Wakker worden uit de mooiste droom

Nu zit ik op de rode bank. Het voelt alsof ik nooit ben weg geweest. Een heerlijke droom waar ik na 8 maanden eindelijk eens uit wakker word. Ik ben weer door de Albert Hein heen gelopen wat heel erg tegenviel en ik ben 2 keer over de Boulevard heen gereden. Iedereen zei dat het zulk heerlijk weer was maar ik vond het helemaal geen lekker weer. Tuurlijk is het nog niet echt saai geweest omdat ik iedereen weer voor het eerst zag maar eigenlijk word het nu op maandag morgen 9 uur best wel saai. Tijdens mijn vakantie heb ik een lijst met dingen gemaakt die ik leuk vind om in Nederland te doen maar die zijn ook allemaal niet echt spannend. Ik zit niet in een dip hoor en ik weet ook zeker dat ik niet in een dip ga komen maar het is ineens allemaal zo dood normaal en saai hierzo.

Mijn reis naar Nederland is vlekkeloos verlopen. Ik ben vanuit Kathmandu naar Delhi gevlogen. De man achter de in check bali kreeg hoofdpijn toen hij begreep dat mijn tas 2 overstappen moest mee maken en hij dat in de computer moest in voeren. Het koste de Nepalees nogal wat tijd tot hij alle administratie in orde had maar daarna was het ook goed en ben ik zonder problemen naar Delhi gevlogen. In Delhi heb ik 12 uur gewacht. Ik ben een kerel uit Rotterdam tegen gekomen en samen gaat de tijd altijd sneller als alleen. Ik moet ook zeggen dat die 12 uur reuze mee viel. Als je jezelf insteld dat je lang moet gaan wachten is het geen enkel probleem. Vervolgens ben ik 7 uur naar Moskou toe gevlogen. Moskou lag vol met sneeuw. Ik was redelijk zenuwachtig of mijn vliegtuig op tijd vanuit Delhi zou vertrekken aangezien ik maar een uur overstap tijd had maar dat was helemaal in orde. Na een uurtje in Moskou gechild te hebben ben ik keurig op tijd naar Brussel gevlogen. Dat duurde 3 uur. Ik kwam om 12 uur op zaterdag middag op Europeese bodem aan. Mijn tas was de eerste die op de lopende band terecht kwam. Ik ben in de wc gedoken en heb mezelf voorzien van een beetje deodorant en een luchtje. Mijn benen waren aan het schudden en de buikpijn was heftiger dat toen ik de sprong een paar dagen geleden maakte. Ik liep met mijn kar naar de uitgang. Daar stonden ze. Peet en Annie met de gebroeders bos.Ze hadden een hele slinger gemaakt met de vlaggen van de landen waar ik geweest ben. Het was super om hun weer te zien natuurlijk. In Brussel hebben we even een kopje thee gedronken. De thee was gewoon uit een zakje en niet meer de natuurlijke producten in een kop kookende water gegooid. Dat was al de eerste tegen valler en intussen heb ik al 50 andere kleine tegen vallers mee gemaakt. De mensen in Nepal zeiden tegen mij; Jolien, je moet ook van de leuke dingen in Nederland genieten hoor. Dat doe ik natuurlijk ook gewoon. Ik was helemaal blij toen ik hoorde dat je een boete krijgt als je zonder poepzakje je hond uit laat. Wat een geweldig idee!

De laatste 8 maanden waren de mooiste uit mijn hele leven. Ik heb prachtige herinneringen zoals door de overstromingen in Bangkok rijden - Met mijn eerste nieuwe beste vriendin op een sprookjes eiland te chillen - Het zwem uitje met de kinderen in Ruiru - Rinkse met wie ik hele opmaak sessies heb gehouden voor kerst en oud en nieuw - De 2 blonde kindjes van Ria uit Kenia, Pim en Jessica met wie ik iedere dag te veel alcohol dronk - De prachtige adelaars die soms door de lucht vlogen - De bodem van de zee waar plat op mijn buik gelegen heb - De top van de wereld waar ik geslapen heb - De schoonste stad ter wereld - De vieste stad ter wereld - Met de moter langs de kust van Vietnam rijden - Het wachten op Dianne in Kuala Lumpur - De laatste keer dat ik papa en mama zag en niet wist wanneer ik hun weer ging zien.

Zoiets vergeet je natuurlijk nooit meer. De eerste 3 maanden waren het meest bijzonder en ik houd nog steeds heel veel van Kenia. De liefde is nog steeds niet weg. Het land zelf vond ik niet heel boeiend maar de mensen die ik daar heb ontmoet en heb leren kennen waren zo ontzettend bijzonder. De 3 maanden daarna heb ik mijn leven gevierd. Ik heb 100de mensen ontmoet en ik heb met 20 verschillende mensen mijn kamers gedeeld. Ik ben daar in 6 verschillende landen geweest en mischien wel in 40 verschillende clubs geweest. Buiten om die 6 verschillende landen die ik gezien heb, heb ik nog veel meer landen leren kennen. Ik heb met mensen uit Europa, Argentinie, Chili, Brazillie, Mexico, Israël, Australië, Korea, Nieuw Zeeland, Zuid Afrika en weet ik veel wat nog meer gechild. Ik heb hun persoonlijk leren kennen maar ze hebben mij ook hun cultuur laten kennen. Ik kan iedereen aanraden om naar Zuidoost Azie te gaan puur om hun leven te vieren. Want daar ben je iedere dag van bewust. De laatste 2 en een halve maand heb ik doorgebracht in een iets depressievere omgeving. Als ik teurg kijk heb ik een verschrikkelijke tijd in India gehad. Ik haat India. Er zijn mensen die pas van India gaan houden als ze al een paar maanden thuis zijn. Misschien komt het nog. Het was zonder meer het meest vreemde en interessante land waar ik geweest ben. Er zijn zoveel bijzondere dingen daar maar het land zelf vond ik verschrikkelijk. Als je er nooit geweest ben begrijp je het niet, als je er wel geweest ben dan begrijpen we elkaar precies. Nepal is zonder meer het mooiste land waar ik geweest ben. Ik ben iemand die van de bergen houden, sneeuw, watervallen, rotsen, adrenaline. Dan is Nepal prachtig. Ben blij dat ik daar mijn vakantie heb af mogen sluiten. Ik kan niet geloven dat er mensen bestaan die niet van Nepal houden.

Nu ben ik dus weer thuis. Zomenteen ga ik rond bellen of er werk voor mij is. Ik wil geen nieuwe opleiding gaan doen. Ik wil ook geen schilder specialist worden. Ik wil naar Kenia. Ik ga de aankomende maanden flink geld maken en hoop weer terug te kunnen gaan naar dat bijzondere land. Mocht dit niet lukken dan lijkt het mij geweldig om een tijdje in de Grand Canyon als hotel receptionist te werken. Als dit ook weer iets te ambitieus is dan ben ik erg teleurgesteld in mij zelf en dan ga ik toch echt stewardess worden. De wereld is ontzetten gekrompen voor mij en hij is veel te mooi om mijn hele leven in Vlissingen te blijven.

Iedereen heel erg bedankt voor alle steun door middel van emails en berichtjes. Het is heerlijk om alleen te zijn maar je kan niks met iemand delen. Dankzij jullie allemaal heb ik toch het idee gehad dat ik het met iemand deelde. Het gaat raar worden om niet meer op dit blog te schijven en geen nieuwe reacties meer te lezen. Ach ja, mischien word hij ooit wel weer eens actief en als ik wil glimlachen dan lees ik het zelf allemaal terug want zoals mijn slogan altijd zegt; Never forget the things that once made youre smile

EINDE

Get back to where you once belonged

Dit verhaal is lang. Als je er geen zin in heb adviseer ik hier al te stoppen.

Daar zat ik dan, op het kantoor. Achter de computer en in verschillende boeken naar informatie te zoeken en in de computer te voegen. Het meerder deel van de titels was hetzelfde. Vrouw verkracht, vrouw in de brand gestoken, vrouw opgehangen door schoon familie. Foto's van verminkte vrouwen. De werktijden waren van 11 uur tot 4. Het was echter geen enkel probleem als je om kwart over 11 binnen kwam lopen. Heel anders dan in Nederland. Waarom zou je ook eigenlijk zo idioot lang op een dag werken. Ik herinder mij mijn stage bij Moonen waar ik op het kantoor een paar weken heb gewerkt. De stop tijd was 5 uur. Iedereen bleef langer. Niemand durfde om 5 uur weg te rennen uit angst voor de baas die dacht dat ze niet gemotiveerd genoeg waren als ze niet onbetaald tot half 6 achter hun bureau zouden blijven zitten. Toen ik deze mensen vertelde dat wij van 9 tot 5 werken maar dat we altijd iets eerder op het werk zijn en iets later weg gaan kwamen ze niet meer bij van het lachen. Ze hadden medelijden met ons. Het was best grappig. Ik heb ook twee keer geluched met die groep mensen. Twee keer maar hoor. Want na twee dagen dacht ik; Wat ben ik eigenlijk dom aan het doen.

Na twee dagen besefte ik hou onwijs koel mijn leven is en hoe erg veel ik wel niet van mijn leven houd. De volgende dag ben ik niet meer gegaan maar ben ik verder gegaan met het vieren van mijn leven. Ik ging naar een stadje net iets buiten Kathmandu om wat tempels te bekijken. Daar vond ik mijn vrienden weer. De twee luxenburgers waarmee ik samen de grens ben over gegaan van India naar Nepal ben ik in totaal al 5 keer op de meest onverwachte plekken tegen gekomen. We drinken dan samen wat of kletsen een beetje. Nu kwam ik ze weer in dat dorp tegen en ben ik samen met ze gaan dineren. Uit eindelijk was het 10 uur voor ik terug kwam in mijn hotel (10 uur is zo laat om thuis te komen jongens, de laatste keer dat ik na 1 uur op bed lag was oud en nieuw) De volgende dag ging ik weer vroeg op. Op met de bus naar het Nationale Safari Parc Chitwan. Om dieren te bekijken. Naja normaals, ik had geen interesse in die dieren, ik ging voor gezelligheid.

