Mijn bijzondere bezoek

Mijn leven als lekker wijf

De motivatie om een nieuw verhaal te schijven is ver te zoeken zoals jullie wel in de gaten hebben. Jullie staan op, gaan naar je werk, slapen en doen tussendoor leuke dingen. Same here. Oke, het leven is hier anders. Dingen op straat zijn hier heel anders maar als je die 20 keer gezien heb zijn ze niet meer anders. Dan is het een deel van je leventje wat je op het moment lijd. Ik sta ook op, ga werken, slapen en doe leuke dingen. Ik vraag me alleen af of het dan ook echt boeiend is om te delen. Ik denk er over na en kom tot de conclusie dat ik niks boeinds weet te melden.

De manier van benzine tanken is anders. Een hele ervaring als je het voor de eerste keer doet. Je staat tussen allemaal motoren te te scheeuwen hoeveel geld ze in je scooter moeten gooien. Er staan mannen met pompen in je handen. Je hoeft het niet zelf te doen. Ik ben meestal snel aan de beurt maar dat komt omdat ik een opvallend verschijnsel ben tussen al die keniaanse mannen op die motors.

Malindi bestaat uit het toeristen gedeelte. Dat is zo groot als de binnenstad van Vlissingen denk ik. Wanneer je met een georganiseerde reis komt leer je dat stuk natuurlijk nooit goed kennen. Er zijn toeristen die van ontdekken houden en die kunnen zich wel een beetje weg wijs maken. Ik leef hier nu 3 maanden en ik ken dat geleedte goed. Ik weet waar de putten en de hobbels zitten. Tijd om je kennis uit te breiden dan. Hop naar de achterbuurten. De klei hutten, de stenen huisjes, de toko’s, het overschot aan kinderen, HIV. De plekken waar iedereen je achterna rent omdat je wit bent. Waar je helemaal de weg kwijt raakt. De plekken waar het grootste deel van Malindi. De wereld waar een europaan niks van snapt en eigenlijk best wel mooi is. Hoe beter ik die wereld leer kennen hoe meer bijzonder ik hem ga vinden. Ik breng mensen vanuit het weeshuis op mijn scooter terug naar hun huizen. Soms mag ik even binnen komen. Soms moet ik Ugali eten. Ik vind het geweldig. Om dit doolhof uit je hoofd te kennen neemt heel wat tijd in beslag. Langzaam gaat het mij een beetje lukken.

Een paar weken geleden schok ik. Ergens tussen al die huizen ligt een veld. Sinds kort is dat veld bezaaid met moslimas. Er staan daar ongeveer 100 kippehokken met muggen gaas opgebouwd. Langs de weg zitten al die vrouwen met hun jonge kinderen. Na wat rond vragen kwam ik er achter wat ze hier doen. Een groot deel komt uit het noorden. Ik weet niet of het op jullie nieuws komt maar op het moment zijn er 2 stammen in het noorden elkaar masaal aan het afslachten vanwege een ruzie over grond. Er zijn al bijna 100 doden. Een ander deel van de vrouwen komt uit Somalie. Deze vrouwen hebben werkelijk niks meer. De enige optie die ze hebben is naar Malindi te komen in de hoop dat er een moslim man met hun wilt trouwen. Het is in Kenia normaal om een bruidsschat te hebben. De kosten voor deze bruiden bedragen 2 euro. Het is de enige manier voor deze vrouwen om hun leven te redden. Ook voor de jongere vrouwen/kinderen. Ze wachten tot er een moslim voor 2 euro met ze komt trouwen. Kippenvel krijg ik, wanneer ik er langs rijd en ze naar mij scheeuwen om snoep.

Dan doe ik natuurlijk ook nog waar ik voor gekomen ben. Werken in het weeshuis. Ik ben ontzettend druk maar als je mij vraagt met wat dan kan ik daar niet zo goed antwoord op geven. Ik schilder met de kinderen. We hebben echte paneeltjes van de Action. We maken kunst. Die kunst die gaat richting Nederland en word daar verkocht. De opbrengst komt weer terug deze kant op. De kinderen leren hier lezen wanneer ze 4 zijn. Ze krijgen engels wanneer ze 6 zijn. School loopt voor op Nederland. Crea of muziek krijgen ze echter nooit. Ik heb kinderen van 12 jaar oud die een mens tekenen zoals kinderen in Nederland dat doen wanneer ze 3 zijn. Het is pittig en even doorzetten. Echt kunst kun je het ook niet noemen. Maar het belangrijkste is dat de kinderen er een leuke tijd aan over houden en dat het enigzins representatief is.

