn lippen en 3 andere plekken op mijn voet en mijn onderbroek die intussen al 3 dagen aan was liep de gulukkigste vrouw op aarde terug. Ik kon mij helemaal niet herinderen dat ik daar had gelopen. Zoveel adreline had ik in mijn lichaam op de heen weg. Nog 2 nachten en dan zouden we thuis zijn.

Elk land kent vele nationale feestdagen. Sinds ik op vakantie ben heb ik er nog niet een mee gemaakt. Gisteren was mijn aller eerste. Toen had Nepal een echte officele feestdag. De enige dag in het jaar waar er legaal gesmoked mag worden. Wat dat in hield was belachelijk. Al vroeg in de ochtend stond de hele Valley blauw. Overal rook je wiet. Prem had zijn wintermuts afgezet maar dat had hij ingeruild voor een plastic zakje waarmee hij kruiden ging plukken. Ach, wat een schatje. Nog zo'n kabouter actie. Om half 2 kwamen we bij een hot spring aan. De locals hadden dat omgetoverd in een soort van zwembad. Ik zat daar in met een paar toeristten. Voor de rest waren het alleen maar guides die zich helemaal suf aan het roken waren. Daarbij dronken ze een hoop 'wijn'. Als je het mij vraagt is het een zeer slechte combintatie om alcehol, hasj en een bad van 32 graden tegelijk te combineren. Ik had gelijk. Na half 6 heb ik Prem niet meer gezien. Aan alle kanten kreeg ik joints aangerijkt of gewoon een hele zak. Ik moch het allemaal van ze hebben. Intussen hadden we allemaal avond gegeten maar de mannen gingen door. Tot kostend aan toe. Op een geven momentn zag ik mijn kabouter iemand naar de wc helpen. Ik was blij dat hij in ieder geval nog zo normaal was dat ie iemand kon helpen. Al moet hij natuurlijk helemaal zelf weten wat hij op Hasj dag wilt doen. Ik heb een goede avond gehad met de andere toeristen.

Vandaag was onze laatse 7 uur naar benenden. Mijn benenen waren kapot. Maar dat wist ik al voor ik er aan begon. Ik ben een beetje van slag. Ik schok mij kapot toen er na 10 dagen ineens een auto voorbij kwam rijden. et was zo rustig en verdig in die natuur. Ik besef ook wel dat ik daar als een vreemde hippie heb geleefd met mijn vuile onderbroek. Ik besef ook dat het aller mooiste in mijn hele leven gezien heb. Ik Ik heb mijn voeten gekust dat ze mij naar het basecamp gebracht hebben. Ik zou ook mijn ogen hebben willen kussen om wat ik gezien heb maar dat kan niet. Goed, wat nu? Ik hoef geen tempels te zien want dat heb ik al genoeg gedaan, bergen heb ik gehad, dieren boeien mij niet zo. Wat moet ik gaan doen?