Mijn busbank deelde ik met Amaiur uit Balkenland. Ze was beledigd als ik mij versprak en haar thuishaven Spanje noemde. Ze was absoluut geen Spaanse vertelde ze me boos. Naja in mijn ogen wel maar dat heb ik haar niet gezegd. Samen met haar heb ik mij in een guesthouse geinstaleerd. Het was daar zo mooi. Overal mooie bomen en overal hoorde vogels fluiten. Langs het hotel kwamen een paar toeristen op een olifant langs lopen. Iets waar ik fel op tegen ben omdat die olifanten een super slecht leven hebben maar helaas beseft 70% van de toeristen dat niet echt. Samen met Amaiur zou ik ook een safari doen. Zij wou ook op de olifant maar dat heb ik uit haar hoofd gepraat. We zouden een ander halve dag door de jungle wandelen. Daar moeten wel 2 guides bij aanwezig zijn. Voor de veiligheid. We zouden namelijk neushoorns zien, tijgers, beren, krokodillen en zelfs wilde olifanten. Onze guides waren twee super schattige guppen van 21 jaar die hun job met vol euntoustjastme (ja sorry hoor maarik weet echt niet hoe je dat schijft) deden. We kregen van hun allerlei aanweizingen wat we moesten doen wanneer een dier aggresief word. Ik kon het allemaal niet onthouden en hoopte maar 1 ding: Dat we geen dier tegen zouden komen.

We hebben een heerlijke dag gehad. We hebben gechild in de jungle, middag gegeten en gelachen. Deze twee guppen waren iets minder proffesioneel dan mijn guide bij de berg trekking. Ze wouden met Amaiur en mij trouwen en wisten al precies hoeveel kinderen er moesten komen. Uit eindelijk hebben we 1 neushoorn gezien. Ik heb 25 km gelopen die dag en was helemaal kapot en ik heb 1 neushoorn gezien. Pfff Amaiur werd er ook niet echt warm of koud van. De twee guides wel. Die waren door het dolle heen. Tegen 5 uur gingen we in een veld op een uitkijk toren staan. Wachten tot de dieren kwamen. Na een uur was er nog niks. Er was wel een moment dat je geluiden vaan links en van rechts en vanuit het noorden hoorden. Dat waren teveel geluiden voor mijn guide. Hij was van de spanning niet meer waar hij het zoeken moest en ging in zijn p****l staan kneden. Van het karige salaris dat hij verdiende heeft hij voor 10 euro een boek met alle vogels van Nepal gekocht. Wat een schatje.

In de avond nog een beetje door gechild zoals men chilt in Nepal. We gingen om half 1 naar bed en ik was helemaal kapot. Ik trok al mijn kleren uit en was bijna aan het slapen toen er op mijn deur geklopt werd. Dat was een op hol geslapen guide die dol blij was dat er een neushoorn vlak bij het guesthouse stond. We moeten komen kijken. Ik was zo sago. Ik heb 8 uur gelopen en geen dier gezien en nu ik 10 minuten in mijn bed lag kwam er zo'n stom beest tevoor schijn. Uit beleefdheid kwam ik eruit. ongeveer 20 meter verderop stond hij. Het was pikken donker. Als ze mij verteld hadden dat het een tijger was had ik het ook geloofd.

De volgende dag zou ik weer terug naar Kathmandu gaan. Met een tourist bus. We moesten de eerste papar uur met een local bus voor we bij de tourist bus waren. De locals waren echter in staking waardoor we moesten liften. We hebben in de voor cabine van een vrachtwagen gezeten, achterin een varkensbak en boven op het dak. Daarna ben ik met de toerist bus naar Kathmandu gegaan waar ik om 4 uur aankwam. Daar heb ik een afspraak gemaakt voor de volgende dag.

Om 5 uur ging de wekker en ik was niet zenwachtig. We waren met 30 mensen en vertrokken om 6 uur met de bus. om 10 uur kwamen we aan op de bestemming. Het was 5 km onder de Tibet border. We stapte uit en liepen naar het resourt toe. We moetsen de brug over lopen om daar te komen. Ik keek naar benee. 160 meter diep wist ik. Het zag er prachtig uit. Ik kreeg een glimlach op mijn gezicht. Ik genoot en was nog steeds niet zenuwachtig. Binnen in het resourt kregen we een briefing. We zouden ingedeeld worden in gewichts klasse. Terwijl het meerder deel in zijn broek aan het poepen was, zat ik mij te frusteren om mijn gewicht. De weegschaal gaf 73 kilo aan en daarmee was ik de zwaarste vrouw van het gezeldschap. Er werd met een grote zwarte stift 73 op mijn hand gescheven en ik was super kwaad op mijzelf. Als ik thuis kom ga ik sporten.

Toen ik 10 was wist ik al dat ik wou springen. Op een mooie plek in de wereld. Nergens anders dan een mooie plek. Helaas ben ik mijn maagdelijkheid op mijn 16e verloren vanaf de hijskraan in Vlissingen. Maar moeders zeggen altijd; De eerste keer kan je het best in een veilige omgeving doen. Daarom is het niet zo slecht dat ik het voor het eerst in Vlissingen heb gedaan. Nu ging deze vuile slet het dan in Nepal doen. Omdat ik zo dik ben mocht ik pas als een van de laatste. Ik heb van het begin tot het einde genoten (30 seconde dus) met een heerlijk gevoel in mijn buik. Uit eindelijk hang je stil boven het water. Waar denken mensen dan aan? Ik weet dat sommige mensen scheeuwen, sommige huilen van opluchting en sommige lachen. Ik deed het alle 3 en daarna, terwijl ik op mijn kop hing dacht ik: pfff Volgende week rond deze tijd ben ik op zoek naar werk.

Nog 2 dagen te gaan en ik was alleen. Gisteren was het weer een Nationale feestdag in Nepal. Wat een feest beesten hier. De dag heet Holy. Iedereen kent het wel. Vandaag vieren ze het in India. Iedereen loopt op straat en gooit pigment over je heen en danst. Ik was alleen en was totaal niet blij met dit feest. Zo iets is leuk als je vrienden hebt maar in je eentje is er geen ruk aan. Ik ging zitten chagerijnen op mijn kamer. Om 12 uur besloot iktoch maar even een wandelingentje te maken. Na 2 mintuen uit het hotel had ik een vriendin. Na 3 minuten 2 vrienden. Na 10 minuten hadden we een groep van 8. Ik heb een ontzetten leuke dag gehad en ben helemaal vol gegooid met kleuren. Ze vrijven dat ik je gezicht. Soms gingen handen door naar mijn hals en daarna naar mijn voorgevel. Daarna voelde ze een beuk in hun gezicht. Het was een geweldige dag. Ik bedank God dat ik zo'n geweldige laatste week gehad heb. Het enige probleem is dat sommige pigmenten permanten zijn en mijn haar is nu blauw en rood en ik krijg het er niet uitgewassen.

Vandaag ga ik nog wat winkelen en een beetje voorbereiden. Morgen vlieg ik om 3 uur in de middag naar Delhi. Daar moet ik 12 uur wachten op het vliegveld. Ik mag volgens mijn Visa het land niet meer in. Na 12 uur wachten vlieg ik naar Moskou. Daar wacht ik een uurtje om vervolgens zaterdag om 12 uur in de middag in Brussel aan te komen. Astublieft sta mij bij in d moelijke tijd die ik tegemoed ga. Intussen schijf ik met veel liefde mijn blog en ga het echt missen. Vanuit het kikkerlandje zal ik nog wel een laatste verhaaltje schijven.

ps. Boodschappen die ik mee moet nemen uit Kathmandu moeten binnen nu en 8 uur aan mij door gegeven worden.

De jongens van de straat

Intussen is het nog maar 10 nachten slapen voor ik weer terug kom. Intussen is het ook weer 10 dagen geleden dat ik het mooiste uit mijn hele leven gezien heb. Je kunt wel begrijpen hoe zwaar ik het heb nu. Ik zit echt in een moeilijke periode. Wat moet je nu toch in gods naam doen tussen twee van zulke dingen?

Na mijn trekking ben ik terug gekomen in het heerlijke plaatsje Pokera. Daar had ik al 3 dagen voor mijn trekking gechild met de twee Canadeese dames en ik wou mijn tijd daar niet langer besteden. Daarom ben ik de volgende dag gelijk met de bus naar Kathmandu gegaan. De hoofdstad van Nepal. Vanuit daar kan je veel informatie krijgen en dat had ik nodig. Heel lang geleden ergens in 2010 heb ik besloten deze reis af te sluiten door naar Tibet te gaan. Je kan hier echter niet alleen naar toe. Dat moet georganiseerd gegaan worden. Ik wist dat dit een hele smak met geld ging kosten maar het was het waard voor mij. Iedereen maakt me gek door te zeggen; Over 2 jaar is Tibet, Tibet niet meer. Het was voor mij de ideale afsluiter van mijn reis. Ik zou een weekje gaan en het zou mij 700 euro kosten. Helaas kreeg ik een grote teleurstelling te verwerken. Tibet zit op slot tot in April. Ik kom er niet in. Dit betekend dat ik een week langer in Nepal heb. Wat moet ik doen?