Daarnaast heb ik Habiba. Habiba is een meisje dat in het weeshuis heeft gewoond. Habiba is, met alle respect, niet echt snugger. Ze kon niet mee op school en moest daarom van school af. Habiba is 16 jaar en doet niks. Leuk project voor Jolien. Ik heb haar proberen te leren sierdaden te maken. Het werkte niet. Ze kon het gewoon niet. Ik heb haar heel langzaam engels pratend gevraagd wat het probleem is. Het probleem lag aan haar ogen. Ze kon het niet zien. Dus hup, Habiba heb ik achterop de scooter gegooid en we zijn met zijn 2^e naar de opticien geweest. Habiba heeft buitengewoon slechte ogen. Van het geld dat ik van Martine gekregen heb heeft Habiba een nieuwe bril. Eindelijk ziet ze het verschil tussen een man en een vrouw. Met haar brillejte op gaat ze verder met het maken van de sieraden. Ik moet geduld met haar hebben zegt iedereen. Ik heb geduld. Ik probeer geduld te hebben. Helaas tot op de dag van vandaag zie ik weinig vooruit gang. Ik ben wel blij dat Habiba sinds vorige week de wereld kan zien. Dat is toch een vooruit gang?

Dan hebben we natuurlijk ook nog de beroemde winkel. De reden om naar Kenia toe te gaan. Teminste, het was handig om tegen jullie te zeggen, wanneer jullie vroegen; Wat ga je daar dan doen? Ik ga een winkel opzetten zei ik dan. Die winkel heeft nooit echt opgeschoten tot op nu. Ik ben bezig met het regelen van een pand. Ook weer een boeiend project waar ik nooit verstand van had en waar ik heel veel van leer. Ik heb een aanvraag gedaan en nu word de aanvraag verwerkt. Ik hoor zo snel mogelijk antwoord. Waneer het allemaal klaar is kunnen we met de promotie winkel beginnen.

Ineens schiet mij nog een ander heel belangrijk iets te binnen. Ik vergeet het bijna te vertellen. Tegenwoordig ben ik Queen Ifrica. Ik zie er uit als een grote, trotse, rasta mama. Ik ben naar de winkel gegaan en daar heb ik 3 stukken nep blond haar gekocht. Daarna ben ik naar de salon gegaan. Heel Kenia zit vol met Salons. Niet om te knippen maar om je haar in te laten vlechten op allerlei kunstzinnige manieren. Ik wou mijn haar aan de bovenkant ingedraaid hebben en daarna lange vlechten. Die vlechten zijn iets te dik waardoor het meer op dreads lijken. Mijn nieuwe haar valt tot over mijn borsten. Soms laat ik het los hangen. De motormannen die als taxi aan de kant van de weg wachten draaien hun nek, hun monden vallen open. Ik open mijn blikje Coca Cola. Psssst... Dan gooi ik al mijn volle, prachtige haar naar achter en neem grote slokken. Zweet druppels op mijn blote boezem. Hahahaha nee hoor zo gaat het niet. Maar zo voelde ik mij wel de eerste dag. Je bent gewoon een stuk hotter met mooi lang haar. Ik voel mij ook veel vrouwelijker. Ja ik heb eigenlijk van iedereen complimenten gehad. Iedereen was het er mee eens dat dit mooier is. Wel een beetje jammer dat het al aan het uitzakken is. Maar goed wat maakt het uit. Na 4 uur lang in de stoel gezeten te hebben , heb ik nu een week mogen ervaren hoe het is om als lekker wijf door het leven te gaan. Ja, ik voel mij een ontzettend lekker wijf.

Mijn leven tot zover. Zoals je ziet niet veel bijzonders. Gewoon lekker genieten van de dagen, de uren. De tijd gaat wel heel erg snel. Ik sta er maar niet te veel bij stil. Ik denk niet aan volgende week. Al helemaal niet aan volgend jaar en sorry om te zeggen maar ook niet zoveel aan thuis. Ik hoop dat het goed met jullie gaat. Ik ben redelijk op de hoogte volgens mij. Over 2 weken krijg ik zeer bijzonder bezoek uit Nederland. Ik vind het heel leuk, nadat ik zo ontzettend veel dingen helemaal alleen heb moeten ervaren nu eindelijk iets kan delen. Ik kan niet wachten.

De kunst van het niks doen

Lieve mensen

Iedere dag doe ik leuke dingen, elke dag is weer een beetje anders. Ik heb veel vrienden. De eenzaamheid die ik soms in Nederland voelde vanwege het slechte weer, iedereen binnen in hun mooi ingerichten stenen woningen met dubbel glas en als communicatie middel het internet en de telefoon voel ik hier totaal niet. Ik geniet van de uren en niet van de dagen. Dat is niet moelijk als iedereen dat doet. Niemand heeft een agenda waarop een afspraak staat over 2 dagen. Hooguit voor over 24 uur en dan is het nog maar de vraag of die gene ook echt komt op dagen. Ik had gisteren een afspraak met iemand om 1 uur. Om kwart over 2 kwam hij aanlopen. Dan kun je best geirriteerd zijn maar de enige die je dan dwars zit ben jezelf. Je moet in dat uur dan gewoon chillen en vooral niet wachten. Iets waar ik een pro in aan het worden ben. Het is hier ontzettend moeilijk om als Nederlander aan een werk visum te komen. Als ik wist hoe het moest dan had ik het allemaal wel geweten. Helaas staat mijn ticket gewoon vast en tikt de klok veel te snel naar mij zin.

