De motivatie om een nieuw verhaal te schijven is ver te zoeken zoals jullie wel in de gaten hebben. Jullie staan op, gaan naar je werk, slapen en doen tussendoor leuke dingen. Same here. Oke, het leven is hier anders. Dingen op straat zijn hier heel anders maar als je die 20 keer gezien heb zijn ze niet meer anders. Dan is het een deel van je leventje wat je op het moment lijd. Ik sta ook op, ga werken, slapen en doe leuke dingen. Ik vraag me alleen af of het dan ook echt boeiend is om te delen. Ik denk er over na en kom tot de conclusie dat ik niks boeinds weet te melden.

De manier van benzine tanken is anders. Een hele ervaring als je het voor de eerste keer doet. Je staat tussen allemaal motoren te te scheeuwen hoeveel geld ze in je scooter moeten gooien. Er staan mannen met pompen in je handen. Je hoeft het niet zelf te doen. Ik ben meestal snel aan de beurt maar dat komt omdat ik een opvallend verschijnsel ben tussen al die keniaanse mannen op die motors.

Malindi bestaat uit het toeristen gedeelte. Dat is zo groot als de binnenstad van Vlissingen denk ik. Wanneer je met een georganiseerde reis komt leer je dat stuk natuurlijk nooit goed kennen. Er zijn toeristen die van ontdekken houden en die kunnen zich wel een beetje weg wijs maken. Ik leef hier nu 3 maanden en ik ken dat geleedte goed. Ik weet waar de putten en de hobbels zitten. Tijd om je kennis uit te breiden dan. Hop naar de achterbuurten. De klei hutten, de stenen huisjes, de toko’s, het overschot aan kinderen, HIV. De plekken waar iedereen je achterna rent omdat je wit bent. Waar je helemaal de weg kwijt raakt. De plekken waar het grootste deel van Malindi. De wereld waar een europaan niks van snapt en eigenlijk best wel mooi is. Hoe beter ik die wereld leer kennen hoe meer bijzonder ik hem ga vinden. Ik breng mensen vanuit het weeshuis op mijn scooter terug naar hun huizen. Soms mag ik even binnen komen. Soms moet ik Ugali eten. Ik vind het geweldig. Om dit doolhof uit je hoofd te kennen neemt heel wat tijd in beslag. Langzaam gaat het mij een beetje lukken.

Een paar weken geleden schok ik. Ergens tussen al die huizen ligt een veld. Sinds kort is dat veld bezaaid met moslimas. Er staan daar ongeveer 100 kippehokken met muggen gaas opgebouwd. Langs de weg zitten al die vrouwen met hun jonge kinderen. Na wat rond vragen kwam ik er achter wat ze hier doen. Een groot deel komt uit het noorden. Ik weet niet of het op jullie nieuws komt maar op het moment zijn er 2 stammen in het noorden elkaar masaal aan het afslachten vanwege een ruzie over grond. Er zijn al bijna 100 doden. Een ander deel van de vrouwen komt uit Somalie. Deze vrouwen hebben werkelijk niks meer. De enige optie die ze hebben is naar Malindi te komen in de hoop dat er een moslim man met hun wilt trouwen. Het is in Kenia normaal om een bruidsschat te hebben. De kosten voor deze bruiden bedragen 2 euro. Het is de enige manier voor deze vrouwen om hun leven te redden. Ook voor de jongere vrouwen/kinderen. Ze wachten tot er een moslim voor 2 euro met ze komt trouwen. Kippenvel krijg ik, wanneer ik er langs rijd en ze naar mij scheeuwen om snoep.

Dan doe ik natuurlijk ook nog waar ik voor gekomen ben. Werken in het weeshuis. Ik ben ontzettend druk maar als je mij vraagt met wat dan kan ik daar niet zo goed antwoord op geven. Ik schilder met de kinderen. We hebben echte paneeltjes van de Action. We maken kunst. Die kunst die gaat richting Nederland en word daar verkocht. De opbrengst komt weer terug deze kant op. De kinderen leren hier lezen wanneer ze 4 zijn. Ze krijgen engels wanneer ze 6 zijn. School loopt voor op Nederland. Crea of muziek krijgen ze echter nooit. Ik heb kinderen van 12 jaar oud die een mens tekenen zoals kinderen in Nederland dat doen wanneer ze 3 zijn. Het is pittig en even doorzetten. Echt kunst kun je het ook niet noemen. Maar het belangrijkste is dat de kinderen er een leuke tijd aan over houden en dat het enigzins representatief is.