In de bus deelde ik de bank met Alejandro uit Argentinie. Van de zomer ging hij trouwen en heeft zijn chick verteld dat hij nog een keer in zijn eentje een maandje op vakantie ging. Alejandro kwam met zijn hoofd ongeveer tot aan de onderkant van mijn voorgevel maar was ontzettend aardig. Ik heb dankzij hem een leuke reis gehad. De natuur was mooier dan India. Mensen vertelde mij dat Kathmandu was zoals India. Vies en druk. Ik schok toen we aankwamen. Ik ben in veel grote 'rot' steden geweest. Nairobi, Saigon, Bangkok en Delhi zijn steden waarvan je weet dat er een hoop ellende is. Je weet het maar als je niet kijkt zie je het niet. Hier zag ik het overal. Overal liepen straat jongens rond. Ze zaten op stoepranden te hijgen in papieren zakken. Ik zag jongens van een jaar of zeven sigartetten roken. Ik weet nog steeds niet helemaal waarom ik dat hier voor de eerste keer zag. Met Alejandro heb een paar dagen gechild en hij was ideaal gezeldschap voor een paar biertjes in de avond. Helaas ging Alejandro na een paar dagen naar Madrid toe om nog wat vrienden te bezoeken. Ik had nog steeds geen plan.

Het was echt moelijk hoor. Ik heb de hoogste bergen net gezien dus een nieuwe trekking hoefde niet gelijk. Ik hoef geen temples meer te zien want daar word ik niet meer warm of koud van. Je kan hier safaris doen maar dat trekt me niet echt en in Kenya vond ik het ook niet zoveel. Oke, natuurlijk ik wou de mount Everest wel graag zien. Daarom ben ik naar een plaatje gegaan waar je deze reus heel in de verte kon zien liggen. Het toeristche dorpje was jammer genoeg leeg. Ik was de enige tourist daar. Om 5 uur in de ochtend ben ik naar het uit kijk punt gegaan waar je de zon prachtig op zag komen achter de grootste bergen in de wereld. Het viewpoint lag op een militaire basis. Toen ik terug liep met de slaapers in mijn ogen en mijn mond stikkend naar de ochtend kwamen de mannen langs gerend. Hun ochtend wandeling. Ik denk dat het er 200 waren. Iedereen keek naar de grond en zei: Goodmorning miss. Ik voelde mij zo waar een koningin. Het duurde 5 minuten voor de hele stoet klaar was met Goodmoring miss te zeggen en ik was gelukkig. In de middag ben ik naar een andere dorpje toe gegaan waar ook geen enkele tourist was. Het was saai. Ik besloot om terug te gaan naar Kathmandu, de hoofdstad en vanuit daar toch maar naar het safaripark te gaan. Niet voor de dieren maar om gezellig onder de andere touristen te zitten.

Toen ik Kathamdu binnen kwam rijden zag ik weer al die straat jongens. Ik zag vanuit de bus dat ze school meisjes aan het pesten waren. Ze probeerde hun tassen af te pakken. Ookzag ik een jongen op de stoep die de slappe lach had. Zijn gezicht zag er raar uit en er was helemaal niemand die met hem mee lachte.Terug gekomen in mijn hotel heb ik geen bus ticket naar het safaripark gekocht maar heb ik een organisatie voor straat kinderen opgegoogeld en ben naar de organisatie toe gegaan. Het was ongeveer een uurtje lopen. Ik vroeg of ik mischien nog wat kon werken maar er was natuurlijk geen werk voor iemand die maar 2 weken in Nepal is. Ik vertelde ze dat het niet uitmaakte wat ik deed maar dat ik het puur voor mijn eigen gevoel prettig vond om iets te doen. Ik snapte zelf ook wel dat ik van geen meter kon helpen.

Intussen ben ik al 3 dagen in Kathamdu. Overal hebben ze draadloos internet. Ik heb 2 boeken uitgelezen en drink me suf aan thee de hele dag. Ook ben ik 23 uur per dag online. Ik denk dat ik dat wel het aller moelijkst vind. Helemaal niks doen. Morgen ga ik naar het kantoor. Daar kan ik helpen met wat administratief werk. Gewoon niks bijznoders, alleen wat boekhouding. Eigenlijk klinkt het vrij belachelijk. Dit is zo mooi land, waar je zulke coole dingen kan doen en ik ga op het kantoor zitten. Ach ja, het is in ieder geval beter dan je geld uitgeven aan dingen waarvan je niet helemaal geniet. Een ding is zeker, ik ben er intussen helemaal klaar voor om naar huis toe te gaan.

Het dak van de wereld

Het einde komt in zicht. Op 10 maart vlieg ik naar Brussel toe. Die ticket heb ik ongeveer een jaar geleden al gekocht met het idee om de datum te veranderen. Dat ga ik niet doen maar ik wil niet naar huis. Ik denk ieder uur van de dag aan thuis. Het lijkt me heerlijk om weer naar de Albert Hijn te gaan. Een biertje in de Spyke te drinken of gezellig op visite gaan bij alle mensen die ik heb gemist. Maar ik weet nog veel beter dat de tweede keer Albert hein dood normaal is en de derde keer irritant. Dat ik na 3 biertjes in de Spyke, dat cafe ook weer beu ben en op visite bij bekende na de eerste 10 minuten weer zo is alsof je nooit weg geweest ben. Met andere woorden, ik vind het dood eng om naar huis te gaan en zie er als een berg tegen op.

Daarom gedraag ik mij nu dus een beetje raar. Ik heb het gevoel alsof ik over 3 weken dood ga en werkelijk alles uit mijn leven moet halen wat erin zit. Dan zit ik in Nepal in het goede land. Het is het land van het avontuur. Trekkingen, klimmen, raften, paraglidingen, bungeejump en idiote bustochten. Alles is mogelijk in dit land.

Over mijn eerste dagen in Nepal wil ik niet te veel woorden vuil maken. Het was heerlijk. Lekker comfortabel, schoon en vriendelijk maar niks bijzonders. De reizigers kwamen overal weer te voor schijn en ik kwam weer terug in het oude ritme van reizen. Dat betekend dat ik niet iedere avond alleen op mij kamer met een boekje zat. Op mijn derde dag in Nepal ben ik met 6 andere mensen de bus naar Pokara gepakt. Vanuit daar kan je ontzettend veel dingen doen en kun je ontzttend veel info over Nepal krijgen. Ik plande in de ochtend mijn avonden niet meer dus ik had geen idee wat ik in Pokara moest doen. Ik vond het al gezellig om met zijn 7e in een lokale bus te zitten. Naast mij zat een vrouw met 3 kippen in een doos op haar schoot en in het gangpad stond een man met een geit aan een touw. Zo heb ik ongeveer 9 uur door de prachtige bergen van Nepal gereden. Teminste, toen vond ik dat bergen. Als ik er nu aan terug denk waren het maar wat heuveltjes.

In Pokara heb ik een beetje aangeuteld. Ik had 2 vriendinnen uit Canada en die raden mij aan om de Annapurna trek te doen. Die hadden ze zelf 2 jaar geleden gedaan en ze vonden hem geweldig. Het is een trekking die in totaal 10 dagen duurt. Annapurna is een berg. Nummer 7 van de wereld volgens mij. Je loopt dan naar het beroemde basecamp. Vanuit het basecamp ga je beginnen de bergen echt te beklimmen. Je overnacht in theehuizen. Dit zijn primitieve maar fijne huisjes in de bergen en daar kan je ook eten. Ik heb een gids gehuurd en heb mij suf gekocht aan goede trek spullen. Ik had werkelijk geen idee wat mij te wachten stond. Alleen dat ik pijn zou krijgen aan mijn knieeen. Ik had namelijk al een trekking ervaring in Laos.

13 Februari vertrokken we. Prem en ik. Prem was ongeveer 55 jaar en had een hele boze gezichts uitdrukking met pret oogjes. Hij had een grote mut op met een bal aanhet einde. Hij had wat weg van een kabouter. De eerste dag kwamen we andere trekkers tegen. Op onze weg maakte we af en toe een praatje. Het was allemaal vrij gemakkelijk. Ik vond het zelf een beetje saai. Het was helemaal geen mooie natuur maar ik kwam langs allemaal huisjes met kippen, buffelos, groente tuintjes en baby bedjes in de tuin. Die dag hebben we 800 meter omhoog gelopen en na 7 uur kwamen we aan inhet eerste thee huis waar ik lekker een douche heb genomen. Ik voelde een blaar op mijn voet ontstaan. Ik had nieuwe schoenen en mijn tante vertelde mij, voor ik vertok; pas op blaren. Ik moest lachen en klikte haar bericht weg. Onder de douche dacht ik; ze heb gelijk. Voor ik naar bed ging heb ik een lekker glaasje zelf gestookte wijn gedronken van ongeveer 30% en ben lekker gaan slapen.

Dag 2 was super easy. Soms zag ik bekende mensen, soms leerde ik nieuwe kennen. Ik leerde ook 2 nederlandse jongens uit Leiden van mijn leeftijd kennen. Ze hadden een zak met Hasj bij. Pfff die Nederlanders. Na een tijdje kwam ik er achter dat ze niet de enige waren. Het was heel normaal om een zak Hasj bij je te hebben tijdens een trekking in Nepal. Een flinke goed gevulde zak kost ook nog niet eens 5 euro. Prem, mijn kabouter, kon mij er alles over vertellen. Hij wist precies hoeveel illegale vluchten er uit Nepal vlogen om andere landen van Nepaleese hasj te verzien. Goh, boeiend vond ik het. In de avond trok ik mijn schoen uit en zag dat mijn blaar gigantisch was. Het ging steeds meer pijn doen, tot in mijn agilispees aan toe. Ik ging van ellende naar bed en kon niet slapen vanwege die k*t blaar. Ik dacht toen, je kan maar beter snel dood gaan dan een hele lijdensweg door te moeten gaan.