Als ik er over na denk wat ik moet typen moet ik bekennen dat ik niet veel weet. Ik heb nu net als jullie een normaal leven. Ik sta op, doe mijn dingen en ga gewoon weer in het zelfde bed slapen. Ik kom niet in andere landen, steek geen grenzen meer over en zit niet met 20 westerlingen te zuipen. Ik maak nog wel busritten van 20 uur en ontmoet nog wel andere culturen. De Kenianen op de eerste plaats natuurlijk. Op de tweede plaats komen mijn Chinezen vrienden die mij een paar keer per week mee uit vragen. Dan gaan we naar 1 of andere hippe tent en dan drinken en roken we. Ik heb nog nooit 1 shilling uitgegven terwijl ik met hun was. In China is het respectloos naar de vrouw om haar te laten betalen. Wat kan een Nederlandse man toch af en toe een voorbeeld nemen aan de Keniaanse of Chineze man. Die laten mij pas echt beseffen dat ik een vrouw ben en dan in het voordeel daar van. Het is fijn om af en toe niet als rijken stinkerd aangezien te worden. Ze zeggen; Jolien, wij verdienen het 3 dubbele als dat jij doet dus laat ons maar lekker doen. Ik heb ze uitgenodig om morgen met mij mee op Outreach te gaan. Dan ga ik met hun uber luxe dure wagen (ik heb er geen verstand van, ik weet alleen dat ie duur is) door de arme klei hutjes rijden en zien ze het echte leven van Kenia. Geen dure clubs.

Daarnaast is er heel veel visite. Marike is mijn beste vriendin geworden. Zij is de vrouw die hier zit vanwege adoptie. Ze is 22 jaar ouder dan ik maar op 13 december jarig. Op de zelfde tijd geboren en vliegt hopelijk op de zelfde dag weer terug als ik. Tja we hebben qua karakter toch wel eng veel gemeen. Vorige week heb ik heel de week opgetrokken met een man en zijn dochter die hier een week waren en mij de vaak mee uit eten namen. Jeejte, ik had vorige week toch een avond. Eerst ben ik door hun uitgenodigd om mee uit eten te gaan naar een zwaar duur buffet en daarna ben ik om 11 uur op mijn scooter gestapt op met de Chinezen te zuipen. Nou ik zeg je deze; toen voelde ik mij toch echt wel een golddigger hoor. Ach, you only life once en als er nu mensen zijn die veeeeeel meer geld hebben dan ik en mijn gezeldschap op prijs stellen, waarom niet dan? Fester zijn familie die uit 5 bestaat zijn deze week aangekomen dus buitenom de Kenianen heb ik genoeg aanspraak. Eigenlijk vind ik het zwaar saai om er over te praten dus ik ga er gelijk mee stoppen. Ik wil jullie gewoon even een indruk geven over het leven naast Kenia.

Soms heb ik het hier te druk. Sommige mensen vragen mij wat ik precies doe. Ik zeg dat altijd maar; Een beetje interesant doen. Ik schilder hier en daar een beetje, ik moet voor dit een paar fotos maken of voor dat, ik heb af en toe is een afspraak, ik maak met de een en andere een praatje, ik rijd me suf op mij scooter, ik zit al over de 1000 km, ik ben bezig met het guesthouse, ik heb contact met de visite en ik bel me kapot. Niet om af te spreken wat over 2 dagen plaats gaat vinden maar meestel over dingen die niet plaats hebben gevonden.

Vorige week had ik er even genoeg van en besloot weg te gaan. Heel toevallig moesten 40 meisjes van het weeshuis net die week mee doen aan een zang wedstijd 5 uur rijden boven Nairobi. Ze zaten in de finale van het officale muziek festival. Een Muzungu valt altijd wel in de smaak bij dat soort gelegenheden dus ik mocht mee.De winnende school zou mogen zingen voor de president. We gingen niet met een mooie luxe bus maar met een gamele schoolbus. Als ik mijn benen optrok had ik genoeg zitplek. Het budget voor dit uitje was minimaal. Dat hield in dat we zouden slapen in de bus, geen lunch, 1 tjapatie als ontbijt en laat avond eten. Als ik wist waar ik aan was begonnen was ik niet mee gegaan maar ik heb het toch gedaan en vergeet het nooit meer. Van de 72 uur dat ik uit Malindi was hebben we ons 12 uur buiten de bus bevonden. Ik had spierpijn zo erg in mijn rug. De meisjes hoorde je niet klagen dus ik deed het ook niet. Ze zagen er mooi uit op het moment dat ze moesten optreden. Er waren er duizende mensen maar geen enkele muzungu op mij na. De meisjes waren trots dat ze mij mee hadden. Dat was toch wel stoer. Voor hun optreden dacht ik; laat ik eens gek doen. Ik toverde mijn dure Chanel luchtje ter waarde van 65 euro uit mijn tas en iedereen mocht een spraytje hebben. De eerste gooide haar armen de lucht in zodat ik het onder haar oksel kon spuiten. Toen ik ze had uitgelegd dat ik het in hun hals ging doen begonnen ze het vervolgens met hun handpalm uit te smeren. Ook dat was fout. Bij meisje 10 ging het goed. Als er iemand het verkeerd deed door haar handen omhoog te doen of daar het met haar handen uit te wrijven werd ze hard afgestraft door haar vriendinnen. Om die meisjes vol trots op stage te zien lopen, heerlijk ruikend naar Chanel was mij veel meer waard dan die 65 euro. Het flesje is overigs bijna leeg.

