Lieve mensen

Iedere dag doe ik leuke dingen, elke dag is weer een beetje anders. Ik heb veel vrienden. De eenzaamheid die ik soms in Nederland voelde vanwege het slechte weer, iedereen binnen in hun mooi ingerichten stenen woningen met dubbel glas en als communicatie middel het internet en de telefoon voel ik hier totaal niet. Ik geniet van de uren en niet van de dagen. Dat is niet moelijk als iedereen dat doet. Niemand heeft een agenda waarop een afspraak staat over 2 dagen. Hooguit voor over 24 uur en dan is het nog maar de vraag of die gene ook echt komt op dagen. Ik had gisteren een afspraak met iemand om 1 uur. Om kwart over 2 kwam hij aanlopen. Dan kun je best geirriteerd zijn maar de enige die je dan dwars zit ben jezelf. Je moet in dat uur dan gewoon chillen en vooral niet wachten. Iets waar ik een pro in aan het worden ben. Het is hier ontzettend moeilijk om als Nederlander aan een werk visum te komen. Als ik wist hoe het moest dan had ik het allemaal wel geweten. Helaas staat mijn ticket gewoon vast en tikt de klok veel te snel naar mij zin.

Als ik er over na denk wat ik moet typen moet ik bekennen dat ik niet veel weet. Ik heb nu net als jullie een normaal leven. Ik sta op, doe mijn dingen en ga gewoon weer in het zelfde bed slapen. Ik kom niet in andere landen, steek geen grenzen meer over en zit niet met 20 westerlingen te zuipen. Ik maak nog wel busritten van 20 uur en ontmoet nog wel andere culturen. De Kenianen op de eerste plaats natuurlijk. Op de tweede plaats komen mijn Chinezen vrienden die mij een paar keer per week mee uit vragen. Dan gaan we naar 1 of andere hippe tent en dan drinken en roken we. Ik heb nog nooit 1 shilling uitgegven terwijl ik met hun was. In China is het respectloos naar de vrouw om haar te laten betalen. Wat kan een Nederlandse man toch af en toe een voorbeeld nemen aan de Keniaanse of Chineze man. Die laten mij pas echt beseffen dat ik een vrouw ben en dan in het voordeel daar van. Het is fijn om af en toe niet als rijken stinkerd aangezien te worden. Ze zeggen; Jolien, wij verdienen het 3 dubbele als dat jij doet dus laat ons maar lekker doen. Ik heb ze uitgenodig om morgen met mij mee op Outreach te gaan. Dan ga ik met hun uber luxe dure wagen (ik heb er geen verstand van, ik weet alleen dat ie duur is) door de arme klei hutjes rijden en zien ze het echte leven van Kenia. Geen dure clubs.

Daarnaast is er heel veel visite. Marike is mijn beste vriendin geworden. Zij is de vrouw die hier zit vanwege adoptie. Ze is 22 jaar ouder dan ik maar op 13 december jarig. Op de zelfde tijd geboren en vliegt hopelijk op de zelfde dag weer terug als ik. Tja we hebben qua karakter toch wel eng veel gemeen. Vorige week heb ik heel de week opgetrokken met een man en zijn dochter die hier een week waren en mij de vaak mee uit eten namen. Jeejte, ik had vorige week toch een avond. Eerst ben ik door hun uitgenodigd om mee uit eten te gaan naar een zwaar duur buffet en daarna ben ik om 11 uur op mijn scooter gestapt op met de Chinezen te zuipen. Nou ik zeg je deze; toen voelde ik mij toch echt wel een golddigger hoor. Ach, you only life once en als er nu mensen zijn die veeeeeel meer geld hebben dan ik en mijn gezeldschap op prijs stellen, waarom niet dan? Fester zijn familie die uit 5 bestaat zijn deze week aangekomen dus buitenom de Kenianen heb ik genoeg aanspraak. Eigenlijk vind ik het zwaar saai om er over te praten dus ik ga er gelijk mee stoppen. Ik wil jullie gewoon even een indruk geven over het leven naast Kenia.