De volgende dag heb ik mijn probleem in de groep gegooid. Iedereen gaf advies wat ik met deze blaar moest doen. Iemand vroeg zelfs of ik ging stoppen met de trekking. Uiteindelijk had ik een grote blaar pleister gekregen en zijn Prem en ik weer vertrokken. Het was een ramp die dag. Ik kon wel janken. Iedere stap die ik zette deed zoveel pijn. We gingen ook weer een heel stuk naar benee dus mijn knieen deden hardstikke zeer. Mijn rugzak was veel te zwaar dus de spierpijn in mijn schouders was ook veel te veel. Mijn tas is kapot. Ik ben een beugel ergens in Laos kwijt geraakt waardoor mijn tas niet genoeg steun geeft. Ik dacht; voor wie loop ik hier eigenlijk? Moet ik die kabouter bewijzen wat ik kan? Doe ik dit om thuis een mooi verhaal te hebben? Ik kon wel janken. De volgende dag kwamen we bij een punt aanwaarbij je naar benee kon gaan, terug naar de stad, of omhoog, de bregen in. Ik ging voor omlaag. Bij een nieuw theehuis aangkomen, met nieuwe mensen deed ik mijn schoen uit. De blaren pleister. Wat gingen we er mee doen? Niemand wist het. De druk van de blaar was intussen te voelen tot in mijn kuit dus ik besloot om hem eraf te halen. Ik vond het alleen te pijnlijk dus Prem deed het. Hij snokte hem er in een keer af. Al het vocht spoot in zijn gezicht en het bloed gutste uit mijn blaar. Ik had een gigantische wond. Iedereen zei; oooooo en ik zat te lachen. Ik weet niet waarom ik lachte. Het was verschikkelijk. Wie gaat er nu een tocht doen die nog 7 dagen duurde met een gigantsche wond op haar hiel?

De dag daarna ging een stuk beter. De wond was goed bedekt, de druk was weg dus het viel allemaal mee. De spierpijn was er nog steeds maar mijn vrienden groep werd steeds groter. Toen ik van Prem moest kiezen om naar boven in de bergen te gaan of naar benee koos ik toch om naar boven te gaan. Het was een leuke dag. Heerlijk in de natuur wandelen met mijn nieuwe vrienden die ik steeds weer ergens anders tegen kwam, iedereen na de lunch vollop aan de hasj en voor het slapen gaan een zelf gestookte wijn. Intussen zat ik al zo 1500 meter hoger.

De nachten sliep ik ontzettend slecht. Eerst dacht ik dat het was omdat ik in een slaapzak sliep. Later bleek dat hoogteziek te zijn. Ik werd iedere nacht ongeveer 7 keer wakker. Maakt niet uit. Het was alleen fijn als het weer ochtend was. Vanaf dag 4 hadden we geen douche meer. Ik was te lui om een schone onderbroek aan te trekken en ik had geen zin om in mijn blote gat te staan met min 10. Vandaar dat ik op dag 5 vrolijk huppelend in mijn vieze onderbroek weer verder ging. Daar kwamen Prem en ik terecht in een sneeuwstorm. Hij had zijn muts op en ik vond het fijn om naar hem te kijken. Alleen de kerstman ontbrak nog in het decor. Prem vond de sneeuwstorm niks en wou stoppen om ergens te overnachten. Ik niet. Ik was helemaal in mijn nopjes. De adreline schoot door mijn lichaam heen. Prem had moeite om mij bij te houden. Ik genoot zo hard. Die avond heb ik geen wijn gedronken. Intussen waren we zo gigantisch hoog en dan word het afgeraden om alcehol te drinken.

De volgende dag was het de grote dag. Het eind punt was de basecamp. Dat is het eindpunt. Daar zijn 2 thee huizen en thats it. Voor de rest word je omgeven door alleen maar bergen. Bergen met super veel sneeuw. De grootste bergen in de wereld. Er hing geen wolkje aan de lucht. Het landschap was helemaal wit. Prem liep ongeveer 10 minuten voor mij maar we konden gewoon met elkaar praten. Het was een doodse stilte. Om 13:45 was ik aan de top. Ik voelde mij zo goed. Al de dingen waar ik mij druk om maakte, boeide mij niks meer. Ik voelde mij de rijkste vrouw op de hele wereld. Het maakte mij geen hol uit dat ik dit hele avontuur helemaal alleen moest houden. Ik denk dat het een van de meest bijzondere momenten in mijn leven was. De avond moest een feestje zijn. In hoeverre je het een feestje kan noemen want iedereen gaat om 8 uur naar bed. Niet voor mij. Mijn gezicht stond helemaal strak. Op mijn lippen ontstond een giganische blaar. Ik was echt belachelijk verbrand. Alleen rond mijn ogen niet. Dat kwam omdat ik een zonnebril droeg.

De volgende dag gingen we weer helemaal naar beneden. Ik heb nog wat mooie fotos proberen te schieten maar ze zijn lang niet zo mooi als wat mijn verwende ogen gezien hebben. Met mijn rode kop, spierpijn, wond op mijn hiel, blaren op mijn lippen en 3 andere plekken op mijn voet en mijn onderbroek die intussen al 3 dagen aan was liep de gulukkigste vrouw op aarde terug. Ik kon mij helemaal niet herinderen dat ik daar had gelopen. Zoveel adreline had ik in mijn lichaam op de heen weg. Nog 2 nachten en dan zouden we thuis zijn.

Elk land kent vele nationale feestdagen. Sinds ik op vakantie ben heb ik er nog niet een mee gemaakt. Gisteren was mijn aller eerste. Toen had Nepal een echte officele feestdag. De enige dag in het jaar waar er legaal gesmoked mag worden. Wat dat in hield was belachelijk. Al vroeg in de ochtend stond de hele Valley blauw. Overal rook je wiet. Prem had zijn wintermuts afgezet maar dat had hij ingeruild voor een plastic zakje waarmee hij kruiden ging plukken. Ach, wat een schatje. Nog zo'n kabouter actie. Om half 2 kwamen we bij een hot spring aan. De locals hadden dat omgetoverd in een soort van zwembad. Ik zat daar in met een paar toeristten. Voor de rest waren het alleen maar guides die zich helemaal suf aan het roken waren. Daarbij dronken ze een hoop 'wijn'. Als je het mij vraagt is het een zeer slechte combintatie om alcehol, hasj en een bad van 32 graden tegelijk te combineren. Ik had gelijk. Na half 6 heb ik Prem niet meer gezien. Aan alle kanten kreeg ik joints aangerijkt of gewoon een hele zak. Ik moch het allemaal van ze hebben. Intussen hadden we allemaal avond gegeten maar de mannen gingen door. Tot kostend aan toe. Op een geven momentn zag ik mijn kabouter iemand naar de wc helpen. Ik was blij dat hij in ieder geval nog zo normaal was dat ie iemand kon helpen. Al moet hij natuurlijk helemaal zelf weten wat hij op Hasj dag wilt doen. Ik heb een goede avond gehad met de andere toeristen.

Vandaag was onze laatse 7 uur naar benenden. Mijn benenen waren kapot. Maar dat wist ik al voor ik er aan begon. Ik ben een beetje van slag. Ik schok mij kapot toen er na 10 dagen ineens een auto voorbij kwam rijden. et was zo rustig en verdig in die natuur. Ik besef ook wel dat ik daar als een vreemde hippie heb geleefd met mijn vuile onderbroek. Ik besef ook dat het aller mooiste in mijn hele leven gezien heb. Ik Ik heb mijn voeten gekust dat ze mij naar het basecamp gebracht hebben. Ik zou ook mijn ogen hebben willen kussen om wat ik gezien heb maar dat kan niet. Goed, wat nu? Ik hoef geen tempels te zien want dat heb ik al genoeg gedaan, bergen heb ik gehad, dieren boeien mij niet zo. Wat moet ik gaan doen?

Vrienden hoppen

De laatste avond heb ik nog gezellig wat gegeten met mijn franse en koreaanse vriendin. Hun deden het op hun gemakt, ik propte snel een hap naar binnen want ik ging weer reizen op het hoogtste niveau. Met mijn rugzak op, andere rugzak aan mijn hand en een tas waar mijn winterjas in zat heb ik eerst 3 km gelopen voor ik een taxi vond. Het was 8 uur in de avond en na ongeveer een half uurtje kwam ik bij de taxi plek. HDie brachten mij naar het bus station. Vanuit daar stapte ik op de local bus die om half 10 vertrok. Na ongeveer 3 kwartier kwam ik aan op het trein station. Tot 5 voor 12 heb ik daar gewacht tot mijn nacht trein eraan kwam. Het is maar goed dat papa en mama niet alles zien wat ik doe. Zo rond middernacht een station delen met ongeveer 50 zwervers is echt reizen op hoog niveau. Ik weet het zeker. Als je in India kan reizen, kan je overal reizen.