Mijn verhaal word al weer veel te lang voor iemand die niet reist. Ik kan nog zoveel meer vertellen. Wist je dat je ook voor de lokale bevoliking hoeren hebt. Die kosten 1,50. Ik wist niet wat ik hoorde. Welke vrouw doet het nu voor 1,50 op een vies matras. Sommige mensen hebben helemaal geen matras. Ach Jolien, daar moet je niet veel van voorstellen hoor. Je mag ze niet langer gebruiken dan 5 minunten. Ik leer een beetje begrijpen dat romatiek niet voorkomt bij de armere mensen. Ook sex zonder hoer gaat er niet echt liefdevol aan toe. Ik leer iedere dag van dit soort rare dingen. Het is ontzettend leuk om een land te leren kennen op de manier zoals ik het doe. Niet als een toerist maar als een vriend van de bevolking.

Ik hoop dat het ook allemaal goed met jullie gaat. Ik heb niet veel contact met jullie en dat is soms een beetje jammer. Ik heb het gewoon veel te druk met doen alsof ik het druk heb. Als jullie wat leuks te vertellen hebben moeten jullie niet vergeten het mij te mailen hoor. Ik heb overigens ook alle fotos van mijn Blog af gegooid. Als ik op google Jolien Bos in typte werd ik niet echt blij.

De intergratie

Een ding dat is zeer vreemd vind, vorig jaar ook al is het telefoon gebruik van de Kenianen. Daarin zijn ze hier toch heel wat verder vooruit als in Nederland. Raar maar waar. De mobiele telefoon is het aller belangrijkste bezit. Waneer die af gaat stopt de hele wereld en neem je die op. Maakt niet uit hoe belangrijk het gesprek is waarin je zit. Op elke telefoon is een camera, internet, muziek en bluetooth aanwezig. Je denkt dan al snel aan een of andere hippe Iphone. Op welke telefoon kun je nu nog meer zulk soort dingen doen? Het antwoord is; op elke telefoon. Zelfs op die van mij. Op de dag dat ik mijn Keniaanse simkaart in mijn telefoon stopte kwamen er automatisch allerlei nieuwe dingen op mijn telefoon. Met betlegoed kan je redelijk goedkoop internetten. Ik doe het niet want ik snap het niet. Je kunt ook liedjes naar elkaar doorsturen met een speciale code waarvoor je 5 cent betaald. De mensen hier vroegen of ik bluetooth op mijn Ipod had. Weet ik veel. Daar heb ik nog nooit naar gekeken. Nadat we met een groepje van 6 de conclusie hebben getrokken dat die aanwezig is deel ik mijn muziek tegenwoordig. Het kan hier allemaal. Ook internet bankieren word hier met de mobiel gedaan. Je kan online je busticket boeken of telefoon tegoed naar elkaar zenden. Op een veel goedkopere manier als in Nederland met een abonnement van 40 euro per maand.

Een grote irritatie is het feit dat het hier binnen 15 minuten pikken donker is. Na zessen is er eigenlijk geen leven meer op straat. Voor mij dan. Stel je voor dat ik heel raar wil doen dan kan ik in mijn eentje uitgaan, iets dat ik niet doe. Ik kan ook naar de achter wijken om een kopje thee te gaan drinken, iets wat ik nog een veel idioter idee is. Zo ben ik van 8 uur in de morgen tot 6 uur in de avond flink druk en dan ineens... niks meer. Naja, niks meer. De muggen komen dan tot leven. Soms vliegen ze met z’n 10e rond mijn hoofd. Wanneer ik naar bed ga, kruip ik heel voorzichtig tussen mijn net door mijn bed in. Dan ga ik recht op in mijn bed zitten met mijn zaklamp. Ik zoek heel mijn net door om te kijken of er zo’n eikel rond vliegt. Daarna doe ik mijn zaklamp uit, leg mijn hoofd op mijn kussen en hoor heel dicht naast mijn oor; bzzzzzz. Het maakt je helemaal gek.

