Intussen is het nog maar 10 nachten slapen voor ik weer terug kom. Intussen is het ook weer 10 dagen geleden dat ik het mooiste uit mijn hele leven gezien heb. Je kunt wel begrijpen hoe zwaar ik het heb nu. Ik zit echt in een moeilijke periode. Wat moet je nu toch in gods naam doen tussen twee van zulke dingen?

Na mijn trekking ben ik terug gekomen in het heerlijke plaatsje Pokera. Daar had ik al 3 dagen voor mijn trekking gechild met de twee Canadeese dames en ik wou mijn tijd daar niet langer besteden. Daarom ben ik de volgende dag gelijk met de bus naar Kathmandu gegaan. De hoofdstad van Nepal. Vanuit daar kan je veel informatie krijgen en dat had ik nodig. Heel lang geleden ergens in 2010 heb ik besloten deze reis af te sluiten door naar Tibet te gaan. Je kan hier echter niet alleen naar toe. Dat moet georganiseerd gegaan worden. Ik wist dat dit een hele smak met geld ging kosten maar het was het waard voor mij. Iedereen maakt me gek door te zeggen; Over 2 jaar is Tibet, Tibet niet meer. Het was voor mij de ideale afsluiter van mijn reis. Ik zou een weekje gaan en het zou mij 700 euro kosten. Helaas kreeg ik een grote teleurstelling te verwerken. Tibet zit op slot tot in April. Ik kom er niet in. Dit betekend dat ik een week langer in Nepal heb. Wat moet ik doen?

In de bus deelde ik de bank met Alejandro uit Argentinie. Van de zomer ging hij trouwen en heeft zijn chick verteld dat hij nog een keer in zijn eentje een maandje op vakantie ging. Alejandro kwam met zijn hoofd ongeveer tot aan de onderkant van mijn voorgevel maar was ontzettend aardig. Ik heb dankzij hem een leuke reis gehad. De natuur was mooier dan India. Mensen vertelde mij dat Kathmandu was zoals India. Vies en druk. Ik schok toen we aankwamen. Ik ben in veel grote 'rot' steden geweest. Nairobi, Saigon, Bangkok en Delhi zijn steden waarvan je weet dat er een hoop ellende is. Je weet het maar als je niet kijkt zie je het niet. Hier zag ik het overal. Overal liepen straat jongens rond. Ze zaten op stoepranden te hijgen in papieren zakken. Ik zag jongens van een jaar of zeven sigartetten roken. Ik weet nog steeds niet helemaal waarom ik dat hier voor de eerste keer zag. Met Alejandro heb een paar dagen gechild en hij was ideaal gezeldschap voor een paar biertjes in de avond. Helaas ging Alejandro na een paar dagen naar Madrid toe om nog wat vrienden te bezoeken. Ik had nog steeds geen plan.

Het was echt moelijk hoor. Ik heb de hoogste bergen net gezien dus een nieuwe trekking hoefde niet gelijk. Ik hoef geen temples meer te zien want daar word ik niet meer warm of koud van. Je kan hier safaris doen maar dat trekt me niet echt en in Kenya vond ik het ook niet zoveel. Oke, natuurlijk ik wou de mount Everest wel graag zien. Daarom ben ik naar een plaatje gegaan waar je deze reus heel in de verte kon zien liggen. Het toeristche dorpje was jammer genoeg leeg. Ik was de enige tourist daar. Om 5 uur in de ochtend ben ik naar het uit kijk punt gegaan waar je de zon prachtig op zag komen achter de grootste bergen in de wereld. Het viewpoint lag op een militaire basis. Toen ik terug liep met de slaapers in mijn ogen en mijn mond stikkend naar de ochtend kwamen de mannen langs gerend. Hun ochtend wandeling. Ik denk dat het er 200 waren. Iedereen keek naar de grond en zei: Goodmorning miss. Ik voelde mij zo waar een koningin. Het duurde 5 minuten voor de hele stoet klaar was met Goodmoring miss te zeggen en ik was gelukkig. In de middag ben ik naar een andere dorpje toe gegaan waar ook geen enkele tourist was. Het was saai. Ik besloot om terug te gaan naar Kathmandu, de hoofdstad en vanuit daar toch maar naar het safaripark te gaan. Niet voor de dieren maar om gezellig onder de andere touristen te zitten.

Toen ik Kathamdu binnen kwam rijden zag ik weer al die straat jongens. Ik zag vanuit de bus dat ze school meisjes aan het pesten waren. Ze probeerde hun tassen af te pakken. Ookzag ik een jongen op de stoep die de slappe lach had. Zijn gezicht zag er raar uit en er was helemaal niemand die met hem mee lachte.Terug gekomen in mijn hotel heb ik geen bus ticket naar het safaripark gekocht maar heb ik een organisatie voor straat kinderen opgegoogeld en ben naar de organisatie toe gegaan. Het was ongeveer een uurtje lopen. Ik vroeg of ik mischien nog wat kon werken maar er was natuurlijk geen werk voor iemand die maar 2 weken in Nepal is. Ik vertelde ze dat het niet uitmaakte wat ik deed maar dat ik het puur voor mijn eigen gevoel prettig vond om iets te doen. Ik snapte zelf ook wel dat ik van geen meter kon helpen.

Intussen ben ik al 3 dagen in Kathamdu. Overal hebben ze draadloos internet. Ik heb 2 boeken uitgelezen en drink me suf aan thee de hele dag. Ook ben ik 23 uur per dag online. Ik denk dat ik dat wel het aller moelijkst vind. Helemaal niks doen. Morgen ga ik naar het kantoor. Daar kan ik helpen met wat administratief werk. Gewoon niks bijznoders, alleen wat boekhouding. Eigenlijk klinkt het vrij belachelijk. Dit is zo mooi land, waar je zulke coole dingen kan doen en ik ga op het kantoor zitten. Ach ja, het is in ieder geval beter dan je geld uitgeven aan dingen waarvan je niet helemaal geniet. Een ding is zeker, ik ben er intussen helemaal klaar voor om naar huis toe te gaan.