Mijn trein had wat vertraging en uiteindelijk kwam ik de volgende dag om 3 uur in de middag Varanassi binnen. Het is een gigantische stad. Ik houd niet van grote steden en al helemaal niet die in India. Ik was alert. Ik ben in een taxi gestapt en werd naar mijn nieuwe hostel gebracht. De kerel heft mij weer flink belazerd en ik had het niet in de gaten. Ik heb hem nog een tip gegeven ook. Stomme Jolien. Ik had te lang in de Auswitchz trein gezeten denk ik. In de avond ben ik naar de beroemde Ganges gegaan. Varanassi is beroemd om de Ganges. Het is de droom van elke Hindu om daar gecremeerd te mogen worden. Langs de Ganges. Als je niet helemaal verbrand ben, dan word de rest in het water gegooid. In sommige gevallen mag je niet verbrand worden. Dan word je gelijk in het water gegooid. Het is ook een hele mooie ervaring om je te wassen in de Ganges. Dat moet je ook doen als je daar bent. Je kan ook een lekker kopje thee drinken lang de Ganges. Met Ganges water. Dat wist ik niet… Ik heb het gedronken voor ik het wist. Mijn eerste ervaring met deze rivier was dus in de avond.

Ik heb de hell gezien. Ik meen het. Als er een Hell bestaad ziet hij er zo uit. Werkelijk overal stonden de mannen tegen de muren te pissen. Je zag het vocht tegen de muren en over de boulevard lopen. Nog nooit heb ik in mijn leven zo veel p****ls gezien als daar. Langs deze heilige rivier rook het naar pis. Daarnaast stonden er lantaren palen met een rode gloed. Zodat de hele boulevard rood kleurde.Die is zo lang. Ongeveer net zo lang als de boulevard van Vlissingen. Overal lag koeien poep, want de koeien waren overal. Overal waren zwerf kinderen die mij kaarsjes wouden verkopen om er een te branden in de rivier. De stad is een van de oudste in de wereld en de huizen die langs de boulevard staan zijn gruwelijk oud. Over de hele rivier hing in de avond en in de ochtend een soort van mist met 100e roeiboten. Ten slote waren er dan nog enkele vuren voor de lichamen die verbrand waren. Ja, het leek echt op een hel. het was heel bijzonder om daar te zijn. Daarnaast heb ik nog nooit zo'n mooi film décor gezien. Het leek of Jack sparrow daar ergens vaarde met zijn roeiboot en alsof Harry Potter met zijn bezem tussen een paar eeuwen oude temples door kwam vliegen. Ik hoop dat ik de sfeer een beetje heb kunnen beschijven.

De volgende ochtend ben ik vroeg opgestaan. Georganiseerd ben ik om 6 uur met een roeibooit en een paar toeristen over de Ganges gevaren. Je zag de mensen langs de kant zichzelf wassen en het water drinken. Sommige waren aan het bidden en sommige mediteren. De roeiman gaf ons ontzettend veel infromatie over de stad. Van de crematies mochten geen fotos gemaakt worden. In de roeiboot zat Gert-Jan. De aller eerste Nederlander die ik in India ben tegen gekomen. Ik was ook zijn eerste. Hij was een best bijzonder. Hij is namelijk in Oktober met zijn moter Nederland uit gereden. Gossie, wat zijn Nederlanders leuke mensen zeg. Ik had het gevoel dat ik mijn soulmaat tegen gekomen was. Hij had prescies dezelfde humor als ik. Eindelijk, na 5 weken was er iemand die om mijn grapje lachte. Ik lachte de hele tijd om zijn grapjes. Ja, we hebben wat zitten grappen in die roeiboot. Ik vond het minder grappig dat mijn sjaal in het water hing. Gatverdamme wat een lijken lucht. Na de vroege trip zijn we gaan ontbijten. Daarna moest ik er vandoor want ik had een afspraak. Twee weken geleden ben ik op een zeer eenzame avond Grace uit Zuid Korea tegen gekomen. We hadden afgesproken elkaar hier weer te ontmoeten. Zo heb ik mijn dag met haar verder doorgebracht. Geslenterd en veel te veel goedkoop eten van de straat gegeten en tien keer verdwaald in alle kleine straatjes uit de stad van de Hell. In de avond ontmoeten ik Erin. Mijn vriendin uit Rishikesh. Zo stapte ik de Koreaanse culuur in. Grace en Erin sliepen in het zelfde Gueasthouse. Van een Koreaanse eigenaar. Ik denk dat 80% van de toeristen uit Korea kwam in Varanassi. In de avond zaten we in hun super schone, witte hotel op de grond met lage tafels. We hadden pizza laten bezorgen en aten Suhsi (Voor hun heet het geen Sushi) De hippe dames maakte bij elkaar veel mooiere Henna tattoos dan de local doen en er werd voor geld gespeeld met het spel Ninja fruit op de Ipad. Iedereen zat met elkaar Apps uit te wisselen voor op de Iphone en iedereen had zijn mooie Nikon Camera naast zich liggen. Ja, het zijn een stelletje hippe donders. Die Koreanen. Heel stieken kwamen de flessen Wijn naar binnen want alcohol in Varanassi word niet echt gewardeerd. Ik heb het niet heel laat gemaakt. Ik voelde me na een tijdje toch een klein beetje buiten beentje in dit hippe wereldje. Grace ging de volgende dag vroeg weg en zo heb ik mijn dag samen met Erin versleten. Varanassi is geweldig zolang je zorgt dat je niet in de straten komt waar verkeer rijd. Want dan is het weer gewoon een grote gore stad net als elke andere stad in India.

Natuurlijk heb ik ook nog even een Crematie bekeken samen met Erin. Erin trok het niet goed. Ze voelde zich akelig en kon het niet zien toen de handen en de voeten zichtbaar in de brand vlogen. Mij deed het werkelijk helemaal niks. Eigenlijk vond ik het super boeiend. Hoe dat nou allemaal te werkt ging. Een lichaam dat weg brande. Je kent de gene in dat vuur toch niet. Kijk, al je een dierbare ziet weg branden doeth et natuurlijk meer met je emoties. Erin wou graag weg dus zijn we weg gelopen. Ik keek nog even achterom en zag dat het hoofd in de fik vloog. Ja ik vond het reuze interesant. Toen er 5 minuten later een hond langs mijn gezichtsveld kwam vliegen omdat hij een trap van een local kreeg voelde ik mij een stuk akeliger.

Boedha. Er zijn 4 pelgrimsplekken waar je naar toe zou moeten als je boedhist bent. De plek waar Boedha geboren is, waar hij de verlichting vond, waar hij zijn eerste toespraak hield en waar hij dood ging. Na Varanassi wou ik naar de plek waar hij de verlichting vond. Dit was echter een stuk verder van de grens van Nepal dan Varanassi en ik moest die richting op. Na wat getwijfel heb ik besloten die plek waar hij de verlichtng zag te laten zitten. Ik ging naar de plek waar hij dood is gegaan. Een stuk dichter bij de grens overgang. Ik had een trein ticket gekocht. Ik vertrok 8 uur in de ochtend en zou daar om 2 uur zijn. De volgende dag zou ik naar Nepal gaan. Soms lopen je dagen anders dan je gepland heb. Zeker als je reist. De avond daarvoor kreeg ik een knuffel van Erin (Niet echt gebruikelijk in Korea. daar buig je voor je vriendin, dus ik voelde mij vereerd.) Om half 8 de volgende dag stond ik keurig netjes op het station. Mijn trein vertrok op parron 1. daar stond een ouderde kerel uit Zwisterland en ik vroeg hem of ik goed stond. Ja, hij moest ook deze trein hebben. Stiekem stond ie een joint te roken. Mag dat wel? vroeg ik hem. Ik doe het stiekem zei hij. Oke. We begonnen te kletsen

Omdat we stonden te ouwe hoeren hadden we niet in de gaten dat de trein van spoor was veranderd. We hadden hem gemist. De kerel in kwestie was Philip uit Zwisterland en had de hele wereld al rond gereisd. Owja, weer zo eentje. Hij was super relaxt en maakte zich nooit druk. Ook niet als hij in de gevangenis van Turijke zat omdat zijn visum verlopen was. Pff was een sensatiezoeker zeg. Beetje jammer dat ik al zijn 'mooie' verhalen kreeg te horen maar hij vergat mijn naam te vragen. Wat gaan we doen? vroeg ik hem. Naar de bus zei hij. Met zijn 2e hebben we een Local bus gepakt. Lekker vies, lekker druk en lekker warm en een gruwelijk onconfortabele weg. Om 4 uur in de middag kwam ik op mijn overstap aan. Daarna moest ik nog 2 uur alleen in de bus naar de plek waar boedha dood gegaan was. Philip ging naar Nepal. Weetje wat; zei ik tegen hem. Ik ga gewoon met jou mee. Het is nu toch al te laat om te zien waar Boedha dood ging. Na nog een paar uur in de bus moesten we er weer uit. We hebben samen avond gegeten en hij is bij mijn tassen gebleven toen ik naar de wc ging. Om 8 uur kwam de bus naar de grens overgang. In die bus zaten nog 2 luxemburgers. De eerste die ik ben tegen gekomen sinds Juli. We hebben nog 3 uur en een verschikkelijke bus gezeten. Ik paste niet met mijn benen tussne de stoelen en de Indiaanse mannen waren het woord 'personal space' vergeten. Uit eindelijk liep ik om 11 uur in de avond met 3 andere de grens over. Ik keek even achterom en zei; Dag India, tot nooit.

Als je nooit in India geweest ben zul je het nooit begrijpen. Het is het meest interesante land waar ik ooit geweest ben. Ontzettend boeiend. Toen ik Nepal binnen liep voelde ik mij zo bijzonder. Nepal staat op nummer 1 van landen die mij boeied. Nu kwam ik erin. In Nepal. Ik had India gewoon overleefd. Ik zeg het tegen iedereen. Als je India kan overleven, kan je de hele wereld overleven. Wat een idioot land. Ik heb mijzelf even een paar klappen in mijn gezicht gegeven om te beseffen waar ik was. In Nepal!