Nog even wil ik wat kwijt over mijn nieuwe grote liefde; de scooter. Ik voel mij zo werelds op dat ding. Soms rijd ik gewoon wat rond zonder te weten waar ik naar toe ga. Dan verdwaal ik in de kleine straatjes. Soms ga ik express wat harder rijden. Soms geven ik andere mensen een lift. Soms laat ik express mijn haar los hangen zodat het lekker naar achtere wappert. Als ik op dat ding zit dan geniet ik echt van het moment dat ik rond rijd en denk ik aan niks anders. Soms kennen mensen mij ook. Zo moet ik iedere dag langs de gevangenis rijden om naar het weeshuis te gaan. Daar begroet ik mensen en word de poort al automatisch voor mij open gedaan. (soms houden ze hem ook express dicht zodat ik even met ze moet praten) Laatst kwam er een andere motor naast mij rijden en die zei; Heey Jolien! Ik had werkelijk geen idee wie het was. hihi.

Intussen ben ik verder gegaan met het geld dat ik van Oma gekregen heb. Samen met Marian zou ik het hek gaan schilderen. We kregen hulp. De hulp had het na 3 dagen wel gezien en haakte massaal af. Een beetje op een stoel hangen en de politieke problemen lezen leek de meeste toch een stuk boeiender. Op Marian en Vincent na. Met zijn 3e hebben we “hard” verder gewerkt. Eigenlijk moet ik bekennen dat ik nog nooit in mijn leven zo langzaam gewerkt heb. Marian haakte trouwens na dag 5 af omdat ze weg moest. Het hele project was een zeer sociale bezigheid. Je ziet iedereen in en uit komen. De kinderen komen zo nu en dan eens kijken, ik kan altijd naar het kantoor voor een praatje en ik was altijd in gezelschap van Vincent en Edwin, die als beroep had de ingang open te maken en te noteren in een boek welke auto’s er binnen kwamen. Erg hersenen cel afbrekend werk als je het mij vraagt. Afijn, na 8 dagen was ie eindelijk klaar. Ik kon de volgende dag gelijk verder gaan met mijn volgende project. De Tractors die vanuit Nederland komen beschilderen met de sponsor namen.

Het project Guesthouse ook nog in volle gang. In de ochtend help ik mee. In de middag moeten ze het zelf doen. Er is een moment geweest dat ik het echt even gehad had met die jongens. Zo stond ik op een dag de ingang van het weeshuis te schilderen terwijl Johnathan aan kwam lopen omdat hij een afspraak had op het kantoor. Op mijn slippers! Zijn eigen waren kapot. Alle instellingen van mijn computer zijn veranderd. Ik laat ze muziek luisteren op mijn computer maar dan is het ook erg leuk om te zien waar de andere knoppen voor zijn. Ze hebben ook gelijk alle fotos op mijn computer zitten bekijken. Midden op de dag even douche vinden ze ook geen probleem en op zondag stond er iemand om 8 uur aan mijn deur om zijn was te komen doen. Tja, maken ze nu gebruik van mij? Het meest vervelende vond ik nog wel Dennis, die niet snapt dat ie om 21 uur niet meer moet ouwe hoeren op de bank maar gewoon rond het huis moet gaan lopen om te werken en mij even wat privacy hoort te geven. Aan de andere kant weet ik zeker dat ik het ga missen als straks iedereen klaar is en niemand hier meer rondloopt. Behalve Dennis dan. Die blijft. Ik denk dat ie ook iedere avond op de bank blijft zitten. Hij praat een beetje binnensmonds. Tja, ik kan zeggen dat ie weg moet maar we moeten het nog een lange tijd met elkaar doen.

Marian is dus weg gegaan, Ria en Fester zitten in Nairobi, Marike zit in Nairobi. Het is een stille bedoeling hier. Zaterdag avond ben ik voor het eerst uit geweest met mijn Chinese vrienden. Naar een mooie, hippe club. Tja, het was een mooie club ja. LCD schermen, sexy DJ en overal lounges. Ik sprak op de wc met een mevrouw die uit Nairobi hier heen kwam en zelfs een helemaal uit zuid Afrika. Toe maar. Ik zit er over na te denken om ook naar Nairobi te gaan. Nieuwe ervaringen geven je het gevoel dat je leeft dus moet ik ook weer eens open staan voor nieuwe ervaringen. Ik heb nu al ongeveer 21 nachten achter elkaar muggen uit mijn net gemept. Kom maar weer eens met wat anders.

ps. Ik kan het zeer waarderen dat ik een hele groep nieuwe volgers heb. Van de dames, bewonders tot aan een zeikerd.