Soms heb ik het hier te druk. Sommige mensen vragen mij wat ik precies doe. Ik zeg dat altijd maar; Een beetje interesant doen. Ik schilder hier en daar een beetje, ik moet voor dit een paar fotos maken of voor dat, ik heb af en toe is een afspraak, ik maak met de een en andere een praatje, ik rijd me suf op mij scooter, ik zit al over de 1000 km, ik ben bezig met het guesthouse, ik heb contact met de visite en ik bel me kapot. Niet om af te spreken wat over 2 dagen plaats gaat vinden maar meestel over dingen die niet plaats hebben gevonden.

Vorige week had ik er even genoeg van en besloot weg te gaan. Heel toevallig moesten 40 meisjes van het weeshuis net die week mee doen aan een zang wedstijd 5 uur rijden boven Nairobi. Ze zaten in de finale van het officale muziek festival. Een Muzungu valt altijd wel in de smaak bij dat soort gelegenheden dus ik mocht mee.De winnende school zou mogen zingen voor de president. We gingen niet met een mooie luxe bus maar met een gamele schoolbus. Als ik mijn benen optrok had ik genoeg zitplek. Het budget voor dit uitje was minimaal. Dat hield in dat we zouden slapen in de bus, geen lunch, 1 tjapatie als ontbijt en laat avond eten. Als ik wist waar ik aan was begonnen was ik niet mee gegaan maar ik heb het toch gedaan en vergeet het nooit meer. Van de 72 uur dat ik uit Malindi was hebben we ons 12 uur buiten de bus bevonden. Ik had spierpijn zo erg in mijn rug. De meisjes hoorde je niet klagen dus ik deed het ook niet. Ze zagen er mooi uit op het moment dat ze moesten optreden. Er waren er duizende mensen maar geen enkele muzungu op mij na. De meisjes waren trots dat ze mij mee hadden. Dat was toch wel stoer. Voor hun optreden dacht ik; laat ik eens gek doen. Ik toverde mijn dure Chanel luchtje ter waarde van 65 euro uit mijn tas en iedereen mocht een spraytje hebben. De eerste gooide haar armen de lucht in zodat ik het onder haar oksel kon spuiten. Toen ik ze had uitgelegd dat ik het in hun hals ging doen begonnen ze het vervolgens met hun handpalm uit te smeren. Ook dat was fout. Bij meisje 10 ging het goed. Als er iemand het verkeerd deed door haar handen omhoog te doen of daar het met haar handen uit te wrijven werd ze hard afgestraft door haar vriendinnen. Om die meisjes vol trots op stage te zien lopen, heerlijk ruikend naar Chanel was mij veel meer waard dan die 65 euro. Het flesje is overigs bijna leeg.

Mijn verhaal word al weer veel te lang voor iemand die niet reist. Ik kan nog zoveel meer vertellen. Wist je dat je ook voor de lokale bevoliking hoeren hebt. Die kosten 1,50. Ik wist niet wat ik hoorde. Welke vrouw doet het nu voor 1,50 op een vies matras. Sommige mensen hebben helemaal geen matras. Ach Jolien, daar moet je niet veel van voorstellen hoor. Je mag ze niet langer gebruiken dan 5 minunten. Ik leer een beetje begrijpen dat romatiek niet voorkomt bij de armere mensen. Ook sex zonder hoer gaat er niet echt liefdevol aan toe. Ik leer iedere dag van dit soort rare dingen. Het is ontzettend leuk om een land te leren kennen op de manier zoals ik het doe. Niet als een toerist maar als een vriend van de bevolking.

Ik hoop dat het ook allemaal goed met jullie gaat. Ik heb niet veel contact met jullie en dat is soms een beetje jammer. Ik heb het gewoon veel te druk met doen alsof ik het druk heb. Als jullie wat leuks te vertellen hebben moeten jullie niet vergeten het mij te mailen hoor. Ik heb overigens ook alle fotos van mijn Blog af gegooid. Als ik op google Jolien Bos in typte werd ik niet echt blij.