Om 11 uur hebben we maar gelijk met zijn 3 een taxi doorgepakt naar Lumbini. Luxemburg en ik. Philip wou relaxd doen. De plek waar Boedha geboren is. Ik zal nooit een goede Boedist worden. Ik heb al 2 van de vier heilige plekken overgeslagen. In ieder geval heb ik er nu een gezien. Het is hier rustig. Zo rustig.Ik weet niet wat ik moet doen in Nepal. Ik he been reisboekje en ik ga me maar eens op het gemakje verdiepen. Wat een oaze van rust is het hier.

De spirituele kant

Het word je leven zonder dat je het in de gaten hebt. Het reizen. Je gaat maar door en door en het is heerlijk maar dan ineens sta je stil en ga je net als iedereen vroeg je bed uit om de hele dag te werken. Dan pas besef je hoe verslavend reizen is en hoe heerlijk vrij je wel niet bent. Je moet weer verder.

Een hele week heb ik in Derhadun in het kindercentrum gezeten. Na een paar dagen begon ik het echt zwaar te krijgen. Ik had het al lang gezien daar en ik wou weer verder. Ik wou weer opnieuw geprikkeld worden en nieuwe dingen zien. De muren in die slaapkamer kwamen op mij af. Ik lag in totaal 8 nachten in die kamer en wou zou graag weer een keer een nieuwe kamer. Ondanks de afkick verschijnselen van het reizen, het besef dat ik nog helemaal niet naar huis toe wil heb ik een hele leuke week gehad.

Ik had nogal wat opstart problemen met het personeel. Piet vond het ontwerp niks, Bep had het te druk om het ontwerp goed te keuren en Miep was veel te onzeker over hoe dit allemaal uit ging pakken, zo'n jong blondje die even hun witte muur van een kleur kwam voorzien. Gelukkig was ik met de 19 jarige Duitse die daar 2 maanden werkte. Het was totaal mijn type niet. Ze was zon India bezoekster met allemaal vreemde kleren aan, jeugdpuistjes, een bril en super onzeker. Als ik haar iets vroeg kreeg ik meestal een grinikje terug met een heel hoge toon erin. Eigenlijk viel er niet echt een leuk gesprek mee te voeren en ze zei allerlei rare dingen als; Look how beautiful the mountains areeeeeeeeee. Ook al die e's waren heel hoog. Het meest zei zei; I dont knoooooooow. Ook heel hoog. Ze kon nooit beslissingen maken. Ik werd tamelijk gek van haar. Volgens mij werd ze nog veel onzekerder van mijn gedrag maar dat kwam weer omdat ik mij anders ging gedragen vanwege haar gedrag. Nee het was mijn vriendin niet maar ze heeft mij goed geholpen.

Net als ieder ander normaal mens rolde ik mij ieder dag als een vaadoek om half 8 uit mijn bed om met dikke wallen aan het ontbijt te zitten. Om 8 uur begon ik dan als een idioot aan die muurschildering. Op momenten dat Nele vrij was hielp ze mij mee. Echt heel fijn want zo ging het veel sneller. Af en toe een pauze, iemand kwam dan een kopje Chaithee brengen en wij maar door werken als debeilen. Iedere avond stopte we om 6 uur en uit pure verveling ging ik om 8 uur naar bed. Ik doe een mischien een beetje negatief maar het was heerlijk. Eindelijk weer met verf aan de slag, al die kinderen die continu vroegen; Wat is dit? Wat word dat? Ik genoot. Toch had ik wel echt de behoefte om weer verder te gaan. Na 2 dagen voorbereiden en vijf volle dagen werken stond er een decoratie op de muur van 20 meter lang en 4 meter hoog. De kinderen waren hardstikke blij, Piet zei; Ooo je bent echt een decorateur? Had ie verwacht dat ik loog dan? Miep knikte tevreden en glimlachte en Bep zei; Kan je aub niet iets langer blijven? We hebben nog zoveel muren. Op school praten ze ook over deze decoratie. Asjeblieeeft? Dat is natuurlijk het aller mooiste compliment dat je kan krijgen maar ik zei; Nee sorry ik moet nog meer van de wereld zien. Ik lachte me dood, waarschijnlijk zeg ik dat nooit meer in mijn leven. Dat ik niet kan omdat ik de wereld moet zien. haha. Al met al was het ontzettend leuk om daar te werken. Het overige geld word besteed om de andere muren te voorzien van een kleur. Dit gaat het personeel doen met een paar kinderen en die gekke Nele. Ik ben benieuwd. Op woensdag kon ik weer verder. Ik ging naar Rishikes en Nele wou mee. Prima dacht ik, dan is mijn kamer voor de helft van de prijs.

Achteraf was het natuurlijk ook gewoon leuk om Nele erbij te hebben. Je kunt samen lekker ergens gaan eten en drinken en je bent een stuk minder alleen. Oke, ze was een beetje raar en een echte communicatie was niet mogelijk maar het was een lief meisje. Rishikesh is bekend om de vele Yoga lessen, meditatie lessen, Ashrams en kuur oorden. Als je iemand kent die zich maanden lang heeft opgelsoten in een Ashram in India was dat waarschijnlijk Rishikesh. De Beatles hebben in dit dorp ook menig opiumpijp leeg gerookt. Ik heb hun Ashram ook even bezocht. De reizigers zagen er nog maffer uit als ooit te voren. Mannen met haren tot hun billen en baarden tot hun p****l. Vrouwen met haren tot hun knie holtes. Ja het was een harige bedoeling.

Toen ik geboren werd kwamen mijn billen er als eerst uit. Vandaar dat ik enigzins lenig ben. Ik heb Yoga altijd boeiend gevonden en nu vond ik het tijd om er maar eens sirieus mee aan de slag te gaan. Nele wou ook wel mee. Ze had nog nooit Yoga gedaan maar haar leek het ook wel leuk dacht ze. Zo heb ik een kerel gevonden met oranje kleren aan, een wit hemd, een zwarte braad en een oranje stip op zijn voorhoofd. De Yoga leraar. Iedere ochtend stond ik om 8 uur voor zijn neus om een lesje lenigheid te doen en om half 5 weer een keer. Ik voel zowat alle spieren in mijn lichaam. Terwijl ik in de lotous houding zit staat hij op mijn knieeen te spingen en terwijl ik in de positie een brug sta, probeerd hij mijn voet in de lucht te krijgen. Ook probeerd hij mij op mijn hoofd te laten staan maar ik donder ieder keer om. Ach ja, vanavond ga ik nog een keer en ik hoop dan zonder zijn hulp op mijn hoofd te staan.

Tijdens mijn lessen heb ik Fanny uit frankrijk en Erin uit Zuid Korea leren kennen. Met hun valt wel een normaal gesprek te voeren en hun weten wel wat ze willen bestellen tijdens het eten of tijdens het winkelen. Die zeggen niet de hele tijd; i dont knooooow. Das wel relaxt. Zo hebben we onze dagen met zn 4e hier door gebracht. Nele een beetje achter ons aan verwonderd naar de wereld om haar heen kijkend. Ooo, look at that floweeeeeer. Ik heb haar gevraagd of ze blowd of dat ze paddo's eet maar dat heeft ze nog nooit in haar leven gedaan. Ongeloofelijk.

Deze plaats is vet relaxt. Iedere avnd zit het langs het water helemaal vol met mensen die aan het chanten zijn, overal komen de lekkere luchtjes van wierook vandaan en de hele dag door hoor je mooi gezang en meditatie muziek. Nele is intussen weer vertrokken. Ze heeft 3 dagen nagedacht hoe lang ze bleef en vanochtend besloot ze vanmiddag toch weer terug te gaan naar het kinder centrum. Ik blijf hier tot vanacht 12 uur om dan weer een nacht trein, eentje met tralies naar Varanassi te nemen. Dan ben ik al weer bijna 5 weken in India en dat is toch wel mijn limet. Langer was ik eigenlijk niet van plan om te blijven. In Varanassi ontmoet ik mijn vriendin Eran uit Korea weer en dan zien we wel weer verder. Nu moet ik weer naar mijn Yoga leraar toe.

xxxx Van een zeer relaxte, ultra leninge Jolien

Maaike

De dag dat ik in Bikaner ariveerde, ariveerde ik terug in het vieze, stinkende India. Er borrelde weer haat en heel erg veel frustratie in mij naar boven. Ik was weer terug in een gore stink stad. Ik had geen zin om hier te zijn maar ik wou ook niet 24 uur achter elkaar reizen dus dit was mijn pauze. Om de tijd te doden ben ik met een lokale bus 30km verderop naar ene dorpje gegaan met heilige ratten. foto's zijn te bewonderen. De temel was ontzettend goor maar de Indiers vonden het niet leuk wanneer ik tegen ze zei dat ik het goor vond. Die ratten waren heilig. Het leukste vond ik de lokale bus. Dat was gezellig en iedereen uit het dorp wou zijn engels oefenen. Soms ben ik best trots op mijzelf weetje, als ik dan in een bus zit, helemaal in mijn eentje, vol met mensen die zelde buitenlanders zie, ben ik best trots.