Lang leven mijn vrijheid

De vrijheid begon op 20 juli. In de ochtend heb ik gefunctioneerd als Nanny voor de 2 blonde kinderen en in de middag ging ik naar het Guest house. Daar heb ik Jonathan opgepikt, die daar aan het werken was. De hele week had ik al enige onderzoeken gedaan naar het aanschaffen van een scooter. Jonathan zou mij helpen. Met zijn 2e zijn we naar het centrum gelopen dat ongeveer een half uurtje duurt. Daar zat Leo, de Muzungu, remember? Leo zou mij ook helpen. Een scooter van 400 euro?Daar zou Leo wel even 300 euro van maken. We zijn met z’n 3e heel Malindi door gereden in Leo zijn dikke wagen. Ik heb mij rot gelachen. Kenianen lijken niks te willen verkopen. Elke “zaak” waar we kwamen was de baas weg. Hij komt over een uurtje, werd er iedere keer gezegd. Op die manier verkoop je natuurlijk niks. Uit eindelijk kwamen we bij een goede vriend van Leo terecht die een motor handeltje heeft. Leo heeft wel 300 goede vrienden (toch ook wel makkelijk om vrienden te maken en geen vijanden) Leo deed zijn toneelstuk door met zijn armen te zwaaien en heftig nee te schudden, Jonathan kon alles verstaan wanneer de verkopers in Swahili begonnen te praten. Ik heb genoten van die 2. Uit eindelijk heb ik een scooter gekocht. Een hele nieuwe. Over 5 maanden willen ze hem terug kopen van mij. Dat zien we tegen die tijd wel weer, riep Leo terwijl hij zelfverzekerd en nog steeds met zijn arme zwaaiend zijn grote bak weer instapte. Maak je maar geen zorgen hoor Jolientje, die scooter gaan wij voor flink wat knaken weer doorverkopen.

Leo had zijn werk weer verricht, liet ons 2e weer achter en schuurde weg. Een klein vrouwtje kon nog net op tijd voor zijn auto weg springen. Jonathan was in zijn element. Hij mocht ten slotte rijden, terug naar het Guest house. Ik durfde het niet. Ze rijden hier aan de verkeerd kant en ze houden zich niet aan de snelheid limiet. Ik kan niet schakelen dus ik wou eerst oefenen. Intussen was het 7 uur en pikken donker. Geen tijd om als Muzungu nog dingen te ondernemen. Zeker niet als je 23 bent, blond en vrouw. Maar ik kon Jonathan toch niet meer helemaal terug laten lopen naar zijn hut 5km verderop? Dennis is de bewaker van het Guest house in de nacht en hij stond ook mijn nieuwe aanwinst voor de deur te bewonderen. Weetje wat Jolien, we brengen hem samen naar huis. Dus daar gingen we. Jonathan voorop, Dennis in het midden met zijn jurk aan (Massai) en ik helemaal achterop. Hup de bushbush in. Overal zaten de mensen voor hun klei hutjes met kaarsjes aan. We reden door het doolhof van hutjes achter het toeristische Malindi. Jonathan hebben we gedropt en beloofd dat we hem morgen weer op kwamen pikken. Toen was het mijn beurt. Ik mocht gaan rijden door alle modder wegen en donkere straatjes. De Massai klom bij mij achterop. Jolien, het is hier best gevaarlijk maar je hoeft niet bang te zijn hoor. Ik heb mijn mes bij me. Hij haalde een gigantisch mes uit zijn jurk gemaakt van buffel hoorn. Heerlijk! Wat was ik een vrij vrouw. Dennis heeft mij “thuis” afgezet en is weer terug gelopen om het onbewoonde Guest house te gaan bewaken.

De volgende dag kreeg ik om 7 uur in de ochtend een smsje. Van mijn belangrijke Chinese vrienden. The Big Boss all the way from China was hier. Ze wou die ochtend nog het weeshuis zien. Stress (Keniaanse stress, dus dat stelt niet zoveel voor) Ria kon niet, Fester kon niet. Er werd een besluit genomen. Die Chinezen smsen mij, die willen contact met mij. Nou dan moest ik daar ook maar even lief naar ze gaan lachen en ze te woord staan. Pff Ik was zenuwachtig. Voor ik werd opgehaald door de chauffeur van het centrum ben ik eens even flink wezen poepen. Doeeeeei riep Ria mij na. Heel veel plezier. Toen ik aankwam stonden ze al te wachten. De Chinezen. Bakken van auto’s hadden ze. 4 super luxe grote wagens stonden er op het terrein. 7 Chinezen stonden daar.Ik heb mijn functie hopelijk goed uitgevoerd. Ik heb flink staan lachen, vriendelijk staan knikken en nog meer telefoon nummers uitgewisseld. Nogmaals, echt zakelijk vond ik mijzelf niet overkomen maar ik heb het idee dat, dat de Chinezen niet heel erg veel uitmaakte.