Daarnaast heb ik Habiba. Habiba is een meisje dat in het weeshuis heeft gewoond. Habiba is, met alle respect, niet echt snugger. Ze kon niet mee op school en moest daarom van school af. Habiba is 16 jaar en doet niks. Leuk project voor Jolien. Ik heb haar proberen te leren sierdaden te maken. Het werkte niet. Ze kon het gewoon niet. Ik heb haar heel langzaam engels pratend gevraagd wat het probleem is. Het probleem lag aan haar ogen. Ze kon het niet zien. Dus hup, Habiba heb ik achterop de scooter gegooid en we zijn met zijn 2^e naar de opticien geweest. Habiba heeft buitengewoon slechte ogen. Van het geld dat ik van Martine gekregen heb heeft Habiba een nieuwe bril. Eindelijk ziet ze het verschil tussen een man en een vrouw. Met haar brillejte op gaat ze verder met het maken van de sieraden. Ik moet geduld met haar hebben zegt iedereen. Ik heb geduld. Ik probeer geduld te hebben. Helaas tot op de dag van vandaag zie ik weinig vooruit gang. Ik ben wel blij dat Habiba sinds vorige week de wereld kan zien. Dat is toch een vooruit gang?

Dan hebben we natuurlijk ook nog de beroemde winkel. De reden om naar Kenia toe te gaan. Teminste, het was handig om tegen jullie te zeggen, wanneer jullie vroegen; Wat ga je daar dan doen? Ik ga een winkel opzetten zei ik dan. Die winkel heeft nooit echt opgeschoten tot op nu. Ik ben bezig met het regelen van een pand. Ook weer een boeiend project waar ik nooit verstand van had en waar ik heel veel van leer. Ik heb een aanvraag gedaan en nu word de aanvraag verwerkt. Ik hoor zo snel mogelijk antwoord. Waneer het allemaal klaar is kunnen we met de promotie winkel beginnen.

Ineens schiet mij nog een ander heel belangrijk iets te binnen. Ik vergeet het bijna te vertellen. Tegenwoordig ben ik Queen Ifrica. Ik zie er uit als een grote, trotse, rasta mama. Ik ben naar de winkel gegaan en daar heb ik 3 stukken nep blond haar gekocht. Daarna ben ik naar de salon gegaan. Heel Kenia zit vol met Salons. Niet om te knippen maar om je haar in te laten vlechten op allerlei kunstzinnige manieren. Ik wou mijn haar aan de bovenkant ingedraaid hebben en daarna lange vlechten. Die vlechten zijn iets te dik waardoor het meer op dreads lijken. Mijn nieuwe haar valt tot over mijn borsten. Soms laat ik het los hangen. De motormannen die als taxi aan de kant van de weg wachten draaien hun nek, hun monden vallen open. Ik open mijn blikje Coca Cola. Psssst... Dan gooi ik al mijn volle, prachtige haar naar achter en neem grote slokken. Zweet druppels op mijn blote boezem. Hahahaha nee hoor zo gaat het niet. Maar zo voelde ik mij wel de eerste dag. Je bent gewoon een stuk hotter met mooi lang haar. Ik voel mij ook veel vrouwelijker. Ja ik heb eigenlijk van iedereen complimenten gehad. Iedereen was het er mee eens dat dit mooier is. Wel een beetje jammer dat het al aan het uitzakken is. Maar goed wat maakt het uit. Na 4 uur lang in de stoel gezeten te hebben , heb ik nu een week mogen ervaren hoe het is om als lekker wijf door het leven te gaan. Ja, ik voel mij een ontzettend lekker wijf.

Mijn leven tot zover. Zoals je ziet niet veel bijzonders. Gewoon lekker genieten van de dagen, de uren. De tijd gaat wel heel erg snel. Ik sta er maar niet te veel bij stil. Ik denk niet aan volgende week. Al helemaal niet aan volgend jaar en sorry om te zeggen maar ook niet zoveel aan thuis. Ik hoop dat het goed met jullie gaat. Ik ben redelijk op de hoogte volgens mij. Over 2 weken krijg ik zeer bijzonder bezoek uit Nederland. Ik vind het heel leuk, nadat ik zo ontzettend veel dingen helemaal alleen heb moeten ervaren nu eindelijk iets kan delen. Ik kan niet wachten.