Na mijn bezoek aan de smerige ratten heb ik de nachtrein naar Delhi genomen. Je hebt allemaal verschillende soorten treinen. De smerigste heb ik al vaak gezien. Vanaf de buitenkant zitten er spijlen voor de ramen die open gezet kunnen worden. Tussen de spijlen zie je altijd armen uitsteken en af en toe een gezicht. Het is een rot zich vind ik. Het lijkt een beetje op een VIP wagon naar auschwitz. Ik bestel altijd mijn trein tickets online en ik heb werkelijk nooit een idee wat ik bestel maar ik zit altijd in een mooie trein. Dit keer zat ik in de wagon met de spijlen. Ik moest er nog in slapen ook. Ik kon wel janken. Ik deelde mijn stuk met 4 andere mannen en dacht maar een ding. Ik moet vrienden maken. Dat is mij ook gelukt. Ik mocht mee eten met hun avond eten en we hebben gezellig gekletst. Ik moest niet bang zijn dat mijn tas gestolen zou worden want die mocht ik onder hnu bed leggen en ondanks dat het buiten gewoon koud was, was het een hele gezellige reis. Om 6 uur in de ochtend kwamen we in Delhi aan.

Ik had het prima gepland. Ik moest naar een ander station 20 minuten verderop en na een uur zou mijn volgende trein naar het noorden vertrekken. Changcaburi (schijf ik niet goed) Om 7 uur ging ik dan. Ik zag Delhi wakker worden en bestefte dat India mijn land niet is. Het is een land zonder liefde en zonder een grijntje van trots. Het hindoeisme is tot dus ver het meest rare geloof dat ik ken. Mensen laten hun eigen land genoten tussen het afval slapen en naast elkaar zitten schijten. In de ochtend heb ik de meeste wild poepers gezien. We reden langs velden zo groot als voetbal veldenwaar meer als 500 mensen naast elkaar gehurktzaten te poepen. 5 minuten daarvan daan zag ik hun krotten. daarnaast word werkelijk iedereen hier uitgehuwelijkd. Ik heb nog niemand ontoet die getrouwd is omdat hij/zij van zijn/haar partner houd. Het is heel normaal. Toen ik tegen een man vertelde dat ik zijn vrouw zo ontzettend mooi vond zei hij; Echt waar?? vind je dat? Dat is me nog nooit opgevallen. Dit gesprek voerde ik naast in grote hoop afval in een straat. Ze hebben niet eens de trots om hun leef omgeving netjes te houden. Ze zeggen dat mensen van India houden of het haten. Ik heb mijn conclusie na 3 weken getrokken en een heftige treinreis met het uitzicht op alleen maar ellende getrokken. Ik ben een hater. De leefomgeving van de mensen hier zuigt al mijn geluk en energie weg.

In de middag kwam ik aan in Changcaburi wat weer een grote lelijk stad was en waar ik niet te veel woorden aan vuil wil maken. Behalve dat ik hier als foto model speelde en een man die uit Engeland kwam maar hindoe was en een vrouw hier kwam halen vroeg of hij een foto met mijn camera mocht maken. Ik gaf hem mijn Ipod (ik dank god dat ik niet mijn speigelrefelex gegeven heb) Hij liet hem uit zijn handen kletteren en het glas van mijn nieuwe ipod is stuk. De tranen stonden in mijn ogen. Ook dit was weer een stop. Een stad waar ik niet in hoefde te zijn maar gewoon even een reis pauze wou nemen. Gelukkig ging ik de volgende ochtend heel erg vroeg naar Amritsar. Ik wou daar naar toe en Maaike zei me dat het geweldig was, dus ik verwachte er heel veel van.

De stad was niet geweldig. het was weer een vieze stink stad. Ik dacht; Waarom zegt maaike dat het geweldig is? Zo erg verschillen we toch niet van smaak en dit is niet echt smaak vol. In Amritsar bevind zich de Golden Temple en vanuit hier kan de naar de grens ceramonie met Pakistan. Ik las ergens dat je dat georaganiseerd kan doen en ik heb mij ingescheven. Samen met een Australisch echtpaar met de leeftijd van mijn ouders en een engelse man die iets ouder was en een taxi zijn we daar naar toe gegaan. Ik was zo blij. In India word niks georganiseerd maar nu herondekte ik weer het plezier van zoiets. Je word met een groep mensen bij elkaar gezet en je hebt het gezellig en je bent niet meer alleen. We hebben de ceramonie met Pakistan gezien die iedere dag gehouden word en we hebben wat tempels gezien en de Golden Temple by Night. Adembenemen. Ik snapte Maaike ineens. We spraken met zijn 4e af voor de volgende dag en zo hebben we weer een dagje gechild en hebben de Golden Tempel bij dag gezien. Ik heb niet zo zin om van alles over de golden tempel te vertellen aangezien ik zoveel moet vertellen maar google maar even. Het is de moeite waard. Na 2 volle dagen ben ik met de bus naar Mcload Ganj gegaan. Een tip van Frans was om daar vrijwilligers werk te doen en dat was ik ook van plan. Na 4 uur rijden zag ik de eerste bergen. Als je mij 5 jaar geleden vroeg waar ik het liefst naar toe zou gaan op vakantie denk ik dat ik de Himalaya zou zeggen. Dat leek mij zo bijzonder. Nu zag ik het begin. Ik was door het dolle heen en weer ontzettend trots op mijzelf dat ik mijzelf helemaal tot dit punt heb weten te slepen. Ik heb dit alles maar aan 3 mensen te denken. Aan mij maar natuurlijk ook aan papa en mama die hebben gezorgd dat ik een krankzinnge spaarder werd. Ik heb nog 4 uur door prachtige bergen gereden tot ik Mcload Ganj arriveerde. het was donker en ontzettend koud. Ik had buikpijn. Dezelfde bijkpijn als in Kenia en Vietnam en ben naar bed gegaan.

De volgende ochtend werd ik wakker in het mooiste plaatje tot dus ver in India. Klein detail is dat dit de woonplaats van Dalai Lama is en daar samen met nog ontelbare andere tibetanen woont. Overal op straat paseerde ik mannen en vrouwen in rode gewaden. Maar het was zo koud en vrijwilligers werk was er absoluut niet te doen. Het maakte mij niet zo uit omdat ik toch al heel ver achter op mijn planning liep. Ondanks dat ik een India hater ben zijn er zoveel boeiende plekken in India om te bezoeken. Ik heb 3 dagen heerlijk gechild. Beetje rondgewandeld in de bergen, beetje thee gedronken met de locals, een beetje gezelen en een beetje opzoek gegaan naar yoga lessen. Ik liep een terrein op en daar kwam een ontiegelijk stomme witte keffer op mij afgrend die mij in mijn been beet. Ik bloede onderhuids en een jongen adviseerde mij om even naar het ziekenhuis te gaan. Dus ik ben naar het meest troostloze ziekenhuis geweest om een injectie te halen. Het was zeer somber gesteld met dat ziekenhuis. Voor de rest heb ik mijn dagen doorgebracht rondom het paleis van de Dalai Lama in de hoop dat hij naar buiten zou kijken, een heel bijzonder meisje zou zien zitten en die naar binnen zou uitnodigen. Het huis had een gigantisch hek en overal beveiliging. Natuurlijk zag hij mij niet, of vond hij mij niet bijzonder genoeg. Mischien kwam het ookwel omdat ik in werkelijkheid maar 10 minuten heb staan kijken en hij mij helemaal niet gezien heeft.

Maar goed, nu even mijn titel verklaring. Maaike is mijn nichtje van 21 jaar en ze woont in Vlissingen. 2 jaar geleden is ze naar India geweest om in een kinder centre te werken. Ze had toen geld mee genomen. Nu heeft ze geld van de belangsting terug gekregen en heeft mij gevraagd om terug naar het centre te gaan. Ik mag het geld uitgeven en mischien kan ik ook wel een decoratie tegen de muur aan knallen. Na 3 zeer rustgevende dagen in Mcload Ganj ben ik door gegaan naar Derha Dun met de nachtbus waar ik in de ochtend bij maaike haar center aankwam. Daar ben ik nu. Het is prachtig hier. Alles is veel mooier en schooner als in Kenia maar dat komt mischien ook omdat het in Kenia iets stoffiger is. De kinderen wonen hier echt prachtig en hebben gigantisch lekker eten. Er is hier een duits meisje dat 2 maanden vrijwillgerswerk doet en het is allemaal tiptop in orde. Ik ben hier nu 2 dagen en met mijn werk schiet het van geen meter op. Ze zeggen dat Afrikanen lui zijn en passief. Dat vind ik absuluut niet waar. Hier zijn ze pas passief. Ik weet niet waar ik moet beginnen en niemand zegt wat ze willen. Iederen keuteld maaar een beetje aan. Nu heb ik ook de nederlandse mentalieit lang gelden vaarwel gezegd maar dat betekend niet dat ik niet van aanpakken houd. Het schiet hier niet op met mijn werk en dat vind ik heel jammer aangezien ik bijna naar huis moet. Bij deze vraag ik dan ook aan de thuis blijvers of ze aub niet de weken en dagen naar mij toe willen emailen hoe lang het nog duurt want ik raak helemaal in de stress als ik die getallen zie.

India heeft zoveel intreresante plekken om te zien en is zo groot. Ik moet nog zoveel doen en ik heb nog helemaal geen tijd om naar huis te gaan. Ik heb dus helemaaaaal geen tijd om uit mijn neus hier te zitten eten. Ik ga er wat aan doen. Ondanks dat ik een India hater ben heb ik het naar mijn zin en vind het allemaal geweldig boeiend wat ik doe. De volgende keer horen jullie hoe het afgelopen is met mijn decoratie in het kinder tehuis van Maaike.

xxxxxxxxxxxxxxxx

ps. Ik kan hier niet vaak op het internet dus ik zal niet vaak mijn email checken.