Weer een dag later kwam Marian, mijn Nederlandse vriendin met een idee. De ingang van het weeshuis ziet er verschrikkelijk uit. Daar zal ik nog wel foto’s van online zetten. Laten we die gaan schilderen zei ze. Ik wil het wel betalen. Nee zei ik. Dat doe ik. Mijn oma heeft mij 50 euro gegeven om goed te investeren en ik denk dat ze dat een goed project vind. Zo gezegd zo gedaan. In de middag kwam ik aan en zouden Marian en ik met zijn 2e de klus klaren. Vanzelfsprekend kregen we hulp van de ingang bewaker, zijn vriend en Marian haar taxi chauffeur. Tussendoor sta ik dus met Marian nog even de ingang te decoreren. Want gewoon een nieuw verf laagje erop zetten doen we natuurlijk niet. We gaan er iets moois van maken. Het maakt mij niet uit. Ik ben toch zo vrij als een vogeltje. Ik pas gewoon lekker mijn scooter en rijd er even naar toe.

Tegenwoordig zit ik in het guesthouse. Het is nog niet bewoonbaar maar dat maakt mij niet zo uit. Het is ontzettend gezellig. Er lopen de hele dag door mensen in dit huis. Ik heb een buiten gewoon sociaal leven en heb niet eens tijd om aan Nederland te denken. Dat doe ik dus ook niet. Ik denk wel dat ik het heel erg vind als de verbouwing hier klaar is en ik hier in mijn eentje ga zitten. Maar goed, tegen die tijd heb ik weer andere bezigheden om mij mee bezig te houden. Genieten jullie allemaal maar van het prachtige weer. Hier is het hartje winter dus heel erg koud. Er zijn zelf Kenianen die met handschoenen aanlopen. Ik begrijp het wel. Heel vervelend om een winter te hebben van 25 graden. Stelletje idioten.

De grote renovatie

Heerlijk weer, vrolijke mensen, alles gaat met het uur en niks met de dag, al helemaal niet met de dagen er na. Ik zit op mijn plek. Naja, niet helemaal. Ik zit eigenlijk helemaal niet op mijn plek. Ik woon nog steeds bij Ria en Fester. Iedere avond word er lekker voor mij gekookt. In de ochtend word ik om half 7 wakker omdat de kinderen op mijn bed springen en vragen of ik met ze kom spelen. Dan zet ik een dvd op, gaan ze naast me zitten en dan slaap ik weer verder. Rond 8 uur krijg ik van Fester ontbijt op bed. Soms niet maar meestal wel. De film is dan ook af en dan moet ik dus wel echt uit mijn bed komen. Vanaf dan is iedere dag anders.

Mijn project is het Guesthouse. Dat is wel mijn plek. Daar ga ik slapen. Daar kan ik echter nog niet slapen omdat het onbewoonbaar is. Geen water, gaten in de muren, slechte electriteit, lekkages. Dat moet allemaal opgelost worden. Door Leo, Charles, Clemens, Jonathan en mij. Leo is een Muzungu (blanke) die vroeger aannemer geweest is en nu van zijn leven in Kenia geniet. Hij doet de technische kant. Ik doe de decoratieve kant. Leuke gordijnen, bank bekleden, muren decoreren, nieuwe meubelen. De rest is Keniaans en helpt ons. Nou ik vertel je een ding; Het is mij een project wel! Met 3 Kenianen werken is best heftig. Als ik aankom dan zijn ze aan het chillen. Als ze klaar zijn met hun opdracht gaan ze chillen tot ze hun volgende opdracht krijgen. Als ik weg ga, gaan ze verder met chillen. Wat een normaal mens in 1 dag doet, doen hun in 4 dagen. Ik hoop dat jullie dan gelijk snappen waarom ik nog steeds bij Ria en Fester zit en nog steeds niet in het Guesthouse.

Ik hoop er eigenlijk wel aan het eind van deze week in te slapen.

Het is heerlijk bij Ria en Fester. Ze zitten alleen een beetje uit het centrum (40 minuten lopen) en echt dingen ondernemen doe je ook niet als je weer thuis verwacht word. Ik kan mijzelf niet verplaatsen dus doe ik dat met mijn motorman van vorig jaar (duur, is ben low budget) of met de auto van het centre. Afhankelijk dus. Daarom wil ik een scooter kopen. Die zijn ook duur. Een tweedehands zie ik niet zitten. Uit onderzoek begrijp ik dat je na een week al problemen heb. Als ik een nieuwe koop ben ik 600 euro kwijt. Mensen zeggen dat ik die over 5 maanden weer voor 4 a 500 euro weer kan verkopen. Dat scheelt mij een hoop met geld en ik ben zo vrij als een vogel. Als ik eenmaal in dat guesthouse zit en een scooter heb dan kan ik dus helemaal mijn eigen gang gaan.

Nog niet veel mee gemaakt dus. Des ondanks geniet ik veel. Ik leer nieuwe mensen kennen. Ik heb een vriendin, Marike, die hier tot 2 december zit omdat ze een bezig is met een kindje adopteren. We hebben samen gegeten en af en toe drinken we wat op momenten dat haar nieuwe zoon op school is. Aan Leo, mijn collega beleef ik ook veel plezier. Het is een aparte maar leuke man. Dan heb je ook nog Mariam. Ze is een hele goede vriendin van Blessed Generation. Al jaren lang helpt ze iedereen financieel. Ze sponserd Jimmy, die hart chirurg wilt worden. Weet je wel, Jimmy, mijn maatje. Om de 3 maanden komt ze hier naar toe. Ze heeft een huis hier. Met haar heb ik een paar keer in de middag gechild.

Ik heb er al het vertrouwen in. Langzaam krijg ik steeds meer te doen. Zo ben ik vandaag door Ria mee genomen naar een officieel afspraak. Er werken Chinese in Kenia. Die zijn hier in totaal 2 jaar aanwezig om alle hoofdwegen te asfalteren. de chinezen die ik heb ontmoet zijn de baas over de weg tussen Mombasa en Lamu die nu gebouwd word (heel de kust). Ze willen een nieuwe eetzaal sponsoren. Ik, als muzungu mocht mee. Ontzettend boeiend en een officiele zaken afspraak is helemaal niet zo officieel als ik gedacht had. Het was buiten gewoon leerzaam. Hierbij wil ik gelijk mijn punt duidelijk maken dat ik niet nog een keer 4 jaar naar school hoef om levenskennis te krijgen.

Afijn, ik hoop dat mijn volgende verhaal iets spannender word. Genieten jullie allemaal heerlijk van de zomervakantie en van het lekker weer. Tot de volgende keer!

xxxx

The African way of living

Back to Basic

Ooit, ergens op een warme zomer dag in 2011 zat ik op een bankje. Ik was zo gelukkig. Ik hoefde mijzelf niet af te vragen hoe het kwam. Dat wist ik namelijk heel goed. De zon scheen op mijn hoofd, om mij heen krioelde het van de kinderen en op de achtergrond klonk vrolijke muziek. Ik was in het mooiste land van de hele wereld. Ik wist dat ik nog veel landen zou gaan zien, die ik niet kende. Ik wist ook dat ik al in veel landen was geweest waarbij ik nooit zo fijn gevoel had gehad als in dit land. Op dat moment hield ik zoveel van Kenia. Ik was zo blij dat ik kennis had mogen maken met dat bijzondere land waarin iedereen snapt dat je met bijna niets heel gelukkig kan zijn.

Daarna ben ik verder gegaan. Oud verhaal voor jullie. Jullie zijn mijn meest trouwe volgers geweest. Ik wist allang dat ik weer terug zou willen naar dat bijzondere land met die leuke, grappige, levenslustige en zwaar relaxte mensen. Ik wist allang toen ik weer op Europeese bodem stond dat ik zo snel mogelijk weg uit Nederland wou zijn.

Zo gezegd zo gedaan. Na 2 weken kon ik lekker gaan werken. Fijn om mijn vrij lege spaarrekening aan te vullen maar ook fijn om mijn saaie dagen in dat grauwe weer te vullen. Op 30 juni is alweer mijn laatste werkdag. Dan is die rekening weer flink omhoog geknald en ga ik er weer van door op 2 juli. Terug naar Kenia.

Met veel mensen heb ik nog contact gehouden toen ik vertrok. Met mijn maat Jimmy, met mijn aller eerste beste vrienden Ellen, met mensen uit Ruiru maar het meeste met Ria. Terwijl ik in Laos zat mailde ik over mijn plan om terug te komen. Toen ik in Thailand zat kwam er een idee over een winkel. Toen ik in Nepal zat kwam het idee dat ik heel veel werk zou kunnen doen met die winkel. Toen ik eenmaal thuis kwam hebben we echt stappen ondernomen.

De bouw van het pand is bijna klaar. In Malindi, waar het stikt van de rijke toeristen. De producten die worden gemaakt zijn gemaakt door jonge moeders uit het Outreach project. Momenteel worden er tassen gemaakt maar voor de rest is er nog niet veel aan producten in de winkel. Daar ga ik mij allemaal mee bezig houden. Daarnaast denk/weet ik dat ik nog wel 100 andere dingen daar te doen heb.

Ik houd van dit Blog en hoop het weer bij te gaan houden. Ik denk niet iedere week aangezien ik niet iedere week een grens overloop naar een nieuw land maar ik hoop dat jullie het tof zullen vinden wanneer ik jullie op de hoogte houd van het project; de winkel. 3 December kom ik weer terug. Langer als 6 maanden mag ik niet in Kenia zitten en ik vind het fijn om weer terug te zijn in Nederland dan. Dan zijn jullie ook weer een beetje op de hoogte.