Het oosten van het midden-oosten

Daar ben ik geweest. In het oosten van het midden oosten. Het oosten van het midden oosten begon in Jaipur, waar ik mijn laatste verhaaltje online geknald heb. Ik kon daar iets normaler ademen en de mensen waar iets minder agresief in het benaderen. Ik had een dag met een stelletje opgetrokken wat redelijk relaxt was en de eet lust was weer terug. Ik ga nog niet naar huis, ik ga gewoon mijn reis stijl aanpassen dacht ik. Dus dat heb ik gedaan. Altans, dat ben ik aan het leren. Het gaat steeds beter. De provincie Rajastan was mooi. Ik heb nooit zo erg veel interesse gehad in het midden oosten. Veel te stoffig voor mij. De enige plekken waar ik geweest ben was het vliegveld van Quatar met 50 graden en de meest troosteloze, karakterloze stad in de hele wereld; Dubai. De interesse in nog meer zand was niet echt aanwezig. Ik moet zeggen dat ik mij daarin vergisd heb. Huizen met platten daken waar mensen op chillen, straatjes waarin je verdwaald, karren vol eten en kruiden, kamelen, ezels, mannen met tulbanden, geiten, apen en ik heb zelf een paar keer een papagaai zien vliegen. Het was het decor van Aladin. Het was romantisch en helemaal niet zo druk als Delhi of Agra. Helaas nog wel heel veel armoede maar ik moet zeggen dat de afgelopen ander halve week prima verlopen zijn.

Toen ik de grote stad Jaipur verliet met de trein sprak ik een stelletje aan op het staion of ze de weg wisten. Het waren Fransisco en Stefani uit Zwisterland maar ze praten Frans. Het waren ontzettend lieve mensen die mij het gevoel gaven dat ik zonder probleem met hun mee kon chillen. Dat ze dat hardstikke gezellig vonden. Zo kwam het dat ik samen met hun naar een hoteletje gegaan ben in Pushkar. Een betaalbaar hoteletje met een zacht matras en een warme douche. Ik heb daar 2 dagen met hun gechild en lekker tot rust gekomen. Pushkar is een dorp. Nog niet eens mischien. Het dorp ligt om een meer heen, waar iedere Hindu een keer in zijn leven geweest moet zijn en zich gebaderd in het meer moet hebben. Daarnaast is het ook ontzettend toeristisch. Maar mijn god, over die toeristen kan ik wel een heel boek schijven. Wat zien die eruit in India zeg. Daar ga ik zo nog even over schijven. Puskar was in ieder geval heel relaxt. Iets te veel straat kinderen naar mijn zin en iets te veel half dode honden maar daar kijk ik al niet meer van op. Na 2 dagen wou ik met de trein verder naar het zuiden gaan. Udaipur. Ik probeerde 2 dagen van te voren een trein ticket te kopen maar dat was niet mogelijk. De trein zat al vol. (grrr) Ik heb tegen Fransisco en Stefani gezegd dat ik ze weer in Udaipur zou ontmoeten en heb in mijn eentje de nachtbus gepakt. Wat een hell zeg. Nog steeds vind ik 60% van het volk zeer onfatsoenlijk. De hele nacht hebben ze lopen scheeuwen naar elkaar in die bus en om het half uur werd er gestopt, alle lichten weer aan gezegd en een plas pauze gehouden. Ik ben intussen ervaren nachtbus reizigster maar dat doe ik toch niet meer hoor. Ik heb geen oog dicht gedaan. Om half 6 in de morgen kwam ik in Udaipur aan en ben ik naar het hotel gegaan dat ik gereserveerd had. Ook dit hotel was weer betaalbaar, schoon en het personeel was super vriendelijk. De wamre douche bevond zich wel een verdieping hoger, maar dat maakt niet uit. ik ben als een blok in slaap gevallen.

De eerste dag heb ik weer in mijn eentje opgetrokken. Het is fijn als je accepteerd dat je alleen bent. Dan hoef je, je ook niet zo druk te maken. Ik drink iedere dag zeker een paar keer thee met de locals. Ze nodigen mij dan uit om te komen drinken. Af en toe maak ik eens een praatje met een reiziger of vraag ze iets maar echt intensief contact is het gewoon niet. In Azie heb ik meer als de helft van de tijd een kamer gedeeld met nieuwe vrienden maar dat zal hier niet gebeuren. Ik vind het niet erg. Het is een stuk saaier (verklaard waarom ik zoveel op de compuer zit) maar ik kom mijn avondjes wel door. Ik lees en computer een beetje. Ik maak dus ook veel minder avonturen mee. Ik denk niet dat ik nog in een club ga staan waar een pistool getrokken gaat worden of dat ik in India midden op de straat om 4 uur in de nacht met iedereen ga dansen. Maar dat geeft niet. Alles heeft zijn tijd. Ik zal hier ook boeiende dingen mee maken. Zo ben ik in Udaipur naar het paleis geweest waar de maharajas in woonde. Prachtig! Ook weer zo'n film decor paleis die uit Aladin zou kunnen komen. De volgende dag kwamen ook Fransisco en Stefani weer en heb ik een gezellige tijd met hun gehad. De volgende dag vertrok ik (weer met de bus omdat de trein vol zat) naar Jodhpur.

Even tussen door over die reizigers. Zie zien eruit alsof ze al jaren niet thuis geweest zijn. Behoorlijk verwilderd. Hadden de mannen in Azie een baartje wat door ging voor zwaar sexy, hier zie je hun gezichten niet meer. Jongen gasten die een baard hebben die hun nek bedekt. Iegh. Toen ik een wandeling maakte zach ik een paar zwerfkinderen. In het midden zat een westers meisje van mijn leeftijd. Ze had een hele saai haarkleur dat in slierten langs haar gezicht hing. Ze had ontzettend veel puistjes en een giganstiche uilen bril zonder glazen. Ze zat daar op een Sitar te spelen terwijl die straat kinderen aan haar haren aan het frunniken waren. Ik keek haar aan. Ik vergat helemaal dat ik haar aan zat te staren maar ik vond het zo ontzettend goor wat ze aan het doen was. Na een tijdje zei ze; Can you see it? Beschaamd liep ik verder. Zulke mensen kom ik dus iedere dag tegen. Gisteren zag ik een gast met 3 neus piercings. Hello! Ik hoop dat ik niet zo word na een paar weken. Ik heb al 3 sjaals gekocht de over mijn shouders hangen en over mijn hoofd als het koud is en ook een broek waarbij het kruis op mijn enkels zit, omdat ie lekker slaapt. Ook hangt mijn haar er een beetje troosteloos bij. O, ik moet uitkijken dat ik niet naar huis kom met 4 dreadlocks in mijn haren.

Mijn bustocht naar Jodhpur was overdag en ik reed door de kleine dorpjes heen. zeer boeiend om te zien. Zeker omdat het uitzich vanuit de trein vooral poepende mensen zijn. Kan ik in Nederland wel janken als ik een ondervoeden hond zie, hier lopen er 10000. Als je er iet tegen kan heb ik 1 tip: Ga niet naar India. Ik zag honden die helemaal onder het bloed zaten van een verse vecht partij maar ook een ezeltje dat met zijn poten helemaal vast gebonden zat. Ik kon mij er niet te druk om maken want even later zag ik een vrouw op straat zitten met een kind in haar armen waar ik weinig leven meer in zat. Na 7 uur in de bus, en 20 plas pauzes kwam ik aan in Jodhpur.

Ook weer een waanzinig mooie stad. Ik was onder de indruk maar de locals waren duidelijk meer onder de indruk van mij. In deze stad heb ik het meeste thee gedronken van allemaal. Ik moest fotos van iedereen maken die we dan later weer terug keken. Ik zat op de straat met ongeveer 30 mensen rond mij heen die allemaal op de foto wouden. Heel veel kinderen maar ook volwassenen en bejaarde. Iedereen vond het zo leuk. ik heb daar wel 2 uur gezeten denk ik ( En daar kwam het punt dat ik bang werd dat ik op die lelijke griet met haar uilenbril ging lijken) Ik heb nog even het fort bezocht waar ik buiten gewoon vaak op de foto gezet ben. Bij dit fort is ook 90% van de toeristen uit India zelf, dus die vinden het leuk om met mij op de foto te gaan. Ik heb een goede tijd gehad in Jodhpur.

Mijn dagen kom ik dus door met het visite kaartje van het hotel om vervolgens helemaal verdwaald te raken in alle kleine straatjes. Ik loop meer als 10 km op een dag. Mijn avonden zijn rusitg. Soms maak ik een praatje of drink een drankje met een andere toerist in het hotel maar niks bijzonders. Ik ben nu klaar met het oosten van het midden-oosten. Ik ben klaar voor het noorden. Dat is alleen nog enkele kilometers weg daarom die ik het in etapes. Vanmiddag ben ik aangekomen in Bikaner. Een stad 12 uur van Delhi vandaan. Het lijkt wel of ik weer in Delhi zit. Wat een verkeer en wat een stelletje asociale mensen. Ik word helemaal gestresst van de drukte en loop stampend over straat met gebalde vuisten. Het is nog vroeg maar ik ga zo gewoon naar bed met een boekje. Ik vind hier niks aan. Morgen neem ik de nacht trein naar Delhi. In Delhi moet ik 3 uur wachten en neem ik de trein door naar het noorden. Ik ben nu dus hardcore aan het reizen. Ik vind het prima. De treinen zijn net zo leuk als mensen zeggen dat ze zijn. Het is heel gezellig. Ik raak gewend aan de viezigheid (ik ben zelf ook vies) ik drink water met poeder tegen uitdroging en zit flink aan de diaree pillen maar het gaat goed. Ik ga steeds meer aan India wennen. Wie weet houd ik wel van het land over een paar weken.